Στην Ελλάδα μπορεί ακόμα να βρει κανείς, αν του αρέσει το καλομαγειρεμένο φαγητό και το χύμα κρασάκι, οικογενειακές ταβέρνες. Παλιότερα αφθονούσαν, αλλά με την έκρηξη του φαστ φουντ από τα 80ς και μετά και την εξάπλωση άλλων ειδών γρήγορου φαγητού όπως οι πιτσαρίες, οι ταβερνούλες, και δη οι οικογενειακές, λιγόστεψαν. Τι κρίμα, αλήθεια, γιατί η οικογενειακή ταβέρνα είναι ωραίο πράγμα: σου εγγυάται μια καλή, σπιτική, σταθερή στις γεύσεις της κουζίνα, έναν λογικό στις τιμές του τιμοκατάλογο μια και τα κουμάντα, χασούρες και κέρδη, τα έχει μια και μόνη οικογένεια και, πάνω απ’ όλα, μια ζεστή, οικογενειακή ατμόσφαιρα, που αν και οι ιδιοκτήτες είναι συμπαθητικοί τύποι είναι πολύ όμορφη. Αντιθέτως, η οικογενειακή δημοκρατία, η δημοκρατία δηλαδή που μονοπωλείται από δυο-τρεις οικογένειες που εναλλάσσονται στην εξουσία, δε γράφει και τόσο ωραία. Γιατί στη δημοκρατία, σε αντίθεση με την ταβέρνα, θες, βρε αδερφέ, και λίγη ποικιλία. Δε θες; Όσο γλυκούληδες ή συμπαθητικοί κι αν είναι οι άνθρωποι αυτοί, τόσο ώστε να τους φωνάζεις με τα μικρά ονόματα ή τα χαϊδευτικά τους (η ‘Ντόρα’, ο ‘Γιωργάκης’, κοκ), όσο κι αν τους έχεις μέσα στην καρδιά σου μετά από τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες που γνωρίζεστε, όσο κι αν οι γονείς ή οι παππούδες σου προτιμούσαν κι αυτοί τους γονείς ή τους παππούδες τους, καλό πράγμα δεν είναι να γίνεται η πολιτική και η εξουσία οικογενειακή υπόθεση. Το καταλαβαίνεις, δεν το καταλαβαίνεις; Ακόμα και στην καλύτερη ταβέρνα να έχεις συνηθίσει να πηγαίνεις, κάποια στιγμή θες να αλλάξεις γεύσεις, να δοκιμάσεις κάτι άλλο, να δεις, βρε παιδί μου, άλλες φάτσες. Πόσο δε όταν μιλάμε για αυτούς που σε κυβερνούν. Να, δες και τους Αιγύπτιους, που τριάντα χρόνια λέει βαρεθήκανε την ίδια οικογένεια, τον ίδιο άνθρωπο στην εξουσία και είπανε να γυρίσουνε σελίδα, να κοιτάξουν κι αλλού. Βέβαια θα μου πεις τι ξέρουν αυτοί, υπανάπτυκτοι είναι, τύποι παρορμητικοί και θερμόαιμοι, αφρικάνοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου