Καταλήψεις

Αυτό τον καιρό όπως και πέρσι βλέπω τις καταλήψεις των σχολείων από γυμνασιόπαιδα και λυκειόπαιδα. Δε γνωρίζω, ούτε μπορώ να φανταστώ, τους λόγους για τους οποίους αποφάσισαν τα παιδιά να πάρουν το νόμο στα χέρια τους - γιατί αυτό κάνουν - και να κλείσουν τα σχολεία. Εγώ στην ηλικία τους δεν το έκανα και δε θα το έκανα, και όχι γιατί ήμουν ποτέ σπασίκλας. Απλά από μικρός θεωρούσα καλύτερο να κουβεντιάζω με όλους με επιχειρήματα, ακόμα και για τα πιο ακραία προβλήματα, και όχι με βρισιές ή χρήση βίας. Η κατάληψη για μένα όπως και η βία -γιατί η κατάληψη είναι μια μορφή βίας - δε συνιστά επιχείρημα, απλά σύμπτωμα των καιρών μας και της υποκουλτούρας των Ελλήνων. Στην Ελλάδα υφιστάμεθα τη δικτατορία του παρορμητισμού, του ενθουσιασμού. Ό,τι γίνεται παρορμητικά και ενθουσιωδώς όπως οι καταλήψεις, αυτόματα αξίζει τον κόπο. Γιατί; Γιατί Έλληνες είμαστε βρε αδερφέ, και σε αντίθεση επί παραδείγματι με τους κρυόκωλους Ευρωπαίους, είμαστε παρορμητικοί. Γι' αυτό και δεν πολυγουστάρουμε τον πολύ διάλογο, τα πειστικά επιχειρήματα αλλά και την πολλή ευγένεια: δε μας βγαίνουν αυθόρμητα, άρα είναι ψεύτικα και ουστ από δω. Ό,τι βγαίνει από τα βάθη της κάποιες φορές επαρχιακής ψυχής μας και θεωρείται γνήσιο είναι και καλό. Ό,τι απαιτεί βαθύτερη σκέψη, προβληματισμό και γενικά μας στεναχωρεί και μας δυσκολεύει διαόλου πράμα θα' ναι.