Επειδή βαρέθηκα να ακούω για ‘κουρέματα’, χρεοκοπίες και άλλα… ευχάριστα, απέδρασα για πολύ λίγες μέρες στο φθινοπωρινό, μυστηριακό Πήλιο. Οι άνθρωποι εκεί, σε έναν άλλο κόσμο: ίσως τελούν υπό τη νοητή προστασία των μυθικών Κενταύρων, ίσως η απαράμιλλη φυσική ομορφιά τους έχει δια παντός αιχμαλωτίσει στους δικούς της κόσμους, όπου δε χωράνε μιζέριες, άγχη, σενάρια. Όπως και να ’χει, αφήνοντας το Βόλο ζωσμένο στα πρωινά σύννεφα, ανεβαίνοντας μέχρι την Πορταριά και περπατώντας στη γειτονική Μακρυνίτσα, απ’ όπου έρχονται και οι φωτογραφίες, νιώθεις ότι αφήνεις τα εγκόσμια και τα προβλήματά τους πίσω. Τα καλύτερα, εννοείται, έμειναν εκτός κάμερας. Αλλά κι αυτά τα ολίγα στιγμιότυπα ενός μαγικού βουνού, ενός χωριού σκαρφαλωμένου σε μια του πλαγιά που κοιτά αφ’ υψηλού τον Παγασητικό, βάλσαμο.
Περιδιαβαίνοντας.
Λουλουδάτο παράθυρο.
Πίσω από τα σύννεφα, ο Βόλος.
Σπίτια του χωριού καθρεφτίζονται στον καθρέφτη της φύσης: μια λιμνούλα στρωμένη πλατανόφυλλα.
Μακρυνιτσιότισσα γάτα.
6 σχόλια:
Αν βγαίναμε πιο συχνά από το τσιμεντένιο εικονικό καβούκι μας, ίσως να ήμασταν λιγότερο μίζεροι και πιο αληθινοί άνθρωποι...
δεν ξέρω αν και οι ντόποιοι είναι πλήρως απαλλαγμένοι απ τα δικά μας άγχη,σίγουρα πάντως έχουν πολύ μεγαλύτερο δείκτη αυτονομίας,και καλύτερα πράγματα να κάνουν απ το να τρομοκρατούνται μπροστά στο χαζοκούτι...Σίγουρα στη επαρχία η κρίση είναι κάτι πιο μακρινό...
...και το πήλιο είναι όντως μαγικό!
Και η πλευρά της Μακρυνίτσας-Πορταριάς και το ανατολ.Πήλιο ειδικά το καλοκαίρι(έρωτας με την Τσαγκαράδα...)
Έχω καταγωγή από το Πήλιο και έχω περάσει αρκετά καλοκαίρια εκεί παιδί... τώρα πλέον δεν πάω όσο συχνά θα ήθελα. Καλές αποδράσεις! :-)
Ωραία η Μακρυνίτσα!
Για να μην τα περιγράφω όλα ειδυλλιακά και μια και επισκέπτομαι το Πήλιο είκοσι χρόνια τώρα, μερικά λιγότερο ευχάριστα συμπεράσματα συγκρίνοντας και με παλιότερα: απίστευτη και βάναυση τσιμεντοποίηση του βουνού, με τη δημιουργία ολόκληρων χωριών-συγκροτημάτων με μεζονέτες, πισίνες κ.α. Επίσης, αυτό που θα έλεγα αυτοκινητοποίηση: έχει μεταφερθεί αυτούσια από τις πόλεις η κουλτούρα του αυτοκινήτου και οι άνθρωποι αντί να κατέβουν επιτέλους λίγο από τα αυτοκίνητά τους να αναπνεύσουν καθαρό αέρα του βουνίσιου δάσους, ψάχνουν να παρκάρουν έξω ακριβώς από την ταβέρνα. Περιπατητές, δηλαδή, μηδέν. Αυτοκίνητα, παντού. Σε αυτά τα είκοσι χρόνια έχει έρθει και μια θα έλεγα τουριστική 'αξιοποίηση' με μπόλικη δόση αστικής (αθηναϊκής δηλαδή) δηθενιάς και τσιμπημένων τιμών, ιδίως σε εστιατόρια, καφέ-μπαράκια ή 'gift shops' που παρότι σκαφαλωμένα στο βουνό, χρεώνουν σε τιμές ό, τι θέλουν.
Παρ' όλα αυτά, η μαγεία παραμένει. Αλλά θέλει, ίσως, όλο και περισσότερη προσπάθεια να την απολαύσεις.
Δημοσίευση σχολίου