Οι πέντε ανεξήγητα δημοφιλέστερες αναρτήσεις μου

Κυρίες και κύριοι που περνάτε από τα μέρη μας: να σας ενημερώσω ότι ποτέ δεν ήμουν υπέρ των μετρήσεων παντός είδους γι' αυτό και δεν είχα 'μετρητή' στο blog αυτό. Έλα όμως που η ακούραστη η Google έβαλε από μόνη της ένα πράγμα που λέγεται 'Στατιστικές' και σε αναγκάζει (όλοι έχουμε ένα μικρόβιο ματαιοδοξίας μέσα μας που δε θέλει πολύ για να μας... αρρωστήσει) να βλέπεις πώς πάνε οι αναρτήσεις σου. Δηλαδή πόσο δημοφιλείς είναι. Με έκπληξη λοιπόν διαπίστωσα ότι οι πέντε δημοφιλέστερες από περισσότερες από πεντακόσιες αναρτήσεις του blog στα περισσότερα από τέσσερα χρόνια λειτουργίας του δεν ήταν αυτές που θα διάλεγα εγώ, πλην, ίσως, μιας. Ας προσπαθήσω λοιπόν να εξηγήσω τα ανεξήγητα:

Νούμερο ένα (μακράν) το Άλλος για Ολλανδία; Πώς να εξηγήσω την εμπορική επιτυχία αυτού του όχι τόσο ευχάριστου ποστ; Ίσως επειδή μιλούσε για κάποια πράγματα που έρχονταν, δηλαδή τη μετανάστευση στην οποία οδηγούμαστε οι Έλληνες οι μη οργανωμένοι σε κομματικές νεολαίες ή γερουσίες; Ίσως πάλι επειδή ήταν αυτοβιογραφικό, κατ' ουσίαν αφηγούμουν τη ζωή μου εργασιακά από τότε που επέστρεψα στην Ελλάδα από τα εξωτερικά - και πάντα ένα 'άνοιγμα' τραβάει το μάτι του άλλου; Όπως και να 'χει, αυτό ήταν ένα ποστ που έφυγε από τα χέρια μου σε στιγμή μεγάλου βρασμού περισσότερο σαν εκτόνωση παρά για να πει κάτι. Ίσως να 'ναι και το μοναδικό από τα πέντε που θεωρώ ότι αξίζει τέτοια επιτυχία, μόνο και μόνο γι' αυτό.

Νούμερο δυο το Ελλάδα 2033. Αυτό είναι το πλέον απίστευτο για μένα ως προς το πόσο ψηλά έφτασε σε προτιμήσεις. Ήταν ένα ποστ γραμμένο στο πόδι (μα εντελώς όμως) που ακριβώς επειδή γράφτηκε στο πόδι έριξα κι έναν 'πιασάρικο' τίτλο για να σώσω ό, τι σωζόταν. Φάνηκε όμως ότι ένας 'πιασάρικος' τίτλος είναι τελικά όντως πιασάρικος. Για να μην τα πολυλογώ ήταν ένα ποστ που δε μου άρεσε (δε μου άρεσε είπα σταματήστε να το ψάχνετε!) αλλά φαίνεται ότι συνέβη κάτι που δεν φανταζόμουν. Τι ακριβώς, ποτέ δε θα μάθω.

Νούμερο τρία το Ημερολόγιο διακοπών μέρος ΙΙΙ: Νότια Γαλλία. Εντάξει αυτό κάπως το καταλαβαίνω. Δεν πολυταξιδεύουμε οι κάπως κολλημένοι με τη χώρα μας Έλληνες εκτός συνόρων και κυρίως δεν ταξιδεύουμε απακετάριστοι, δηλαδή με το αυτοκίνητό μας και όχι με γκρουπ. Βάλε και τη Νότια Γαλλία που από εποχής Μπριζίτ Μπαρντό έγραφε ωραιότατα στο φακό (έχει κάτι η άτιμη πώς να το κάνουμε - η Νότια Γαλλία ε) και να 'σου μια εισπρακτική (σε επισκέψεις) επιτυχία. Αυτό το ποστ μου άρεσε γιατί μου άρεσαν αυτά που περιέγραφε ζώντας τα. Και συνιστώ στους ουκ ολίγους που φάνηκε να άρεσε και σ' αυτούς να βγουν με το αυτοκινητάκι τους από τους ελληνικούς καρόδρομους έτσι, για αλλαγή (αλλά γυρίστε πίσω ε;).

Νούμερο τέσσερα το εξυπνακίστικο αλλά που προσωπικά πέρασα καλά γράφοντάς το Γιατί δεν μου αρέσει το Πάσχα. Μάλλον δεν αρέσει και σε άλλους και εκεί να οφείλονται οι τόσες ματιές που του έλαχαν του πασχαλινού αυτού μποναμά; Εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν αρκετές, να μην πω πολλές (να μην πω... πάρα πολλές) άλλες αναρτήσεις που θεωρώ ανώτερες της συγκεκριμένης, αλλά αυτή φάνηκε να είχε κάτι που δεν είχαν άλλες. Τί δεν ξέρω αλλά εξακολουθεί να μη μου αρέσει το Πάσχα και τη συγκεκριμένη ανάρτηση την έχω βαρεθεί πιο πολύ κι απ' το Πάσχα.

Νούμερο πέντε το Γιάννης Μπουτάρης εναντίον όλων, ανεβασμένο προεκλογικά στις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Ένα ποστ που μου άρεσε αλλά δεν το θεωρούσα και τόσο σπουδαίο. Ίσως βέβαια να 'ναι σπουδαίος ο κυρ Γιάννης ο Μπουτάρης και το ποστ να του έκλεψε λίγη λάμψη. Ή αλλιώς να έπεσε το ποστ σε μια συγκυρία που το ευνόησε. Όπως και να 'χει ούτε αυτό το ποστ θα το συμπεριελάμβανα στα καλύτερά μου. Αλλά το κοινό είχε άλλη άποψη. Και, ως γνωστόν, ποτέ μην τα βάζετε με το κοινό. Θα βγείτε, από μια τέτοια αντιπαράθεση, με λιγότερο από δαύτο (με λιγότερο κοινό) και δεν το θέλετε, εκτός αν είστε του εναλλακτικού ρεπερτορίου (προσωπικά ακόμα το ψάχνω).