Με προβλημάτιζε από παλιά και διαρκώς περισσότερο με τον καιρό το πόσο δύσκολο στάθηκε, σε συνέδρια ή κοινωνικές εκδηλώσεις, να επικοινωνήσω με τους λεγόμενους πνευματικούς ανθρώπους. Προσοχή: όταν λέω πνευματικούς ανθρώπους δεν εννοώ μέντιουμ - αυτοί άλλωστε ειδικεύονται στην επικοινωνία παντός είδους. Εννοώ τους κοινώς λεγόμενους διανοούμενους, πανεπιστημιακούς και συγγραφείς, με αρκετούς από τους οποίους δε στάθηκα άξιος μέχρι τώρα να σταυρώσω 2-3 ανθρώπινες κουβέντες. Όχι με όλους βέβαια και όχι σε όλες τις περιπτώσεις αλλά με τους περισσότερους απ' όσους έχω μέχρι τώρα συναναστραφεί. Διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι αυτοί πάσχουν από κοινωνική ανωριμότητα - είναι, θα έλεγα, κοινωνικά ανάγωγοι - και έχουν το αυτοαναφορικό φέρσιμο ενός μικρού παιδιού. Δεν έχουν μάθει δηλαδή ακόμα την αλφαβήτα της ανθρώπινης επικοινωνίας. Συνήθως δεν ενδιαφέρονται για το συνομιλητή τους και τα λεγόμενά του, αδυνατούν - και αυτό δεν κρύβεται - να τον δουν ως ισότιμο και ισάξιο συνάνθρωπό τους. Έφτασα έτσι στο συμπέρασμα ότι πολλοί απ' αυτούς τους ανθρώπους θεωρούν τόσο σπουδαία την προσωπική τους συνεισφορά στο πνευματικό θησαυροφυλάκιο της ανθρωπότητας που θεωρούν αυτονόητο - μάλλον ουδέποτε τους απασχόλησε - το να μην πολυσκοτίζονται για τους άλλους, "απλούς" ανθρώπους. Μια και αρκετοί φίλοι με εντάσσουν στην πρώτη και την τρίτη κατηγορία που προανέφερα - διανοούμενους και συγγραφείς - παρακαλώ θερμά για γρήγορη και αιφνιδιαστική ευθανασία αν ποτέ καταλήξω έτσι!
12 σχόλια:
...Όπως τα λές.
'Ο "άνθρωπος" όμως δεν διδάσκεται!!
(δες περίπτωση Κυρίου..Σαρτζετάκη)
σπίθας o ρατσισμός έχει πολλά πρόσωπα και πολλές διαβαθμίσεις. Όπως περίπου βλέπουν ας πούμε τους Αλβανούς οι "απλοί" άνθρωποι έτσι περίπου βλέπουν τους "απλούς" ανθρώπους οι "διανοούμενοι".
Ανασφάλεια είναι. Ειδικά στην επαρχία μας...
Οι πιό ασφαλείς γι' αυτό που είναι (ό,τι κι αν είναι), είναι κι απροσδόκητα προσιτοί.
Θυμάμαι ακόμη (15 χρόνια πέρασαν) ένα διάσημο και ηλικιωμένο 'Αγγλο καθηγητή (δεν ήταν καθηγητής μου), τον πλησίασα μετά την ομιλία του και τον ρώτησα για βιβλιογραφία σε κάτι για το οποίο δεν είχα βιβλιογραφία. Με άκουσε προσεκτικά, ζήτησε την κάρτα μου λέγοντας ότι θα μου έγραφε, του την έδωσα, χαιρετηθήκαμε και απεχώρησα με τη βεβαιότητα ότι δεν επρόκειτο να πάρω καμιά απάντηση ("θα έχει τόσα στο μυαλό του, σιγά μην ασχοληθεί μαζί μου..."). Το γράμμα ήρθε σε μια εβδομάδα, με μια ολόκληρη λίστα (με διαβαθμίσεις δυσκολίας και ουσίας, παρακαλώ) και με δυό σελίδες συμβουλές για τη μελέτη μου.
