Μόλις είδα, με μεγάλη καθυστέρηση από την πρώτη προβολή της, την ταινία Οι ζωές των άλλων. (Όσοι δεν την έχουν δει ακόμα ας σταματήσουν εδώ το διάβασμα!) Μου άρεσε το ότι μέσα στην απόλυτη μιζέρια, καταπίεση, αποταυτοποίηση και απανθρωπιά - ακόμα δηλαδή και στα χειρότερα κατσάβραχα - μπορεί να ανθίσει το μεγαλείο του ανθρώπου, το τελευταίο που θα περίμενε κανείς να συμβεί. Θυμίζω ότι στην ταινία πρόκειται για έναν υπάλληλο της Στάζι, της ανατολικογερμανικής μυστικής αστυνομίας, που μέσα στη μιάμιση ώρα που διαρκεί η ταινία μεταμορφώνεται από μηχανή παρακολούθησης σε Άνθρωπο. Και πρόκειται για μεταμόρφωση συγκλονιστική. Νομίζω ότι αφήνει τον θεατή υπερήφανο που ανήκει στο ανθρώπινο γένος που τελικά, παρά τα όσα λέγονται, έχει και τις καλές στιγμές του.
Ξέρετε, έχω κι εγώ όπως ο καθένας περάσει ανάλογες εμπειρίες. Παραδείγματος χάριν στο στρατό, σε στιγμές εντελώς ανυποψίαστες, που τις έβλεπα ξαφνικά να σπάζουν στη μέση σαν ξερά κλαδιά από μια ριπή ανθρωπιάς και μάλιστα από ανθρώπους που μέχρι εκείνη τη στιγμή δε θα περίμενα ότι πίσω απο το σκληρό τους πρόσωπο έκρυβαν κι ένα βαθιά ανθρώπινο. Αναρωτιέμαι αν αισθανθόμαστε μεγαλύτερο εσωτερικό πλούτο και ικανοποίηση απ' όταν ευεργετούμε κάποιον που ελάχιστα πια το περίμενε. Ευκαιρίες να ζήσουμε τέτοιες πλούσιες στιγμές μας δίνονται καθημερινά αλλά τις προσπερνάμε τρέχοντας πίσω από ένα ταξί ή το επόμενο ραντεβού. Η ζωή παραείναι τελικά μικρή για στιγμές ανθρώπινου πλούτου - που ζούμε ελάχιστες - και πολύ μεγάλη για όλα τ' άλλα. Πρόκειται για λίγες μεγάλες στιγμές στις πολλές μικρές μας ιστορίες που δεν πολυδιαφέρουν άλλωστε από τη μικρή ιστορία του πρωταγωνιστή της ταινίας.
23 σχόλια:
Ωραία που το είδες!
Το βλέμμα του Ulrich Μuehe στην τελευταία σκηνή το θυμάμαι πολύ καθαρά, κι ας έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος...
αθανασία ξανάπαιξα το βλέμμα στο dvd 3 φορές, ήταν σα να περιείχε όλη την ταινία μέσα του, όλη τη λύτρωση αυτού του ανθρώπου. Βαθιά ανθρώπινο, αξέχαστο βλέμμα που μιλάει βαθιά μέσα στο θεατή νομίζω.
Θα συμφωνήσω ότι η ταινια είναι δυνατη, αλλα θα ελεγα ότι είναι υπερβολικά αισιοδοξη. Πιστεύετε ότι άνθρωποι της Σταζι, βουτηγμένοι ως το κόκκαλο στην διαφθορα και το χαφιεδιλίκι, ποτισμένοι με την μαστούρα του ολοκληρωτισμου, της λογοκρισιας κλπ. θα αλλαζαν μυαλα και πεποιθήσεις ακουγοντας τον σονατα για έναν καλό άνθρωπο;
Το μηνυμα της ταινιας είναι, νομίζω, ξεκάθαρο. Ανθρωπισμός, ευαισθησία... ενταξει. Η τεχνη μπορει να αλλαξει τη ζωή σου, η μορφωση σωζει ζωές κλπ. Μακαρι να ήταν ετσι. Ανθρωπισμος μεν, αλλα χωρίς πολλες πιθανοτητες να πραγματοποιηθεί. Ελεφρώς αφελές, αλλα τοσο μα τοσο ανθρώπινο. Η ελπιδα πεθαίνει παντα τελευταία.
Ο Ουλριχ Μουχε είναι εξαιρετικος, σπουδαιος ηθοποιός.
τώρα τι καταλάβατε?????
σταμάτησα να διαβάζω σε εκείνο το σημείο..
υγ θα την δω βλέπετε..
fidelio έστω κι ένας αν αλλάξει, όπως στην ταινία, μέσα στους χιλιάδες, μας υποχρεώνει θα έλεγα να θαυμάσουμε το ανθρώπινο μεγαλείο.
kanataki να την δείτε, να την δείτε, πιστεύω θα τη βρείτε στο πλησιέστερο βίντεο-κλαμπ.
