Les petits mouchoirs

Είδα χθες αυτή την γαλλική ταινία. Tαινία, που αφήνει κάποια ερωτήματα γύρω από τον σημερινό άνθρωπο και τις ανάγκες του, τις προτεραιότητές του, τα θέλω του. Το στόρι, με λίγα λόγια: μια παρέα ετοιμάζεται για τις καλοκαιρινές διακοπές. Όπως κάθε χρόνο, θα τους φιλοξενήσει ο 'λεφτάς' της παρέας στο εξοχικό του όπου θα κάνουν τις πλάκες τους, τις βόλτες με το σκάφος του και χίλια δυο άλλα. Όμως, πάνω που ετοιμάζονται για τη μεγάλη φυγή, συμβαίνει κάτι εντελώς αναπάντεχο. Έναν της παρέας, εκεί που γυρίζει από κάποιο ξενύχτι καβάλα στη βέσπα του, τον χτυπάει ένα φορτηγό. Και κυριολεκτικά από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκεται στο νοσοκομείο, στην εντατική. Σάστισμα στην παρέα. Τώρα τι κάνουμε; Πάνε στο νοσοκομείο, τον βλέπουν, ύστερα ακολουθεί προβληματισμός: τραγικό αυτό που του συνέβη, αλλά να χάσουμε τις διακοπές για να μείνουμε στο προσκέφαλό του; Εν τέλει αποφασίζουν να φύγουν για το εξοχικό. Και, σιγά-σιγά, εκεί δίπλα στη θάλασσα, χώνονται, χάνονται στα δικά τους μικροζητήματα. Δυο άντρες της παρέας αναζητούν τις χαμένες τους αγάπες, δυο άλλοι έχουν ένα δικό τους ζητηματάκι, οι γυναίκες πάλι τα δικά τους. Και, κάπως έτσι, περνάνε οι μέρες. Με μικροεντάσεις, μικροψεματάκια, μικροκαυγαδάκια. Μέχρι τη στιγμή που έρχεται ένα τηλεφώνημα. Ο φίλος τους πέθανε. Μόνος, στο νοσοκομείο. Παγωμάρα. Ξεσπάσματα νεύρων. Ενοχές; Η ταινία κλείνει με την κηδεία του, όπου όλοι περνάνε και λένε μερικά λόγια συγκινημένοι για το τι άνθρωπος ήταν ο εκλιπών. Οι διακοπές τελείωσαν. Το ίδιο και η ζωή του φίλου τους. Όσο αυτοί ήταν διακοπές.