Ναι, υπάρχει

Αυτό που λέμε ‘άλλη Ελλάδα’. Τη βρήκα πριν πολύ λίγες ώρες σε ένα Starbucks στην αχανή αλλά και γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις Αθήνα. Στο πίσω του μέρος, ένα σαν σαλονάκι με φωτιστικά σαν βιβλιοθήκης. Χωρίς ίχνος καπνών ή σταχτοδοχείων, νέα παιδιά με φρέσκα, ανακουφιστικά πρόσωπα – ανακουφιστικά για κάποιον που έχει μπουχτίσει από τις πονηρόφατσες, τις μουρνταρόφατσες που βλέπει να κυκλοφορούν όλο θράσος και έπαρση στη μεγαλούπολη. Και όλα αυτά τα παιδιά είχαν μπροστά τους σημειώσεις, βιβλία, laptop και έψαχναν, ξεφύλλιζαν, μιλούσαν. Έπαιρναν τις ζωές τους στα χέρια τους και δεν τις πετούσαν σε γήπεδα, ξενυχτάδικα, δεν τις άφηναν να παρασυρθούν από τους δυνατούς ανέμους της ασημαντότητας που καραδοκεί σε κάθε γωνία. Όχι μόνο τη βρήκα την άλλη αυτή Ελλάδα στον τόσο φιλόξενο, πολιτισμένο αυτό χώρο, αλλά νομίζω ότι σιγά-σιγά αυτή η όμορφη, σκεπτόμενη, υποψιασμένη Ελλάδα γίνεται η κυρίως Ελλάδα. Και ότι άλλη Ελλάδα, του περιθωρίου και της μειοψηφίας, θα γίνει η άσχημη, διαπλεκόμενη, ακαλλιέργητη, ανεξέλικτη χώρα που περνάει μια βαθιά κρίση εξαιτίας ακριβώς της απληστίας της, της κακογουστιάς της, της νωθρότητάς της. Μέσα από την κρίση της, μέσα από την κρίση τους, αναδύεται, σπάζοντας το κέλυφός της, μια υγιής, αλλιώτικη, ανήσυχη αλλά και αμείλικτη με τους εξυπνάκηδες του στυλ ‘μαζί τα φάγαμε’ γενιά. Μια γενιά που αργά αλλά αποφασιστικά αφήνει τις αποπνικτικές πόλεις για πιο καθαρό αέρα καινοτομώντας, αφήνει το αυτοκίνητο και καβαλάει το ποδήλατο, αφήνει την τηλεόραση και μπαίνει στο internet βγαίνοντας από τα ελληνικά σύνορα, αφήνει τις εκ του πονηρού μικρότητες και τους καθωσπρεπισμούς και σε κοιτά στα ίσια, καθαρά. Και τότε ξέρεις, ήδη, ότι η ζωή είναι αλλού. :)