Οι ζωές των άλλων ήταν τέλεια ταινία! Τόσο τέλεια που κάθησα και την είδα στον κινηματογράφο χωρίς να αγανακτώ που ακούω γερμανικά!Πραγματικά εξαιρετική.Έμπηξα και τα κλάματα στο τέλος!
θρασύβουλε κι εμένα με συγκίνησε η ταινία. Με άγγιξε με πολύ ανθρώπινο και ξεχωριστό τρόπο.
Κι εγώ σταμάτησα στην τρίτη σειρά!
Μόλις τη δω θα επανέλθω...
η καλύτερη ταινία της περσινής ''σοδειάς''!
Εξαιρετική ...
Να προσθέσουμε και το "Βαβέλ"..αδικήθηκε
Και του Κλίντ Ιστγουντ ..και οι δύο (ιδιαίτερα η ιαπωνική πλευρά )
Α..και η ζωή του "σπουργιτάκι" της ΠΙΑΦ
Δεν πιστεύω ότι "άλλαξε" ..ήταν δύσκολες εποχές και τον είχε πάρει μπροστά η "μηχανή" του συστήματος.
Ξεπέρασαν κάποια πράγματα τα "ορια" του και ..κατάφερε την υπέρβαση του,το πάλεψε.
Δούλεψε και ανάποδα η πολλή απανθρωπιά που έβλεπε να μεγαλώνει. Αυτός δεν την άντεχε άλλοι το απολάμβαναν.
Το ίδιο συμβαίνει και στην σημερινή μας κοινωνία και δεν το "βλέπουμε".
Εχουμε άλλα μέτρα, έχουν μετατεθεί τα όρια και οι διαχωριστικές γραμμές.
Μην έχουμε αυταπάτες.
fpboy πολύ πιθανόν...
ασκαρ να τη δεις, αξίζει
Σπίθας δε θα διαφωνήσω μαζί σου
Καλημέρα Γεράσιμε! Την έχω δει τη ταινία και την λάτρεψα! Υπέροχη με πολύ δυνατά συναισθήματα! Ο γερμανικός κινηματογράφος με εκπλήσσει πολύ τα τελευταία χρονια! Καλά κάνεις και την προτείνεις!!
roadartist μια καλημέρα κι από μένα, με σινεφιλικούς χαιρετισμούς! :-)
Δεν την είδα την ταινία, παρόλα αυτά διάβασα όλο το κείμενο σου. Θα πάω να τη δω, μου κέντρισες το ενδιαφέρον. Η μικρή περιγραφή όμως που κάνεις μου θύμισε το "Λάθος" του Αντώνη Σαμαράκη. Το έχεις διαβάσει;;
meropi ναι, αλλά δε θυμάμαι καλά πια, παέι καιρός που το διάβασα.
χεχε και εγώ την είδα προχθές μετά από καθυστερηση και μου άρεσε ΠΑΡΑ πολύ.μου αρέσουν οι ταινίες που δεν υποτιμούν τη νοημοσύνη του θεατή.νομίζω ο πρωταγωνιστής μέσα στη χρονιά πέθανε από καρκίνο.
δες και το La mome, αν δεν το είδες.
Ωπς! mr. wrong guy καλώστον! Αυτό για τον πρωταγωνιστή δεν το γνώριζα ούτε την άλλη ταινία που λες. Όπως είπες, είναι ωραίο να βλέπεις ταινίες που πιστεύουν στη νοημοσύνη του θεατή και την εμπιστεύονται.
Δεν συνηθίζω να "ανταποδίδω" επσκέψεις - από τις υποκριτικότερες σάχλες του blogging - ωστόσο έρχομαι να διαβάσω το κείμενό σου (που ήταν ωραιότατη αναφορά σε ένα φαινόμενο που τόσο ωραία θα ήταν να το πιστεύαμε λίγο παραπάνω) και να σου δώσω και μια αποκαλυπτική πληροφορία:
Στην πραγματικότητα, η σύζυγος του μακαρίτη πρωταγωνιστή, ήταν καταδότρια της Στάζι...
(Ίσως έτσι καταλαβαίνουμε ακόμα πιο καλά τον σιωπηλό, συγκεντρωμένο πόνο του προσώπου του. Συν και η αρρώστεια που τον έτρωγε...)
ηλία δημόπουλε χαίρομαι που αν και δεν το συνηθίζεις ανταπέδωσες την επίσκεψη... και ευχαριστώ για την πληροφορία αυτή που όπως λες, αν μη τι άλλο προσέδωσε άλλο βάθος στην ερμηνεία του.
Δημοσίευση σχολίου