Κάτω

Το Κάτω είναι ένα σπονδυλωτό βιβλίο, το οποίο, αν και αφηγείται βίους γυναικών, δεν απευθύνεται μόνο στο γυναικείο αναγνωστικό κοινό. Η πλοκή του εκτυλίσσεται στα ορεινά κάποιου νησιού, σ’ ένα ερειπωμένο χωριό που παλεύει να αναστηθεί με τις άοκνες προσπάθειες μιας εκ των ηρωίδων. Σ’ αυτό τον τόπο συμπλέκονται οι μικρές ιστορίες, κάθετα και οριζόντια στο χώρο και το χρόνο, γυναικών που ταλανίζονται από σύγχρονα πρακτικά αλλά και υπαρξιακά αδιέξοδα, όπως και γυναικών που δεν βρίσκονται πια στη ζωή.

Η αφήγηση διατρέχει δυο αιώνες ιστορίας, επικεντρώνεται, ωστόσο, σε ένα παρόν που έχει έντονη την οσμή της παρακμής, ηθικής-οικονομικής-πολιτικής. Στο τέλος του βιβλίου, λυτρωτικός φυσάει ο άνεμος μιας Κρίσης που ξεθεμελιώνει όλες τις σιγουριές και τις μικρές ζωές και φέρνει τα πάνω κάτω. Στο κατώφλι των άδηλων αλλαγών που κυοφορούνται, οι ηρωίδες θα κληθούν να αναλάβουν μέσα στον μικρόκοσμό τους έναν ουσιαστικότερο ρόλο, αποκτώντας μια πιο ενσυνείδητη φωνή ως άτομα, αλλά και ως πολίτες.

Τα παραπάνω από το οπισθόφυλλο του δεύτερου βιβλίου, ενός μυθιστορήματος αυτή τη φορά, της γυναίκας μου που πέρσι, με το πρώτο της, μια συλλογή διηγημάτων, ήταν υποψήφια για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού ‘Διαβάζω'. Μια υποψηφιότητα που όσο να 'ναι άνοιξε κάπως τον δύσκολο δρόμο της συγγραφής, σε μια χώρα που ο συγγραφέας θεωρείται χομπίστας κι όχι επαγγελματίας, καθώς δεν μπορεί να ζήσει από την πένα του - ζούνε άλλοι απ' αυτήν, εξόν από τον ίδιο. Ένα μυθιστόρημα που, παρότι η πλοκή του ‘περιορίζεται’ σε ένα νησί των αμέριμνων, καλοκαιρινών διακοπών, αγγίζει ολόκληρη τη σημερινή Ελλάδα της Κρίσης, μέσα από μια διαχρονική ματιά στις ζωές γυναικών, όπως τις ορίζουν οι κινητήριες δυνάμεις των συγκυριών, των ανθρώπινων αδυναμιών, αλλά και το κρυφό μεγαλείο της αναπαλλοτρίωτης ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν την Κρίση σε καιρούς ασυννέφιαστους, ανύποπτους, αλλά βλέπει τα μελλούμενα και προφητικά τα ψαχουλεύει, κομμάτι κομμάτι, πασχίζοντας να δει διέξοδο. Καλοτάξιδο εύχομαι.