Όταν γίνεσαι πονοκέφαλος κάποιου γραφειοκράτη

Με αφορμή κάποιες ωραίες σκέψεις ενός Βοστωνέζου φίλου, μερικές ελαφρώς ασύντακτες δικές μου σκέψεις γύρω από την συντεταγμένη χρεοκοπία που λέγεται ότι έρχεται στη χώρα. Όπως ορθώς επισημαίνει ο φίλος που προανέφερα:

Είναι πλέον πασιφανές πώς παρόλες τις διεθνείς διαβεβαιώσεις, σημαντικές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν απο μέσα. Η αντίδραση του κόσμου ειναι λογική, συχνά μερικώς ιδεολογική, αλλά το βραχυκύκλωμα ειναι κυρίως δομικό. Το "σύστημα ΠΑΣΟΚ" και η Ελλάδα που δημιούργησε εχουν πάθει δομική ηλεκτροπληξία σε όλα τα επίπεδα.

Αυτή η δομική ηλεκτροπληξία, η επικράτησης μιας χαώδους σύγκρουσης όλων με σχεδόν όλους οφείλεται νομίζω στην απουσία, όπως έλεγα και πιο πρόσφατα, στην Ελλάδα, μιας ώριμης, σύγχρονης κοινωνίας πολιτών που να μπορεί να σταθεί απέναντι σε κράτος και αγορές υπεύθυνα, συντεταγμένα, αποφασιστικά, βάζοντας τις δικές της προτεραιότητες. Αντ’ αυτής κυριάρχησε και απλώθηκε σε όλα τα κοινωνικά στρώματα μια κοινωνία πελατών, ψηφοφόρων των δυο κυρίως μεγάλων κομμάτων που μεταπολιτευτικά νέμονταν μονοπωλιακά την κυβερνητική εξουσία. Μια κοινωνία πελατών που έμαθε και εθίστηκε σε μια ανίερη συνδιαλλαγή με την εξουσία αυτή και το κράτος που διαχειριζόταν: σας δίνουμε την ψήφο μας και με τη σειρά σας μας διορίζετε, μας εξυπηρετείτε, μας βγάζετε άδειες, μας δίνετε επιδοτήσεις, επιδόματα, κλειστά επαγγέλματα.

Εγκλωβισμένη σε αυτή την βαθιά πελατειακή σχέση, η ελληνική κοινωνία, ως κοινωνία πελατών, αδυνατεί να δεχθεί τις βαθιές αλλαγές που της προτείνονται για έναν απλούστατο λόγο: όπως κάθε πελάτης που σέβεται τον εαυτό του, έχει πληρώσει και πληρώνει σε ψήφους εδώ και τριάντα πέντε χρόνια όλους αυτούς, που σήμερα προσπαθούν να της επιβάλλουν όσα δεν μπόρεσαν ή δεν τόλμησαν όλα αυτά τα χρόνια. Και, ως πελάτης, περιμένει αυτά που της υποσχέθηκαν: μια συνέχιση δηλαδή του παλαιού καθεστώτος. Όταν όμως βλέπει ότι όχι μόνο δεν λαμβάνει τα υποσχεθέντα αλλά υποχρεώνεται ως κοινωνία να πληρώσει σπασμένα δικά της και των πολιτικών της ‘πατέρων’ δεκαετιών - να πληρώσει τα σπασμένα αυτής της σπασμένης, αλλοτριωμένης σχέσης με την πολιτική της ελίτ και τις κυβερνήσεις της -, γίνεται, όπως αναμενόταν, πυρ και μανία.

Ανίκανη, η κοινωνία αυτή, να συγκροτηθεί έστω και τώρα, έστω και την ύστατη στιγμή, στοιχειωδώς σαν κοινωνία σκεπτόμενων και όχι φιλοτομαριστών πολιτών οργανωμένων σε συντεχνίες και συνδικαλιστικές φατρίες, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο χάος. Απόστρατοι, φοιτητές, υπάλληλοι υπουργείων, ταξιτζήδες, εργαζόμενοι σε μέσα μεταφοράς, φορτηγατζήδες, εφοριακοί και πολλοί άλλοι ενωμένοι σαν μια ασυνάρτητη, αλλά αποφασισμένη πελατειακή γροθιά, διεκδικούν τα ‘κεκτημένα τους’. Και θα συνεχίσουν να τα διεκδικούν ακόμα και μετά την ολική κατάρρευση του κράτους από το οποίο όλα αυτά τα χρόνια ψώνιζαν. Εκτός αν τους προλάβουν οι ‘γαλλογερμανοί υπαλληλίσκοι’, όπως τους λέει και ο Βοστωνέζος φίλος, που για εντελώς δικούς τους λόγους προστασίας από το ελληνικό ναυάγιο θα φροντίσουν να γίνουν όλα καθαρά και τακτοποιημένα. Με μια μικρή, τοσοδούλα απώλεια: η Ελλάδα να χάσει την εθνική της κυριαρχία. Και να γίνει ένα προτεκτοράτο των ‘μεγάλων’ της ΕΕ μέσα στην ίδια την ΕΕ, ένας ακόμη πονοκέφαλος για κάποιους ήδη πονοκεφαλιασμένους Ευρωπαίους γραφειοκράτες.