12 Σεπ 2011

Les petits mouchoirs

Είδα χθες αυτή την γαλλική ταινία. Tαινία, που αφήνει κάποια ερωτήματα γύρω από τον σημερινό άνθρωπο και τις ανάγκες του, τις προτεραιότητές του, τα θέλω του. Το στόρι, με λίγα λόγια: μια παρέα ετοιμάζεται για τις καλοκαιρινές διακοπές. Όπως κάθε χρόνο, θα τους φιλοξενήσει ο 'λεφτάς' της παρέας στο εξοχικό του όπου θα κάνουν τις πλάκες τους, τις βόλτες με το σκάφος του και χίλια δυο άλλα. Όμως, πάνω που ετοιμάζονται για τη μεγάλη φυγή, συμβαίνει κάτι εντελώς αναπάντεχο. Έναν της παρέας, εκεί που γυρίζει από κάποιο ξενύχτι καβάλα στη βέσπα του, τον χτυπάει ένα φορτηγό. Και κυριολεκτικά από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκεται στο νοσοκομείο, στην εντατική. Σάστισμα στην παρέα. Τώρα τι κάνουμε; Πάνε στο νοσοκομείο, τον βλέπουν, ύστερα ακολουθεί προβληματισμός: τραγικό αυτό που του συνέβη, αλλά να χάσουμε τις διακοπές για να μείνουμε στο προσκέφαλό του; Εν τέλει αποφασίζουν να φύγουν για το εξοχικό. Και, σιγά-σιγά, εκεί δίπλα στη θάλασσα, χώνονται, χάνονται στα δικά τους μικροζητήματα. Δυο άντρες της παρέας αναζητούν τις χαμένες τους αγάπες, δυο άλλοι έχουν ένα δικό τους ζητηματάκι, οι γυναίκες πάλι τα δικά τους. Και, κάπως έτσι, περνάνε οι μέρες. Με μικροεντάσεις, μικροψεματάκια, μικροκαυγαδάκια. Μέχρι τη στιγμή που έρχεται ένα τηλεφώνημα. Ο φίλος τους πέθανε. Μόνος, στο νοσοκομείο. Παγωμάρα. Ξεσπάσματα νεύρων. Ενοχές; Η ταινία κλείνει με την κηδεία του, όπου όλοι περνάνε και λένε μερικά λόγια συγκινημένοι για το τι άνθρωπος ήταν ο εκλιπών. Οι διακοπές τελείωσαν. Το ίδιο και η ζωή του φίλου τους. Όσο αυτοί ήταν διακοπές.

5 σχόλια:

maximus είπε...

Δυσάρεστο το θέμα της ταινίας αλλά πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Έχω διαπιστώσει ότι στα δύσκολα θέματα υγείας και κυρίως στον θάνατο, ακόμα και οι πιο κοντινοί άνθρωποι βλέπουν τον εαυτό τους στην ίδια θέση και από φόβο "απομακρύνονται" συναισθηματικά πολύ γρήγορα. Κατά τη γνώμη μου, υποσυνείδητα κυριαρχεί η λογική της αυτοσυντήρησης, οπότε αρχίζει και η αποστασιοποίηση.. "σ' αγαπάμε αλλά δεν θα θέλαμε ποτέ να βρεθούμε εκεί μέσα.."

vasiliki είπε...

Η περιγραφή της ταινίας μου θυμίζει την πραγματικότητα της Ελλάδας σήμερα!!!
Κάπως έτσι αντιμετωπίζουμε όλοι μας την κατάσταση της χώρας :(
Με την διαφορά πως στην ταινία πέθανε ένας, ενώ εδώ πεθαίνουμε κάθε μέρα όλοι μαζί, απλά δεν το έχουμε καταλάβει!!!
φιλί

gerasimos είπε...

maximus δεν ξέρω, απλώς μου άνοιξε ερωτήματα γύρω από τι πραγματικά έχει αξία και σημασία για τον σημερινό άνθρωπο...

Βασιλική εξαιρετικό τον βρήκα τον παραλληλισμό.

mantz είπε...

Συμβουλή με καλή προαίρεση: Βάζε καμία προειδοποίηση "spoiler" ή κάτι τέτοιο στην αρχή γιατί είμαστε πολλοί που δεν θέλουμε να ξέρουμε την υπόθεση της ταινίας (και μέχρι να καταλάβεις τι διαβάζει έχει γίνει η ζημία...)
Συμπαθητική ταινία. Την είχα δει το χειμώνα (ευτυχώς :)

gerasimos είπε...

Ένοχος! :)