Υπάρχει ελπίς. :)
αθανασία υπάρχει ελπίς ή θα πεθάνει αν δεν πέθανε ήδη μαζί με τον ηλικιωμένο Άγγλο καθηγητή;
Συμφωνώ πάντως για την ανασφάλεια. Αυτή η ανασφάλεια κάνει τους συγγραφείς/διανοούμενους αριβίστες, με συνέπεια να σέβονται μόνο όσους τους είναι χρήσιμοι (εκδότες, δημοσιογράφους, διάσημους ήδη συγγραφείς με γνωριμίες). Όποιος εκτιμά τον εαυτό του εκτιμά και τους όποιους άλλους συναντά. Όποιος όχι, ψάχνει ανθρώπους-σκαλοπάτια να ανέβει στην αυτοεκτίμησή του μέσω αυτών.
...ακριβής, ο παραλληλισμός..
Γεράσιμε..
A Κ Ρ Ι Β Ω Σ!
Πολυ ευστοχο ποστ Γερασιμε...
"έχουν το αυτοαναφορικό φέρσιμο ενός μικρού παιδιού"
Σου απαντησα κι απο το IC:
"Ayth h ypokathgoria twn anthrwpwn pou les isws na tous sixainomai to perissotero, dioti oxi mono den kanoun th diafora, alla einai kai to megalytero troxopedi gia thn proodo!!! Aytoi einai pou antidroun sta panda!"
IC το τραγικότερο είναι να τους βλέπεις και ηλικιωμένους, με τα άσπρα τους μαλλιά, να κάνουν σα μικρά παιδιά, ιδίως όταν νιώθουν παραγνωρισμένοι ή αδικημένοι.
Συμφωνώ απολύτως! Έχω δουλέψει δίπλα σε καθηγητή πανεπιστημίου και σας διαβεβαιώ δεν εχω γνωρίσει άνθρωπο περισσότερο ακοινώνητο, κλεισμένο στα βιβλία και στην επιστήμη του...με τρομερές παραξενιές! Όσο για το οτι ειναι σπάνιο να "δουν ως ισότιμο και ισάξιο συνάνθρωπό τους" όντως ισχύει. Μεγάληηη ιδέαα για τον εαυτό τους. Βέβαια οχι όλοι. Υπάρχουν και διαμάντια..αλλά πολύ σπάνια! Οι πιο πολλοί ειναι οπως τους περιέγραψες!
roadartist χαίρομαι που συμφωνείς. Τολμώ να πω, βασισμένος στην εμπειρία μου ως μεταπτυχιακός και διδακτορικός φοιτητής σε Βρετανικό παν/μιο, ότι εκεί ίσως είναι λιγότερο έτσι. Θυμάμαι πχ στο μεταπτυχιακό ότι από την αρχή οι καθηγητές μας είχαν ζητήσει να τους φωνάζουμε με τα μικρά τους. Στην Ελλάδα οι πανεπιστημιακοί παραέιναι σκουριασμένοι και αγκυλωμένοι μου φαίνεται.
"σκουριασμένοι" εύστοχος χαρακτηρισμός..
Καλημέρα καλέ μου Γεράσιμε. Επειδή πάντα μου αρέσει να περνώ από τη γειτονιά σου (ταιριάξαν τα χνώτα μας που λένε) πέρασα και σήμερα. Αφού δε δεν έχεις αναρτήσει καινούργιο ποστ, είπα να ανατρέξω στα παλιά (ήμουν σίγουρη ότι κάτι πολύ ενδιαφέρον θα έβρισκα). Και δεν είχα άδικο. Λοιπόν αυτό που λες εσύ το έχω προσέξει κι εγώ! Πολλοί Έλληνες πνευματικοί(;;;) άνθρωποι είναι τόσο ερωτευμένοι με τον εαυτό τους που δεν έχουν καιρό για τους άλλους! Από την άλλη βέβαια σκέφτομαι ότι εδώ στην Ελλάδα ο τρόπος ανάδειξης σε Πνευματικό άνθρωπο δεν είναι πάντα καθαρός, οπότε δικαιολογείται...
Δεν ξέρω γιατί, αλλά θυμήθηκα ένα στίχο του ποιητή Γ. Δροσίνη "δεν θέλω του κισοού το πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστυλώματα δεμένο..."
Να σαι πάντα καλά
meropi συμσφωνώ και μ' άρεσε κι o στίχος.
Δημοσίευση σχολίου