Εκεί Πολυτεχνείο

Δεν έχω ασχοληθεί ξανά με την επέτειο αυτή, για τον απλούστατο λόγο ότι ήμουν πολύ μικρός, σχεδόν αγέννητος, όταν "έγινε" το Πολυτεχνείο. Το μόνο που θυμάμαι, μια φιλόλογος που ήταν στην κατάληψη της Νομικής στο Γυμνάσιο, μια συμπαθέστατη κοπέλα που μας έλεγε "τα μπαρτσακλά της", καλά να ’ναι όπου να ’ναι. Σε μια από τις πρώτες επετείους, των αρχών της δεκαετίας του ’80, είχε καλέσει στο σχολείο έναν φίλο της, που ήταν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Μας πήραν, τα "μπαρτσακλά", μας πήγαν στο γυμναστήριο, μας κάθισαν κάτω και κουβεντιάσαμε. Και ήταν όμορφη η αίσθηση να βρίσκεσαι τόσο κοντά με δυο τέτοιους ανθρώπους, να βρίσκεσαι, χρονικά, τόσο κοντά – ακόμα – σε μια τέτοια ημέρα.

Ήταν μια εποχή πριν την έλευση της ιδιωτικής σκουπιδοτηλεόρασης, πριν πολλά. Δεν μ’ αρέσει να εξιδανικεύω το παρελθόν, να ξεπλένω τις όποιες "αμαρτίες" του, αλλά τότε δεν περνούσαμε την περισσότερη μέρα μας μπροστά από οθόνες. Kάναμε κι άλλα πράγματα. Σαν παιδί έπαιζα, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, στο δρόμο μπροστά από το πατρικό μου, που σήμερα έχει γίνει πεζόδρομος αλλά με τόσα αυτοκίνητα πάνω του που δεν μπορείς όχι να τρέξεις, ούτε να καλοπερπατήσεις. Όλοι έχουν από ένα αυτοκίνητο τουλάχιστον. Αλλά δεν ξέρουν που να πάνε, πώς να ξεφύγουν. Τότε δεν ήταν τόσα πολλά τα αυτοκίνητα στην Αθήνα, αλλά η διαφυγή ήταν σαφώς ευκολότερη. Δεν υπήρχε και το ίντερνετ, αυτό το υπέροχο εργαλείο που σε κάνει να περνάς μίζερες, μοναχικές ώρες καμπουριαστός μπροστά από ένα κομπιούτερ, όπως καλή ώρα δακτυλογραφώντας αυτές τις γραμμές. Δεν υπήρχαν ούτε κινητά, για να βρίσκεσαι εύκολα με τους φίλους σου. Όμως θυμάμαι να βρισκόμασταν ευκολότερα. Με τον παλιότερό μου φίλο, έχουμε πάνω από χρόνο να βρεθούμε. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε βλέπετε να στείλουμε μηνυματάκι από το κινητό για κάποια χρόνια πολλά. Αλλά δεν φεύγει ποτέ αυτό το ρημαδομήνυμα, δεν έμαθα και ποτέ να πληκτρολογώ μηνύματα σ’ αυτή την ανόητη μικροσυσκευή που, σαν φούρνος μικροκυμάτων, μαγειρεύει γρήγορες, "εύκολες" ανθρώπινες επαφές.

Τι θέλω να πω, με όλη αυτή τη "γκρίνια"; Το Πολυτεχνείο, η ζωντανή αυτή γενιά που πήρε τη ζωή της στα χέρια και κλείστηκε μαζί της πίσω από κάγκελα με πανό και συνθήματα, αφήνοντάς την εκεί σε κάποιες περιπτώσεις, δεν είναι σήμερα εδώ. Το "Εδώ Πολυτεχνείο", δεν παίζει. Το Πολυτεχνείο ήταν εκεί, μαζί με όλα όσα το πλαισίωναν. Καιρός να δούμε το δικό μας εδώ και τι στο καλό θα κάνουμε μ’ αυτό. Δεν χρειάζεται να κλειστούμε σε κανένα Πολυτεχνείο, αν θέλουμε να δηλώσουμε "παρών". Μπορούμε, για αρχή, να βγούμε από τα σπίτια μας.