Επειδή ο καιρός ανοίγει, και μάλιστα αιφνιδιαστικά, επειδή αρκετή κρίση πήραμε σε δόσεις ημερήσιες, εβδομαδιαίες, μηνιαίες, ετήσιες και ήρθε ο καιρός να πάμε παρακάτω, φτωχότεροι αλλά σοφότεροι, επειδή ακόμα και μετά τον χρηματοπιστωτικό θάνατο η ζωή συνεχίζεται και μάλιστα καλύτερη και ουσιωδέστερη από πριν, επειδή τα χρόνια περνάνε χωρίς να κοιτάξουν πίσω και καλό θα ’ταν να μην ξεχνάμε τις μικροχαρές ή μεγαλοχαρές που μας περιμένουν αν αφεθούμε να ξεχάσουμε τα δελτία ειδήσεων, τις προβλέψεις, τις αναδιαρθρώσεις, τις επιμηκύνσεις, ιδού ένα μικρό, όχι μνημόνιο, αλλά αναμνηστικό μιας εποχής που φαντάζει τόσο μακρινή όσο δε θα ’πρεπε: αναμνηστικό του θρυλικού πάρτι στη Βουλιαγμένη του εξίσου θρυλικού Λούκι ή Λουκιανού Κηλαηδόνη, της παιχνιδιάρικης αλλά αθώας ξεγνοιασιάς μιας εποχής χωρίς ίντερνετ, κινητά και ιδιωτική τηλεόραση, που όσοι προλάβαμε να τη ζήσουμε την αναπολούμε, όχι αναγκαστικά με νοσταλγία, αλλά με κάποιον προβληματισμό εν συγκρίσει με τη σημερινή. Προβληματισμό για το τι πήγε στραβά ή κατά διαόλου, για το τι θα μπορούσε να ’χε γίνει αλλιώτικα: στο πάρτι βλέπουμε κοπέλες με μαγιό όμορφες χωρίς να ’ναι ή να χρειάζεται να ’ναι ‘σέξι’, παιδιά που διασκεδάζουν τσαλαβουτώντας στα νερά φυσικά, αβίαστα, που ζουν τις στιγμές τους όχι για να τις ποστάρουν αργότερα στο Facebook αλλά για τις στιγμές τις ίδιες. Αγόρια και κορίτσια που κάνουν κέφι με Σαββόπουλο, Γερμανό, Ζορμπαλά, όχι με σκυλοπόπ της πίστας. Παρ’ όλα αυτά όμως, παρ’ όλα όσα χάθηκαν ανεπιστρεπτί από τότε, ο Λουκιανός υπάρχει, για να μας θυμίζει ότι, κατά βάθος, όσα μας κάνουν να ξεχνιόμαστε ούτε χάθηκαν ούτε άλλαξαν. Απλά τα στήσαμε κάπως στο ραντεβού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου