Ημερολόγιο διακοπών μέρος ΙΙΙ: Νότια Γαλλία

Με μεγάλη καθυστέρηση ανεβάζω το τρίτο και τελευταίο μέρος - χρωστούμενο από τον Αύγουστο - του ημερολογίου των καλοκαιρινών μου διακοπών. Σκέφτηκα ότι θα ήταν, αν μη τι άλλο, μια ευχάριστη καλοκαιρινή ανάσα μέσα στο βροχερό Νοέμβρη. Λοιπόν, μέναμε στη Vence, μια μικρή πόλη στη Γαλλική Ριβιέρα, πολύ κοντά στη Νίκαια, γνωστή για τους καλλιτέχνες, ποιητές και ζωγράφους που πέρασαν από αυτή. Η Vence αποδείχτηκε εκτός από καλλιτεχνούπολη και η ακριβότερη σε σχέση με τη διαμονή μας τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ισπανία. Εν πάση περιπτώσει, το γύρω ορεινό τοπίο ήταν καταπράσινο και πανέμορφο, γεμάτο με πολύ γραφικά μεσαιωνικά χωριουδάκια που θα δείτε και στις φωτογραφίες. Μετά τη γερανοκρατούμενη Καταλονία - θυμίζω ότι στην Καταλονία συναντήσαμε μεγάλη οικοδομική δραστηριότητα και πολλούς οικοδομικούς γερανούς, που δεν επέτρεπαν να βγάλει κανείς μια αξιοπρεπή φωτογραφία - επιτέλους στην καταπράσινη και γραφικότατη Vence ηρέμησαν και ευχαριστήθηκαν ομορφιές τα ματάκια μας. Μου έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση η καθαριότητα στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, παντού, σε βαθμό που άρχισα κάποια στιγμή να ψάχνω να εντοπίσω ΕΝΑ σκουπιδάκι έτσι για να πω ότι να, και οι Γάλλοι τα ίδια με μας. Αλλά του κάκου. Υπήρχαν βέβαια και αρνητικά, όπως τα απίστευτα μποτιλιαρίσματα στους αυτοκινητόδρομους, με ακινητοποιημένα αυτοκίνητα από τον ένα σταθμό διοδίων στον άλλο. Θετική εντύπωση μου έκανε επίσης η ευγένεια όλων, ακόμα και των ανθρώπων στα διόδια που σε κάθε συναλλαγή μας έλεγαν "μερσί, ορεβουάρ" με πλατύ και ζεστό χαμόγελο. Δεν ήταν η πρώτη μου φορά στη Γαλλία αλλά μερικά πράγματα τα χαίρεται κανείς και τα βλέπει σαν να είναι η πρώτη φορά, ιδίως όταν γυρίζει με το αυτοκίνητό του. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα θέλησα να δω πώς τα πάμε εμείς εδώ από ευγένεια στα διόδια. Άρχισα λοιπόν να ευχαριστώ τους υπαλλήλους στα κουβούκλια αλλά, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, εισέπραττα με το "ευχαριστώ" μου μια αδιάφορη φάτσα ως απάντηση. Τέλος πάντων, κάθε λαός με τα καλά και τα στραβά του. Γιαα να περάσουμε στις φωτογραφίες περικαλώ:


H θέα από το παράθυρο του δωματίου όπου μέναμε.


Περπατώντας στα γραφικά - και πεντακάθαρα - χωριουδάκια που σας έλεγα.


Να κι ένα όμορφο σιντριβάνι. Το μόνο που με χάλασε ήταν τα εστιατόρια που έκλειναν γύρω στις τρεις και ξανάνοιγαν οκτώ ή οκτώμισι, με αποτέλεσμα όποιος δεν είχε φροντίσει να φάει - έχοντας πρώτα βρει τραπέζι - μέχρι την ώρα που έκλειναν, να μένει το μεσημέρι νηστικός! Με κάτι τέτοια με έπιανε ομολογώ μια κάποια νοσταλγία και ονειρευόμουν ο έρημος, πειναλέος βαλκάνιος σουβλάκια και άλλα τέτοια φολκλόρ.


Κοιτάξτε τώρα τι έφτιαξαν οι κερατάδες οι Γάλλοι ακόμη και πάνω στον οδικό κόμβο. Έχουν μεράκι οι άνθρωποι, δε μπορείτε να πείτε! By the way, γεμάτη η Γαλλία (αλλά και η Ισπανία και η Ιταλία) από τέτοιους κόμβους αντί για σηματοδότες. Προσοχή: προτεραιότητα έχει αυτός που κινείται εντός του κόμβου! ;-)


Στα ψηλά της Villefranche-sur-Mer.


Ψάχνοντας για μια παραλία στο Saint-Jean-Cap-Ferrat όπου σύχναζε και ο Ελύτης ...


...καταλήξαμε τελικά εδώ. Καλή η θάλασσα, καλύτερη απ' ό,τι περίμενα, και χωρίς πολύ κόσμο.


Αυτό που μου έκανε αρνητική εντύπωση, όπως θυμάμαι και στην Ισπανία, ήταν ότι είχαν τις γραμμές του τρένου για πολλά χιλιόμετρα δίπλα στη θάλασσα, με αποτέλεσμα - πιστεύω - να καταστρέφεται η ακτογραμμή.


Στο Μονακό. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ένας καφές που ήπιαμε στο Μονακό - σε ένα καφέ που αναρωτιόμουν: "τώρα θα μπω ή θα μου φωνάξουν που πας κακομοίρηηηη" - οι τιμές ήταν δε θα πω καλύτερες - μην τρελαθούμε κιόλας - αλλά αναπάντεχα ίδιες με της Θεσσαλονίκης και μάλλον καλύτερες από της πανάκριβης πλέον Αθήνας.


Και μια ακόμη άποψη του Μονακό. Όπως φαίνεται και στην προηγούμενη φωτογραφία, ωραίο το Μονακό αλλά πολύ πολυκατοικία βρε παιδί μου! Αν όλες αυτές οι πολυκατοικίες ήταν αντιπαροχές του Ρενιέ, no wonder που τώρα τα παιδάκια του ζούνε ζωή και όρνιθα.


Α, και όποιος υπήκοος δεν κάθεται καλά, τρώει και μια μπάλα στην κεφάλα άμα λάχει!


Για περάστεεε, για περάστεεε, πολλά βάζετε πολλά κερδίζετε!


Εδώ μια παραλία την οποία προτιμούν για τις διακοπές τους πολλά μέλη του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.


Περπατώντας στη Νίκαια.


Εδώ η είσοδος του ξενοδοχείου που μέναμε στις Κάννες. Κομματάκι ακριβούτσικο αλλά δε βαριέσαι, μια ζωή την έχουμε.


Κι εδώ το ξενοδοχείο. Α, να διευκρινίσω ότι όταν είπα πριν "μέναμε" εννοούσα σε κάτι παγκάκια απ' όξω για να ξαποστάσουμε από τον ποδαρόδρομο στην τεράστια ομολογουμένως παραλία.


Άσπρα καράααβια τα όνειρά μας, άσπρα καράααβια τα όνειρα, άσπρα καράααβια τα όνειρά μας.