1 Οκτ 2011

Όταν γίνεσαι πονοκέφαλος κάποιου γραφειοκράτη


Με αφορμή κάποιες ωραίες σκέψεις ενός Βοστωνέζου φίλου, μερικές ελαφρώς ασύντακτες δικές μου σκέψεις γύρω από την συντεταγμένη χρεοκοπία που λέγεται ότι έρχεται στη χώρα. Όπως ορθώς επισημαίνει ο φίλος που προανέφερα:
Είναι πλέον πασιφανές πώς παρόλες τις διεθνείς διαβεβαιώσεις, σημαντικές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν απο μέσα. Η αντίδραση του κόσμου ειναι λογική, συχνά μερικώς ιδεολογική, αλλά το βραχυκύκλωμα ειναι κυρίως δομικό. Το "σύστημα ΠΑΣΟΚ" και η Ελλάδα που δημιούργησε εχουν πάθει δομική ηλεκτροπληξία σε όλα τα επίπεδα.
Αυτή η δομική ηλεκτροπληξία, η επικράτησης μιας χαώδους σύγκρουσης όλων με σχεδόν όλους οφείλεται νομίζω στην απουσία, όπως έλεγα και πιο πρόσφατα, στην Ελλάδα, μιας ώριμης, σύγχρονης κοινωνίας πολιτών που να μπορεί να σταθεί απέναντι σε κράτος και αγορές υπεύθυνα, συντεταγμένα, αποφασιστικά, βάζοντας τις δικές της προτεραιότητες. Αντ’ αυτής κυριάρχησε και απλώθηκε σε όλα τα κοινωνικά στρώματα μια κοινωνία πελατών, ψηφοφόρων των δυο κυρίως μεγάλων κομμάτων που μεταπολιτευτικά νέμονταν μονοπωλιακά την κυβερνητική εξουσία. Μια κοινωνία πελατών που έμαθε και εθίστηκε σε μια ανίερη συνδιαλλαγή με την εξουσία αυτή και το κράτος που διαχειριζόταν: σας δίνουμε την ψήφο μας και με τη σειρά σας μας διορίζετε, μας εξυπηρετείτε, μας βγάζετε άδειες, μας δίνετε επιδοτήσεις, επιδόματα, κλειστά επαγγέλματα.

Εγκλωβισμένη σε αυτή την βαθιά πελατειακή σχέση, η ελληνική κοινωνία, ως κοινωνία πελατών, αδυνατεί να δεχθεί τις βαθιές αλλαγές που της προτείνονται για έναν απλούστατο λόγο: όπως κάθε πελάτης που σέβεται τον εαυτό του, έχει πληρώσει και πληρώνει σε ψήφους εδώ και τριάντα πέντε χρόνια όλους αυτούς, που σήμερα προσπαθούν να της επιβάλλουν όσα δεν μπόρεσαν ή δεν τόλμησαν όλα αυτά τα χρόνια. Και, ως πελάτης, περιμένει αυτά που της υποσχέθηκαν: μια συνέχιση δηλαδή του παλαιού καθεστώτος. Όταν όμως βλέπει ότι όχι μόνο δεν λαμβάνει τα υποσχεθέντα αλλά υποχρεώνεται ως κοινωνία να πληρώσει σπασμένα δικά της και των πολιτικών της ‘πατέρων’ δεκαετιών - να πληρώσει τα σπασμένα αυτής της σπασμένης, αλλοτριωμένης σχέσης με την πολιτική της ελίτ και τις κυβερνήσεις της -, γίνεται, όπως αναμενόταν, πυρ και μανία.

