Στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου

Όχι, δεν πρόκειται για την Ιαπωνία αλλά για την Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ: του Γιωργάκη και του Ευάγγελου. Σήμερα άνοιξαν οι κάλπες για να υποδεχτούν τα ορμητικά κοινωνικά ρεύματα υπέρ του ενός ή του άλλου. Ως άνθρωπος άσχετος με το ΠΑΣΟΚ και την παραδοσιακή πολιτική σκηνή της χώρας μας, μπορώ να εκφράσω 2-3 ανοιχτές κρίσεις σχετικά με τους δυο τους:

Με τον μεν Γιωργάκη είχα πάντα την εντύπωση ότι σα να έλεγε από μέσα του: "όχι, δε θα αφήσω το μαγαζάκι του πατέρα μου, την οικογενειακή επιχείρηση που μου κληροδότησε ως αγαπημένο του γιο, να πέσει στα χέρια ξένων". Κάτι τέτοιο θα ήταν για τον ίδιο, πιστεύω, σα να κήρυσσε πτώχευση και να έβγαζε την οικογενειακή επιχείρηση στο σφυρί. Δε μου άρεσε και η στρατηγική του στη βάση της υπεράσπισης του ΠΑΣΟΚ ενάντια στην υπονόμευση από "ξένα κέντρα" και "συμφέροντα" που επιθυμούν την αποσάρθρωση, διάσπαση και διαμελισμό του. Νομίζω ότι αυτά τα "ξένα κέντρα" και τα "συμφέροντα" που χρόνια ατελείωτα τώρα μας φθονούν και μας ζηλεύουν εμάς τους πτωχούς ιθαγενείς εδώ στο ταπεινό Ελλάντα, έχουν καταβαραθρώσει και το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου σε αυτή την πτωχή πλην τίμια χώρα. Αναρωτιέμαι, δε βρέθηκε τόσα χρόνια ένας να πει: "φτάνει πια βρε παιδιά με το κυνήγι φαντασμάτων, ας καθίσουμε σ' ένα τραπέζι να συζητήσουμε με ουσιαστικά επιχειρήματα επί πραγματικών ζητημάτων";

Με τον δε Βενιζέλο έχω την εντύπωση ότι ως ζογκλέρ προσπαθεί να κρατήσει ταυτόχρονα πάρα πολλές μπάλες στον αέρα, και δεν τα καταφέρνει πάντα και τόσο καλά. Προσπαθεί να τα έχει καλά και με την εκκλησία, και με τους διανοούμενους, και με τα ΜΜΕ, και με τους bloggers, και, και, και... πάει λέγοντας. Και το κυριότερο, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το πόσο συγκροτημένος είναι εν τέλει ένας άνθρωπος ως προσωπικότητα όταν προσπαθεί να συμπορεύεται με τόσο ετερόκλητους μεταξύ τους φορείς, χωρίς να φαίνεται να τολμά να κάνει τις αναπόφευκτες επιλογές του μεταξύ τους, επιλέγοντας κάποιους που του πάνε περισσότερο. Πρόσφατα ρωτήθηκε για μια φράση του που δεν άρεσε σε πολύ κόσμο και απάντησε ότι, αφού θεωρήθηκε λάθος από τόσο κόσμο ε, τότε θα ήταν και λάθος. Πιστεύω ότι ένας ηγέτης - όπως δε φοβόταν να πράξει ο συνεπώνυμός του πριν ένα αιώνα - οφείλει να τολμά να πάει κόντρα στον κόσμο, και ο Ευάγγελος Βενιζέλος δε με έχει πείσει ακόμα ότι μπορεί, ότι έχει το θάρρος να το κάνει αυτό.