Θυμάμαι, όταν πρωτογνωριστήκαμε με τη γυναίκα μου, εγώ ήμουν ο συγγραφέας (έβγαινε τότε ένα βιβλίο μου για τον Κορνήλιο Καστοριάδη, που της αφιέρωσα). Απ’ ό, τι φάνηκε η γυναίκα μου ‘ζήλεψε’ και λίγα χρόνια μετά άρχισε κι αυτή να γράφει. Ξεκίνησε ένα καλοκαίρι που ταξιδεύαμε οδικώς στην Ευρώπη, στην Ιταλία, κάτω από τη δροσερή, σιωπηρή σκιά ενός Τοσκανέζικου δέντρου σε ένα παλιό αγρόκτημα που είχαμε βρει και μέναμε. Διηγήματα. Μου τα έδινε να τα δοκιμάσω, όπως δοκιμάζει κανείς μια καινούργια μαγειρική, να της πω αν άξιζαν – παρότι η ίδια ήδη έδειχνε μια κρυφή βεβαιότητα ότι άξιζαν τον κόπο. Και εκεί, στην Τοσκάνη, που τα πρωτοείδα, κατάλαβα ότι τα μικρά αυτά λογοτεχνήματα είχαν κάτι. Είχαν, για την ακρίβεια, κάτι που δεν το ’χα ξαναδεί. Η γυναίκα μου είχε έναν δικό της, ιδιαίτερο τρόπο να συνταιριάζει λέξεις, να δίνει άλλο νόημα σε κάποιες που αλλιώς τις ξέραμε και να σε οδηγεί, μέσα από απάτητα μονοπάτια, εκεί απ’ όπου η ίδια είχε ξεκινήσει, για να μοιραστείς μαζί της την έμπνευση. Και έγραφε, έγραφε, έγραφε. Ακόμα δεν είχαμε παιδιά και υπήρχε περισσότερος, πιο άνετος χρόνος να αφιερώνουμε σε τέτοιου είδους ‘πολυτέλειες’, σε περιπέτειες της σκέψης και της γραφίδας. Δεν ήταν δηλαδή όπως αυτές τις μέρες, που τις περνά με τον νεογέννητο γιο αγκαλιά, και τη λίγο μεγαλύτερη κόρη να την ακολουθεί κυριολεκτικά παρά πόδας. Πέρσι, όταν η κόρη ήταν δεν ήταν ενός έτους, έβγαλε την πρώτη της συλλογή διηγημάτων που, με τη σειρά της, αφιέρωσε σε μένα και τη μικρούλα. Και δεν πέρασε απαρατήρητη. Δέχτηκε κολακευτικές κριτικές από άλλους, παλιότερους συγγραφείς και δημοσιογράφους που δεν την ήξεραν αλλά τους άγγιξαν, όπως είχαν αγγίξει κι εμένα εκείνο το ιταλικό καλοκαίρι, οι δικές της λέξεις, που τις κατείχε και τις έπαιζε μ’ έναν τρόπο που ούτε κι αυτοί οι πολύπειροι βιβλιάνθρωποι θα ’χαν ξαναδεί. Σήμερα είδαμε στις εφημερίδες ότι είναι υποψήφια για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού ‘Διαβάζω’. Και είμαι πολύ περήφανος. Νομίζω κι εκείνη. Επιβεβαιώνεται η προσπάθειά της και η πίστη της στις δυνάμεις της, παρά τις αντιξοότητες που μας ήρθαν στο δρόμο, παρά τα νέα μας καθήκοντα ως γονιών, παρά πολλά άλλα. Ακόμα κι αν δεν το πάρει το βραβείο, αυτή την υποψηφιότητα τη λέω πολύ σημαντική. Αλλά, αν με ρωτήσετε, σας λέω θα το πάρει! Γιατί το αξίζει.
10 σχόλια:
Συμφωνώ και επαυξάνω ότι το αξίζει! Διάβασα κι εγώ τα διηγήματα της και κατάλαβα ότι το έχει το λογοτεχνικό ταλέντο. Εύχομαι τα καλύτερα Γεράσιμε μου.
Μπράβο Ντόρα! ;-)
Tα συγχαρητήριά μου! Το νέο είναι συναρπαστικό. Εύχομαι καλή επιτυχία. Γεράσιμε, βάζω το βιβλίο στα υπόψιν.
Μπράβο!
Καλή επιτυχία!
Σας ευχαριστώ! Αυτό που στην πορεία μου έκανε εντύπωση ήταν τα πόσα 'όχι' άκουσε από όσους εκδότες πλησίασε. Μιλάμε για πολλούς εκδότες και πολλά 'όχι', το καθένα διαφορετικό. Πραγματικά, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί, ευφάνταστοι τρόποι να πει κανείς 'όχι': από το 'δεν μπορείτε να ενταχθείτε στον προγραμματισμό μας', μέχρι 'δεν κομίζετε κάτι καινούργιο'. Αφιερωμένη, αυτή η υποψηφιότητα, σε όλους τους. :)
Τα νεότερα στις 17 Μαΐου από την τελετή απονομής στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη (θα πάω στη θέση της λόγω Θεσσαλονίκης και των συνθηκών που είδατε στο προ-προηγούμενο ποστ)! :)
Γεράσιμε θερμά συγχαρητήρια και εύχομαι πολλές επιτυχίες! Συγχαρητήρια και για τον γιο!
Το ευχομαι ολόψυχα το βραβείο και συγχαρητήρια και για τον γιό:):)
Συνειδητά δεν σχολίασα νωρίτερα, διότι προτίμησα να αγοράσω πρώτα και να διαβάσω το βιβλίο και, πλέον, να σχολιάζω με δεδομένα: Πολύ θελκτικός ο τρόπος γραφής της Δώρας και μου άρεσαν ιδιαίτερα κάποιες ιστορίες (δεν έχω διαβάσει ακόμα μόνο την τελευταία, καθώς έπεσα σε κακέκτυπο αντίτυπο και πρέπει να πάω να το αλλάξω...). Μπράβο της! (Κι αν δεν πήρε το φετεινό βραβείο, δεν πειράζει, θα έρθουν άλλα, στο μέλλον!...)
Δημοσίευση σχολίου