'Ανθρωπιστές' πολλών ταχυτήτων

Με αφορμή όσα κοσμογονικά συμβαίνουν στην Λιβύη αυτόν τον καιρό, εντύπωση μου κάνει το πόσο θίχτηκαν κάποιοι στην Ελλάδα (θίχτηκαν τα 'ανθρωπιστικά' τους αισθήματα, θα έλεγε κανείς) από τον πραγματικά απάνθρωπο θάνατο ενός αιμοσταγούς παράφρονα δικτάτορα, όπως ο Μουαμάρ Καντάφι. Θεώρησαν τα όσα υπέστη ο πρώην 'ισχυρός άνδρας' της Λιβύης σημάδια επιστροφής σε μια προνεωτερική βαρβαρότητα, που δεν αρμόζει στον πολιτισμένο πλανήτη μας, που δεν εκφράζει την εποχή μας. Ενώ την ίδια στιγμή, όχι στη μακρινή Λιβύη αλλά δίπλα στην πόρτα τους, φαινόμενα όπως:

α) ο μαρμαροπόλεμος στο κέντρο της Αθήνας,

β) το καθημερινό ανελέητο λυντσάρισμα - που περιλαμβάνει βρίσιμο, γιαούρτωμα ή 'απλώς' ξύλο - δημοκρατικά εκλεγμένων πολιτικών (και όχι δικτατόρων) κάθε κόμματος, απόχρωσης, κοπής, που όλοι μαζί δεν φτάνουν τον Καντάφι ούτε στο μικρό του νυχάκι στην εγκληματική του φυσιογνωμία, σε παραφροσύνη, σε διαφθορά, σε μονομανία, σε εκμετάλλευση ενός ολόκληρου λαού,

γ) ο κουκουλοφορισμός, χαρακτηριστικό σύμπτωμα της προπολιτικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα,

τους αφήνουν παγερά αδιάφορους. Και τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα, που τόσο βασανίστηκαν από τον απαίσιο θάνατο ενός τρομερού δικτάτορα, άθικτα. Έχω την εντύπωση, με όλα αυτά, ότι είμαστε ένας λαός, πώς να το πω, ολίγον τι ανισόρροπος. Λαός με επιλεκτική μνήμη, με επιλεκτικές ευαισθησίες, με εξαρτημένα αντανακλαστικά. Και με εντελώς λάθος διεθνείς 'φίλους' ή 'στρατηγικούς συμμάχους', όπως ο μακαρίτης o Καντάφι. Ή ο 'Ρουμάνος ηγέτης' (έτσι τον έλεγαν, στα αλησμόνητα 80ς, τα δελτία ειδήσεων όταν τον επισκεπτόταν ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού) Νικολάε Τσαουσέσκου. Ή (στα 90ς) ο 'αδερφός Σέρβος' Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Όλοι τους βρήκαν τραγικό τέλος. Και όλοι τους βρήκαν στην Ελλάδα έναν αξιόπιστο σύμμαχο.