Παρακαλώ, συνεχίστε, αντέχω

Σήμερα το πρωί πέρασα μια βασανιστικά βαρετή και χαμένη ώρα σε μια συνέντευξη στην οποία με κάλεσαν μετά από ανταπόκρισή μου σε αγγελία ζήτησης εργασίας. Βρέθηκα μπροστά σε έναν πενηνταφεύγα, ιδιοκτήτη προφανώς της εμπορικής εταιρίας που αναζητούσε διευθυντές καταστημάτων της Θεσσαλονίκης. Ο άνθρωπος ήταν χαρακτηριστικός τύπος πενηντάρη επιχειρηματία που αισθάνεται κάπως επειδή μπορεί να μην έχει σπουδάσει κάτι και οφείλει να αποδείξει ότι έχει αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο της ζωής. Το οποίο βέβαια είναι αυτό στο οποίο κανείς δίνει τις "μάχες" του, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα, εκτός βέβαια αν αποφασίσει να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του ως "πρόβατο" στο δημόσιο (οι λέξεις σε εισαγωγικά δικές του). Όταν είδε και τις σπουδές κοινωνιολογίας στο βιογραφικό μου σημείωμα - το έχω παρατηρήσει και σε άλλες περιπτώσεις, λειτουργούν ως διεγερτικό, αφροδισιακό θα έλεγα - του άνοιξε η όρεξη ακόμα περισσότερο για να μου δώσει να αντιληφθώ, με νέα ορμή, ότι κι αυτός έχει σπουδάσει κοινωνιολογία στο ως άνω πανεπιστήμιο και με πρακτική εξάσκηση μάλιστα. Έκανε λοιπόν μια μεγάλη "ειγαγωγή" στην κουβέντα μας, διάρκειας περισσότερο από μισής ώρας, αναπτύσσοντάς μου τις θεωρίες του περί επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα, περί τεμπέληδων πτυχιούχων που τρώνε από τα έτοιμα των γονέων τους, περί έλλειψης αληθινών ανδρών σήμερα απ' ό,τι του είπαν και οι κοπέλες στο γραφείο, περί δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, περί άχρηστων ΑΕΙ τα οποία δεν ετοιμάζουν τους νέους για την αγορά εργασίας και άλλων πολλών. Κι εγώ σκεφτόμουν ότι ωραία όλα αυτά και εύστοχα, αλλά άμα ήθελα κουβεντούλα πήγαινα και με κανένα φίλο για καφέ. Η αγόρευσή του συνδύαζε κομπορρημοσύνη, φoυμαρολογία, κομπλεξισμό και πάνω απ' όλα βλακεία. Κάθε φορά που τολμούσα να τον διακόψω λέγοντας "ξέρετε, εγώ..." έσπευδε να διευκρινίσει ότι μιλάει γενικά και με έκανε ειλικρινά να αισθανθώ τύψεις που διέκοπτα τόσο ασυλλόγιστα τον οίστρο του.

Πρόκειται βεβαίως για άλλη μια περίπτωση ανθρώπου (έχω δει αρκετές μέχρι τώρα) που, εκμεταλλευόμενος τη θέση ισχύος του ως υποψήφιου εργοδότη και βρίσκοντας αναγκαστικά πρόθυμο κοινό (εμένα!), ξεσκάει για λίγο - ή και για πολύ, δυστυχώς - από την καθημερινή του ρουτίνα, επιδεικνύοντας τη ρητορική του δεινότητα και το πόσο large άνθρωπος είναι. Στο τελευταίο πεντάλεπτο μου δόθηκε η ευκαιρία να θέσω δυο-τρια ασήμαντα προφανώς για τον ίδιο ζητηματάκια όπως τα καθήκοντα της θέσης, το ωράριο και οι αποδοχές της. Έλαβα αόριστες αλλά και ταυτόχρονα πολλά υποσχόμενες απαντήσεις με την περαιτέρω υπόσχεση, κλείνοντας, να επικοινωνήσει μαζί μου μέσα σε λίγες μέρες για να ξαναπεράσω, ένα απόγευμα που θα έχει περισσότερο χρόνο (ΠΟΣΟ περισσότερο αναρωτιέμαι, τρέμω και μόνο που το σκέφτομαι!), για να τα πούμε λεπτομερέστερα.

Πείτε μου, υπάρχει πιο ωραίος και δυναμωτικός τρόπος να αρχίσει το σαββατοκύριακο;