Από εκείνη την εποχή, πέρασαν πάνω από είκοσι χρόνια. Και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχει μετατραπεί σε έναν ελέφαντα, που η πλάτη του έχει καλυφθεί από παράσιτα, που ζουν απ' αυτόν: φροντιστήρια, ιδιαιτεράδες, καλοθελητές κάθε είδους. Παράσιτα που βγήκαν απ' αυτό το ίδιο σύστημα, αδυνατώντας να βιοποριστούν με 'έντιμους' τρόπους. Με μεγάλους χαμένους, εκτός από τους εξαναγκασμένους στη δεύτερη δουλειά καθηγητές, τα παιδιά, που παρακολουθούν δυο σχολεία αντί για ένα. (Όποιον γονιό και αν ρωτήσεις, παιδιού στο Γυμνάσιο ή το Λύκειο, θα σου πει ότι το μάθημα γίνεται όχι στο σχολείο, αλλά στα φροντιστήρια. Στο σχολείο τα παιδιά πάνε, όταν πάνε, για να δώσουν το τυπικό παρόν σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ξέρουν ότι μπάζει από παντού.) Και με μεγάλους όχι απλώς χαμένους αλλά απελπισμένους, τους γονείς, που αυτό το δεύτερο σχολείο που λέγεται φροντιστήριο το πληρώνουν αδρά. Αν πράγματι θέλουν τα παιδιά αυτά, που τρέχουν από το ένα σχολείο στο άλλο, να αλλάξουν τα πράγματα, ας κάνουν καταλήψεις όχι στα σχολεία τους, αλλά στα φροντιστήρια. Εκεί δηλαδή που πραγματικά παίζεται το παιχνίδι: εκεί που υποχρεώνονται να πληρώνουν για μια κατά τα άλλα δημόσια και δωρεάν παιδεία, προκειμένου να μάθουν πέντε γράμματα. Διότι τα σχολεία, αυτόν τον καιρό, αυτά τα είκοσι και πλέον χρόνια, δεν βρίσκονται υπό κατάληψη. Βρίσκονται υπό εγκατάλειψη.
5 σχόλια:
Oλες οι κατάρες του Φαραώ βρίσκονται τώρα σε πλήρη παρέλαση Γεράσιμε. Και έχουμε πλέον ζαλιστεί, τί να πρωτολύσουμε, πότε, πώς και με τί.
Τη στιγμή αυτή, δεν έχω ιδέα με τι λειτουργεί αυτή η χώρα, με τί ομάδες, με ποιούς, και πότε. Πότε γίνονται μαθήματα, πότε πάει ο κόσμος στη δουλειά του. Μου φαίνεται πως οι περισσότεροι περιμένουν το τελικό μπάμ, για να ξαναμαζέψουμε όλα τα σκορπισμένα κομμάτια που θα μας καταπλακώσουν, και να ξεκινήσουμε απο την αρχή.
Στην τελευταία τάξη του τότε εξατάξιου Γυμνασίου που τέλειωσα, έκανα θυμάμαι και εγώ ενα "σκαστό". Με είχει προσεγγίσει ο μεγαλύτερος αληταράς του σχολείου μας (συμπαθέστατος ακόμα και σήμερα που ειναι ταξιτζής), και μου έκανε την καταπληκτική ερώτηση. "Και αν δεν κάνεις ρε και καμμιά κοπάνα, τί θα θυμάσαι ρέ όταν μεγαλώσεις"
Ηταν η μεγαλύτερη αλητεία που έκανε η γενιά μου. Πήγαμε θυμάμαι σε μια εξοχική ταβέρνα που είχα ηλεκτρόφωνο και κλιματαριές, και πλακωθήκαμε απο αντίδραση στα ούζα. Για να έχουμε κάτι να θυμόμαστε.
Φίλε μου πλέον η κοπάνα έχει γίνει 'πολιτική' στάση με βαρύνουσα ιδεολογική σημασία. Και έχει εξελιχθεί: αντί να φεύγεις εσύ από το σχολείο φεύγει το... σχολείο από εσένα. Με συνοπτικές, 'επαναστατικές' διαδικασίες. Εξέλιξη, όχι αστεία. Mέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι επανάσταση σε μια υπό διάλυση χώρα δεν είναι να συμβάλεις στην περαιτέρω διάλυση αλλά η δημιουργία - το οποίο, μέχρι να το αντιληφθούμε, θα έχουν περάσει άλλα είκοσι χρόνια (ίσως και λίγα βάζω).
Δυστυχώς στην δική μας "δημοκρατική" κοινωνία η ελευθερία το ενός ΔΕΝ σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου, γιατί όσο δικαίωμα έχουν κάποια "παιδιά" για διαμαρτυρία άλλο τόσο (ίσως και παραπάνω) έχουν κάποια άλλα για μόρφωση, κι αυτά τα άλλα μπορεί να μην έχουν χρήματα για να πάνε στα φροντιστήρια να καλύψουν τα κενά τους! Γεράσιμε με βρίσκεις απολύτως σύμφωνη με την τελευταία φράση στο σχόλιό σου αλλά δυστυχώς νιώθω ότι είμαστε πολλοί λίγοι αυτοί που το βλέπουμε έτσι...
Δεν νομίζω ότι είμαστε τόσο λίγοι. Απλώς δεν φωνάζουμε, όπως πολλοί άλλοι...
Όχι δεν φωνάζουμε γιατί δεν χρειάζεται, το μόνο που χρειάζεται είναι να γίνουμε ΕΜΕΙΣ η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στην κοινωνία, εξάλλου είμαστε τα μόρια που την απαρτίζουν. Ναι, θα περάσουν 20 χρόνια αλλά 20 χρόνια συναρπαστικών αλλαγών και ανάπτυξης, τα θέλω αυτά τα 20 χρόνια και θέλω να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου στην εξέλιξη της κοινωνίας μας όπως κι αν είναι αυτή τώρα. Ας κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα μας, τα οράματά μας, κι ας προσανατολιζόμαστε στην εύρεση λύσεων για ένα καλύτερο αύριο.
Δημοσίευση σχολίου