Οι δώδεκα πίτσες

Αφορμή γι' αυτή την ανάρτηση στάθηκε μια... πίτσα. Ταπεινή η αφορμή. Αλλά καθόλου ασήμαντη. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ' την αρχή. Σήμερα, έτυχε να φάω μια πίτσα από μια πιτσαρία που μου θύμισε αυτές τις παλιές, της δεκαετίας του '80, πριν βγουν στη γύρα οι αλυσίδες και τα ιταλικά restaurants. Ήταν μια πιτσαρία που θύμιζε τη δεκαετία αυτή, που έκαναν το ντεμπούτο τους στην άμαθη από έτοιμο φαγητό τότε Ελλάδα, πιτσαρίες και φαστ φουντ. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Και πιστεύω ότι το πέρασμα από μιαν εποχή στην άλλη, από τη δεκαετία του '80 στο σήμερα, αποκαλύπτεται όχι μέσα από τα μεγάλα, αλλά μέσα από τα μικρά. Μέσα από μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας, πριν γίνουν 'προσωπικά δεδομένα' και τα κλειδαμπαρώσουμε στα πιο βαθιά σεντούκια. Νομίζω ότι μέσα από αυτά τα μικρά ανοίγονται παραθυράκια στο χρόνο, παραθυράκια που καταργούν για λίγο, για πολύ λίγο, τους καταναγκασμούς του σήμερα, για να μας αφήσουν να δούμε το πώς φτάσαμε σ' αυτό, ξεκινώντας απ' το χθες. Κάπου λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του '80 είχε κοντά στη γειτονιά μου μια πιτσαρία, απ' αυτές τις πρώτες που είδε η Αθήνα, αρχικά όχι με τόσο καλό μάτι. (Βλέπετε τότε οι άνθρωποι μαγείρευαν, μαγείρευαν πολύ και δεν ήξεραν, ούτε τους ενδιέφερε, πώς να βρίσκουν έτοιμο φαγητό.) Εγώ βέβαια, ως τινέιτζερ, δεν είχα κανένα ιδιαίτερο κόλλημα με το μαγείρεμα και ήμουν έτοιμος να ανοιχτώ στο καινούργιο: εν προκειμένω, στις πίτσες. Έτσι έγινα πελάτης στην πιτσαρία. Είχαν μάλιστα και κάποια μικρά κουπόνια που έπαιρνες με κάθε πίτσα και που αν μάζευες δώδεκα απ' αυτά, είχες μια πίτσα δωρεάν. Έτσι, βάζοντας στον εαυτό μου αυτόν τον στρατηγικό στόχο, συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του... τερπνότερου, άρχισα να παίρνω πίτσες (απ' ό, τι μάλιστα θυμάμαι δεν υπήρχε τότε ντελίβερι, πήγαινες ο ίδιος και περίμενες εκεί) και να μαζεύω κουπόνια. Κάποια ωραία στιγμή, έχοντας φάει δώδεκα πίτσες (όχι όλες μαζί, είπαμε!), πήρα περήφανος στο χέρι τα κουπόνια μου και πέρασα καμαρωτός το κατώφλι της πιτσαρίας, ένα απόγευμα, για να πάρω την δωρεάν πίτσα που δικαιούμουν. Μου φαινόταν σαν ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα, ότι μέσα από συστηματική και επίμονη προσπάθεια (καλά δεν κακοπέρασα τόσο για να 'μαι ειλικρινής, πίτσες έτρωγα), είχα καταφέρει το μέχρι τότε, μέχρι εκείνη τη στιγμή, μέχρι εκείνη την εποχή, ακατόρθωτο: να αποκτήσω μια δωρεάν πίτσα. Και, βλέποντας δίπλα μου την πίτσα που έλεγα στην αρχή, με την οποία μου ήρθε και ένα δωρεάν αναψυκτικό (με άλλες έρχεται μια δεύτερη δωρεάν), σκέφτομαι πόσο πιο εύκολα αποκτάς σήμερα, σε αντίθεση με τότε, μια δωρεάν πίτσα. Αυτή η αλλαγή ειν' ένα απ' αυτά τα μικρά που έλεγα, που μου μοιάζουν να σηματοδοτούν το πέρασμα από μια εποχή σε μιαν άλλη. Θα 'ρθουν κι άλλα.