Ξένοι στην ίδια χώρα

Πόσα μπορεί να σε ενώνουν με άλλα έντεκα εκατομμύρια ανθρώπους; Πόσα μπορεί να σε συνδέουν με έναν Φωτόπουλο που ουρλιάζει για μειώσεις σε μισθούς που δεν έχεις δει ούτε στα όνειρά σου; Ή με υπαλλήλους υπουργείων που κάνουν καταλήψεις στα υπουργεία τους για περικοπές σε αποδοχές που βλέποντάς τις ζαλίζεσαι; Πόσα μπορεί να μοιράζεσαι με εβδομήντα εφτά 'συμπολίτες' που έκρυβαν σχεδόν 2 δισεκατομμύρια 'μαύρα' ευρώ σε τραπεζικούς λογαριασμούς και χιλιάδες άλλους που φοροδιαφεύγουν συστηματικά και αμετανόητα για να μην πιαστούν 'κορόιδα'; Πώς ένιωθες όταν παρότι δεν είχες ποτέ ακριβό κινητό με σύνδεση σε κάποια εταιρία κινητής τηλεφωνίας, ποτέ πιστωτική κάρτα ή άλλα καταναλωτικά αξεσουάρ, έβλεπες ανθρώπους πολύ μικρότερούς σου με ένα BlackΒerry και iPhone στα χέρια να πίνουν φραπεδιά στο καφε-μπαράκι παραδίπλα, συζητώντας σε ποια 'πίστα' θα ξεσκάσουν το βράδυ με το γονικό χαρτζηλίκι; Πώς νιώθεις όταν οδηγώντας βλέπεις όλους τους άλλους να σκοτώνονται να εξυπηρετήσουν κάποιον που πάει να στρίψει παράνομα; Πώς ήταν να έχεις γείτονα τον πενηντάρη συνταξιούχο που μπήκε από κάποιο πρασινομπλέ παράθυρο σε κάποια ΔΕΚΟ και βγήκε από το ίδιο παράθυρο χωρίς να δουλέψει ποτέ στη ζωή του; Πώς ήταν όταν έχανες τη δουλειά σου βλέποντας άλλους που είχαν μπει στην ίδια δουλειά με γνωριμία (και όχι τυχαία όπως εσύ) να μένουν, παρότι δεν πολυκουράζονταν; Πώς νιώθεις για τον ‘Αγανακτισμένο’ πρώην εργοδότη σου που χωρίς να το ξέρεις δεν σου είχε κολλήσει ποτέ ένσημα; Πώς ένιωσες όταν βγάζοντας βόλτα το παιδί σου με το καροτσάκι η κυρία με το ίμπιζα σου έκλεινε τη διάβαση; Οπωσδήποτε μοιράζεσαι μαζί τους, βρίσκεσαι μαζί τους εγκλωβισμένος σε μια φούσκα επίπλαστης ευζωίας που τώρα σκάει. Επίπλαστης, γιατί ζούσατε σε μια χώρα που οι βιομηχανίες της έκλειναν η μια πίσω από την άλλη, που γινόταν όλο και λιγότερο ανταγωνιστική, που άρχισε από κάποια στιγμή και ύστερα να γεμίζει κομμωτήρια, μπουτίκ, σουβλατζίδικα, σχολές οδηγών, καφέ-μπαρ, μαγαζιά, μαγαζιά, μαγαζιά. Και που παρ' όλα αυτά εξακολουθούσε να καταναλώνει, να δανείζεται, να επιδεικνύεται, να ουρλιάζει στα γήπεδα, να παρκάρει στα πεζοδρόμια, να μαυρίζει στις παραλίες. Έχοντας, στο τιμόνι, 'δικούς της' ανθρώπους, που δεν ήθελαν να τη στεναχωρούν, που την άφηναν να βουλιάζει - που την άφηναν να βυθίζεται σε ένα τεράστιο ψέμα. Οι ευθύνες τους, τεράστιες. Αλλά μόνον αυτών;

ΥΓ: Το ποστ συνοδεύεται από το υπέροχο I Don't Blame You (διότι δεν κατηγορώ κανέναν για τίποτα, όσο κι αν κάτι τέτοιο φαίνεται να βγάζει το ποστ) της Cat Power (aka Chan Marshall)...