Και μαμά και σέξι;

Με αφορμή αυτή την ανάρτηση φίλιου blog θα ήθελα να ανοίξω για λίγο το φάκελο νέα μητέρα. Ή σκέτα μητέρα. Και να διηγηθώ μια μικρή ιστορία, που περιγράφει κάτι που προσωπικά βλέπω σαν σημείο των καιρών και θα έλεγα προβληματίζει: πριν μερικές εβδομάδες μας κάλεσε η από κάτω στην πολυκατοικία για τα γενέθλια της κόρης της, που έκλεινε τα δυο, στον κοινόχρηστο χώρο της πολυκατοικίας, έναν μικρό κήπο. Ας σημειωθεί παρακαλώ ότι πριν πολύ λίγους μήνες η κοπέλα αυτή είχε ξαναγίνει μανούλα γεννώντας και ένα αγοράκι, οπότε θεωρείτο, αν όχι λεχώνα, τουλάχιστον μια πολύ νέα μανούλα. Πήγαμε λοιπόν με τα δικά μας τα μωρά με τη γυναίκα μου και, κάποια στιγμή, να 'σου και η νέα μανούλα να κάνει την εμφάνισή της στο πάρτι: με άψογο κομμωτηριακό μαλλί, σούπερ μίνι, εικοσάποντα τακούνια (στην αρχή την πέρασα για άλλη με τόσο απότομο ύψος που είχε πάρει), βάψιμο σε σημείο επίσης μη αναγνωρίσεως (που σε συνδυασμό με το νέο της ύψος με έκαναν να αναρωτιέμαι αρκετή ώρα αν ήταν αυτή ή όχι) και ύφος συμμετέχουσας σε δεξίωση στον Αστέρα της Βουλιαγμένης και όχι σε παιδικό πάρτι στον κηπάκο της πολυκατοικίας. Και δεν ξέρω - πείτε με γκρινιάρη, παλαιών αρχών αν θέλετε, ιδιότροπο, περίεργο - αλλά αυτή η αισθητική, αυτή η άποψη του ‘κοιτάξτε με καλέ, εξακολουθώ να είμαι σούπερ γκόμενα κι ας γέννησα μόλις’ με ξενερώνει, παρότι άνδρας, απίστευτα. Μου φαίνεται κάπως, πώς να το πω, αταίριαστη: μου φαίνεται αταίριαστο μια νέα μαμά ή μια μαμά σκέτο να θέλει να 'ναι και σέξι και μάλιστα τόσο εξόφθαλμα. Δε λέω, καλή η γυναικεία απελευθέρωση, καλύτερο ακόμα να αισθάνεται άνετα και όμορφα μια γυναίκα και να θέλει να νιώθει και επιθυμητή αν, παρότι παντρεμένη και νέα μητέρα, αυτό χρειάζεται. Μήπως όμως όλα αυτά είναι κάπως, πώς να το πω, άστοχα; Σε ό, τι με αφορά, ομολογώ ότι κάθε φορά που πέφτω πάνω σε μια τέτοια κατάσταση - και τελευταία πέφτω όλο και συχνότερα -, αναρωτιέμαι, μεταξύ αστείου και σοβαρού: μα που πήγαν τέλος πάντων οι παλιές καλές μαμάδες;