Το δράμα ενός έκπτωτου καρδιοκατακτητή

Σε μια υγιή κοινωνία κάποιος λωποδύτης πολιτικός που έχει εκπέσει ή θα εκπέσει από το αξίωμά του αφού καταδικάστηκε από τη Δικαιοσύνη περιθωριοποιείται. Αυτό γίνεται για ευνόητους λόγους: αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή τόσο για τους άλλους πολιτικούς όσο και για τους απλούς πολίτες. Και περνιέται το μήνυμα ότι το έγκλημα ή οι παραβατικές συμπεριφορές δεν ωφελούν, ότι δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στη φυλακή ή στην κοινωνική περιθωριοποίηση. Αυτά, στις υγιείς κοινωνίες. Διότι στην ελληνική, τα πράγματα έχουν αλλιώς. Από σήμερα το πρωί που τελείωσε και η απεργία των τηλεοπτικών δημοσιογράφων, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, που καταδικάστηκε από την ελληνική Δικαιοσύνη και πιθανότατα θα παυθεί από το αξίωμα του Περιφερειάρχη ('της καρδιάς μας') που κατείχε, γυρίζει από πρωινή εκπομπή σε πρωινή εκπομπή ως φιλοξενούμενος και λέει τον καημό του. Νομίζω ότι μόνο σε μια κοινωνία σαν την ελληνική, που εκπομπές όπως αυτές αντιμετωπίζουν την ενημέρωση πρωτίστως ως ψυχαγωγία και όχι ως ενημέρωση, που ο λαϊκισμός όπως του κου Ψωμιάδη εξακολουθεί να θεωρείται και να προωθείται σαν το πιο ισχυρό νόμισμα στο χρηματιστήριο ψήφων και που ο κάθε τέτοιος τύπος βρίσκει φιλόξενα μικρόφωνα και στούντιο για να κλαφτεί ή να τραγουδήσει, να απειλήσει ή να συκοφαντήσει, θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Αντί για περιθωριοποίηση, ηρωοποίηση. Αντί για παραδειγματισμό, τζέρτζελο, απ’ αυτό που επιδιώκουν οι των πρωινών εκπομπών με τακτικούς φιλοξενούμενους τον μητροπολίτη Άνθιμο, τον Άδωνη Γεωργιάδη και άλλες τέτοιες προσωπικότητες της ελληνικής πραγματικότητας. Αντί για προώθηση και προβολή άξιων, έντιμων, φρέσκων προσώπων, μια από τα ίδια. Ξεδιάντροπα, αναίσχυντα, ασύστολα.