Ανίκανη, η κοινωνία αυτή, να συγκροτηθεί έστω και τώρα, έστω και την ύστατη στιγμή, στοιχειωδώς σαν κοινωνία σκεπτόμενων και όχι φιλοτομαριστών πολιτών οργανωμένων σε συντεχνίες και συνδικαλιστικές φατρίες, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο χάος. Απόστρατοι, φοιτητές, υπάλληλοι υπουργείων, ταξιτζήδες, εργαζόμενοι σε μέσα μεταφοράς, φορτηγατζήδες, εφοριακοί και πολλοί άλλοι ενωμένοι σαν μια ασυνάρτητη, αλλά αποφασισμένη πελατειακή γροθιά, διεκδικούν τα ‘κεκτημένα τους’. Και θα συνεχίσουν να τα διεκδικούν ακόμα και μετά την ολική κατάρρευση του κράτους από το οποίο όλα αυτά τα χρόνια ψώνιζαν. Εκτός αν τους προλάβουν οι ‘γαλλογερμανοί υπαλληλίσκοι’, όπως τους λέει και ο Βοστωνέζος φίλος, που για εντελώς δικούς τους λόγους προστασίας από το ελληνικό ναυάγιο θα φροντίσουν να γίνουν όλα καθαρά και τακτοποιημένα. Με μια μικρή, τοσοδούλα απώλεια: η Ελλάδα να χάσει την εθνική της κυριαρχία. Και να γίνει ένα προτεκτοράτο των ‘μεγάλων’ της ΕΕ μέσα στην ίδια την ΕΕ, ένας ακόμη πονοκέφαλος για κάποιους ήδη πονοκεφαλιασμένους Ευρωπαίους γραφειοκράτες.

3 σχόλια:

αθεόφοβος είπε...

Εξαιρετική ανάλυση της ελληνικής παθογένειας!
Πάντως μπορεί η Βαυαροκρατία να μας την επέβαλαν τότε οι ξένες δυνάμεις αλλά μια κάποια οργάνωση στο τότε μπάχαλο κράτος έγινε.
Απλά μας φαίνεται και είναι απαράδεκτο να καταλήγουμε στις ίδιες καταστάσεις μετά τόσα χρόνια.

Locus Publicus είπε...

Ναί, συμφωνώ απόλυτα με το κείμενο, η παθογένεια της πελατειακής σχέση είναι τσιμεντωμένη στη ελληνική κοινωνία. Την είχα χαρακτηρίσει παλιά ως το "τελευταίο οχυρό", το σημείο δηλαδή πέραν του οποίου όλα καταρρέουν. Το να γίνει η Ελλάδα προτεκτοράτο είναι το καλο σενάριο, αυτό θα απαιτούσε διπλωματικούς ελιγμούς και κάποιο σχέδιο. Αλλά η σχέση μας εξελίσσεται σε σχέση Μητρόπολης- αποικίας.

Αναλογιστείτε μονάχα το σχέδιο να αναλάβει τις αποκρατικοποιήσεις της Ελλάδας μια εταιρία στο Λουξεμβούργο. Ο κ. Ράιχενμπαχ εχει αναλάβει τη δημόσια διοίκηση, την υγεία. Σύντομα θα αναλάβουν και τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, την ανάπτυξη, και την ίδια την κυβέρνηση. Ο όλος σχεδιασμός θυμίζει την αρχική δομή που έφεραν οι Βαυαροί στην Ελλάδα με μια σειρά γερμανών αντιβασιλέων.

Μετά απο τεράστιες προσπάθειες να πείσουμε τη διεθνή σκηνή πως είμαστε αποφασισμένοι να τηρήσουμε τα όσα υποηγράψαμε, η Τρόικα επέστρεψε στην Ελλάδα για να βρεί όλα τα υπουργεία υπο κατάληψη. Σε λίγο δεν θα ξέρουν πού να τους συναντήσουν, και θα δίνουν κρυφά ραντεβουδάκια σε απόμερες βουνοπλαγιές. Αυτά για την έκτη δόση. Αδύνατον να αναλογιστώ το τί θα γίνει με την έβδομη! Νομίζω πως η Ευρώπη έχει βαρεθεί πλέον, και μετά την έκθεση της Τρόικας θα υπάρξουν δραστικές αποφάσεις.

Odysseas είπε...

Φοβάμαι κι εγώ πως το παιχνίδι έχει τελειώσει, και το καλό σενάριο θα είναι να μας στείλουνε (και να δεχτούμε) κάποιους "υπαλληλίσκους" για αρκετά χρόνια.

Το κακό σενάριο είναι να μας αφήσουνε στην τύχη μας. Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι...