Μπαμπά γιατί με χτύπησε;

Στη φωτογραφία βλέπουμε έναν πατέρα με το τρομαγμένο κοριτσάκι του στην αγκαλιά, αντιμέτωπους με τα ΜΑΤ. Σαφές το μήνυμα: ανυπεράσπιστος βιοπαλαιστής οικογενειάρχης απέναντι στην αστυνομική κτηνωδία, που βγήκε να διαμαρτυρηθεί για τα σκληρά κυβερνητικά μέτρα και βρέθηκε αντιμέτωπος με την ωμή κρατική καταστολή. Αν όμως το ψάξεις το πράγμα λίγο, αν πάρουμε δηλαδή τα πράγματα απ’ την αρχή – αν λέω, διότι στην Ελλάδα προτιμούμε να τα παίρνουμε απ’ το… τέλος προς την αρχή – θα μάθουμε, από το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας κάτω από τη φωτογραφία του κοριτσιού ή μάλλον της ‘μικρής Μελίνας’, ότι:

O πατέρας της, ο Ηλίας Βρεττάκος, μπορεί να είναι αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, όμως στο Σύνταγμα την Κυριακή βρέθηκε χωρίς τη συνδικαλιστική του ιδιότητα. «Ηρθαμε οικογενειακά». Αφορμή για την αναίτια επίθεση που δέχτηκαν ήταν «απλά ότι βρισκόμασταν εκεί», όπως καταγγέλλουν και τα μέλη του κινήματος «Δεν Πληρώνω» που διοργάνωναν τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

Ο αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ δηλαδή κατέβηκε την Κυριακή οικογενειακά με τη γυναίκα του και τα παιδιά του στο Σύνταγμα. Άφησε τη συνδικαλιστική του ταυτότητα στο σπίτι (Κυριακή άλλωστε), για να διεκδικήσει το δικαίωμά του, παρότι δημόσιος υπάλληλος, αμειβόμενος δηλαδή από το ελληνικό κράτος, να ‘Mην Πληρώνει’ διόδια, φόρους και άλλα τέτοια ‘χαράτσια’ στο ίδιο αυτό κράτος που τον πληρώνει. Και που την ίδια στιγμή, όλως συμπτωματικώς, καταρρέει οικονομικά. Πήγε δηλαδή αυτός ο άνθρωπος στο Σύνταγμα για να διεκδικήσει το δικαίωμά του να βάλει το λιθαράκι του στην κατάρρευση του κράτους-εργοδότη του μη πληρώνοντας φόρους και διόδια. Ενώ πριν λίγες μέρες, ως αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, μπορεί να διαμαρτυρόταν – και θα διαμαρτυρόταν, η δουλειά του ως συνδικαλιστή αυτή είναι – για τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, τις ‘εφεδρείες’ που επιβάλλει στον ίδιο και στους συναδέλφους του δημοσίους υπαλλήλους το ίδιο κράτος, που αδυνατεί να συλλέξει φόρους και διόδια προκειμένου να μπορεί να τους πληρώνει ως εργαζόμενούς του. Σαν να λέμε με το ένα χέρι, και ως αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, ωρύομαι που το κράτος δεν μπορεί πλέον να με συντηρήσει ως εργαζόμενό του ως όφειλε και με το άλλο, ως πατέρας με το κοριτσάκι του αγκαλιά μπροστά στα ΜΑΤ, έχοντας φροντίσει να αφήσω τη συνδικαλιστική μου ιδιότητα σπίτι, αρνούμαι να του πληρώσω τους αναλογούντες σε εμένα και την οικογένειά μου φόρους. Και, στη ‘διαμαρτυρία’ αυτή, παίρνω μαζί μου, προφανώς για ένα μάθημα αγωγής του πολίτη που ‘Δεν Πληρώνει’ παρότι πληρώνεται από το κράτος ο ίδιος, και την κόρη μου. Τα συμπεράσματα, δικά σας. Το δικό μου; Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η Ελλάδα.