Μια κρίση όχι σαν όλες τις άλλες

Όλοι τα τελευταία δυο χρόνια στην Ελλάδα μιλάνε για την περίφημη κρίση χρεοκοπίας που μας βρήκε. Δεν γλυτώνεις από την χρεοκοπολογία, όπου και να κρυφτείς. Αργά ή γρήγορα, θα ακούσεις τα ίδια και τα ίδια: πώς μας έφτασαν οι πολιτικοί μας σε αυτά τα χάλια, πώς ‘έφαγαν’ κάποιοι άλλοι, πώς οι Γερμανοί δεν μας χωνεύουν και πόσα άλλα. Όμως αυτής της φοβερής κρίσης είχε νομίζω προηγηθεί μια άλλη, πολύ φοβερότερη. Κρίση χρεοκοπίας κι αυτή, αλλά άλλου είδους, για την οποία δεν φταίνε ούτε οι πολιτικοί, ούτε αυτοί οι άλλοι που ‘έφαγαν’, ούτε βεβαίως οι Γερμανοί. Για τι είδους κρίση μιλάω; Τρία παραδείγματα ακολουθούν:

Παράδειγμα πρώτο: σε έναν δρόμο λίγο πιο πέρα από εκεί που μένω έχει ένα πρατήριο βενζίνης. Δίπλα ακριβώς μια τράπεζα. Το πρατήριο, παρά τον περιορισμένο χώρο που διαθέτει, θέλει να ’ναι και πλυντήριο. Επειδή τα αυτοκίνητα που αναλαμβάνει το πλύσιμό τους δεν χωράνε στους μικρούς του χώρους, τα παρκάρει ολόκληρα πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά ακριβώς από το ΑΤΜ της τράπεζας. Με αποτέλεσμα, κάθε φορά που πας να πάρεις χρήματα από το ΑΤΜ, να πρέπει να κάνεις σλάλομ ανάμεσα στα καλογυαλισμένα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Φυσικά, κανείς δεν διαμαρτύρεται όσες φορές έχω βρεθεί εκεί: όλοι θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό να καταχράται έτσι έναν δημόσιο χώρο ένα πρατήριο βενζίνης για να βγάλει περισσότερα κέρδη απ’ αυτά που οι χώροι του επιτρέπουν. Στην Ελλάδα άλλωστε ζούμε.

Παράδειγμα δεύτερο: στη γειτονιά μου έχει ένα πάρκο, που επειδή γύρω απ’ αυτό ζουν πολλές οικογένειες με μικρά παιδάκια, μάζευε, μέχρι πριν λίγο καιρό, μαμάδες, μπαμπάδες και παιδιά, έχοντας γίνει ένας άτυπος χώρος συνάντησης γονιών και παιδιών. Υπήρχαν και δυο ταμπέλες που απαγόρευαν τα σκυλιά εντός του, τις οποίες είχε τοποθετήσει ο Δήμος. Δεν πέρασε πολύς καιρός όμως από την τοποθέτησή τους και οι ταμπέλες μυστηριωδώς εξαφανίστηκαν, καθώς στην περιοχή, εκτός από παιδιά, διαβιούν και οικόσιτα σκυλιά. Τα οποία φαίνεται ότι, για κάποιους, έχουν προτεραιότητα έναντι των παιδιών. Από τότε το πάρκο έχει γίνει τόπος βόλτας σκυλιών κάθε ράτσας, γεμίζοντας ακαθαρσίες (μια και οι ιδιοκτήτες των σκύλων μπορεί μεν να ξεριζώνουν ταμπέλες, αλλά τα περιττώματα των αγαπημένων τους κατοικίδιων δεν τα πειράζουν). Ούτε και σε αυτή την περίπτωση αντέδρασε κανείς από τους πολλούς γονείς της περιοχής. Απλώς σταμάτησαν να πηγαίνουν στο πάρκο. Στην Ελλάδα άλλωστε ζούμε.

Παράδειγμα τρίτο: ο δρόμος ακριβώς μπροστά από εκεί που μένω είναι πεζόδρομος. Στην είσοδό του υπάρχουν δυο απαγορευτικά μαζί με το σχετικό σήμα που υποδεικνύει ότι κάποιος εισέρχεται σε πεζόδρομο. Παρ’ όλα αυτά, καθημερινά τον διασχίζουν αμέτρητα αυτοκίνητα: κυρίες με κινητά στα χέρια, μπαρμπάδες ή διάφοροι τύποι με τα χέρια κρεμασμένα στην πόρτα, φοιτήτριες ή φοιτητές επίσης με κινητά στα χέρια, μηχανάκια, μέχρι και φορτηγά. Και όλα αυτά παρότι δεν οδηγεί πουθενά, σε βγάζει σε έναν δρόμο στον οποίο μπορείς να βγεις κατευθείαν και πολύ πιο εύκολα, χωρίς να παρανομήσεις. Ας προστεθεί ότι στον πεζόδρομο παίζουν πολλές φορές παιδιά. Αλλά ούτε και σε αυτή την περίπτωση αντιδρά κανείς, παρά τους κινδύνους που τα παιδιά διατρέχουν. Μάλιστα, γονείς που καμιά φορά οι διερχόμενοι τους ρωτάνε πώς να πάνε κάπου, αντί να τους υπενθυμίσουν ότι έχουν μπει σε πεζόδρομο, σπεύδουν να τους… δώσουν χρήσιμες οδηγίες προς ναυτιλομένους. Στην Ελλάδα άλλωστε ζούμε.

Aυτή η κρίση δεν είναι των πολιτικών, των διεθνών κερδοσκόπων, των Ευρωπαίων που θέλουν να μας χρεοκοπήσουν. Είναι η δική μας κρίση, απ' την οποία πρέπει μόνοι μας να βρούμε διέξοδο, χωρίς τη βοήθεια της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αλλιώς κινδυνεύουμε με πλήρη και ανεπανόρθωτη χρεοκοπία.