Déjà vu

Όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες και νύχτες στην Αθήνα, οι ξυλοδαρμοί βιοπαλαιστών μεταναστών, η ‘εκδικητική’ μανία μεθυσμένων από ‘πατριωτισμό’ κανίβαλων που ζωσμένοι ελληνικές σημαίες σκορπίζουν το φόβο, σε ένα ιδιόμορφο ρατσιστικό σαφάρι, προκαλούν παρόμοια θλίψη με όσα είχαν συμβεί τον Δεκέμβρη του '08 από το αντίπαλο δέος των χρυσαυγιτών, τους ‘αντιεξουσιαστές’. (Ειρήσθω εν παρόδω, είναι τραγικό - θα έλεγα κωμικοτραγικό αν δεν είχε πραγματικά θύματα -να βλέπεις ένα ‘αντιεξουσιαστικό’ κίνημα, με τελευταίο θύμα του έναν εγκαυματία μικροπωλητή από επίθεση το Σάββατο στα Εξάρχεια, σε μια χώρα που οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να επιβάλλουν καν μια απαγόρευση του καπνίσματος.) Όχι ζωσμένοι αλλά καίγοντας ελληνικές σημαίες σκόρπιζαν κι εκείνοι την καταστροφή, με μια χωρίς προηγούμενο μανία και με ολόκληρη την κοινωνία απέναντί τους ως στόχο. ‘Εκδίκηση’ ζητούσαν τότε οι μεν, ‘εκδίκηση’ ψάχνουν και τώρα οι δε. Με κοινή ιδεολογική αφετηρία τον φανατισμό. Με κοινή μορφή έκφρασης τη βία. Με κοινό πρόσχημα την ‘πολιτική’ τους τοποθέτηση, ακροαριστερά και ακροδεξιά αντίστοιχα. Ακροαριστερά και ακροδεξιά από τι; Από ποιους; Σε μια εποχή που Αριστερά και Δεξιά επαναπροσδιορίζονται, ανασκουμπώνονται, αναθεωρούν και αναθεωρούνται, παλεύουν να παραμείνουν στην Α' Εθνική των πολιτικών ρευμάτων και να μην υποβιβαστούν για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία τους, τα άκρα τους συσπειρώνονται, σκληραίνουν. Και μεταλλάσσονται σε μια νέας μορφής τρομοκρατία των δρόμων, που δε βρίσκει καμία αντίσταση από μια πολιτικά απονευρωμένη νεοελληνική κοινωνία, που παρακολουθεί ζαβλακωμένη. Όσο η βαριά, ασήκωτη πλειοψηφία οχυρώνεται πίσω από την πλήρη αδράνεια, πίσω από την ανελέητη ιδιώτευση, τόσο η ‘πολιτική’ βία θα βρίσκει την άμεση ή έμμεση νομιμοποίηση και ενθάρρυνσή της, το υπέρτατο πρόσχημά της, στην αδιαφορία των πολλών. Όσο οι πολλοί θα βλέπουν τηλεόραση, αποκαμωμένοι από την ίδια τους την απραξία, τόσο κάποιοι θα φροντίζουν να εμπλουτίζουν τα δελτία ειδήσεων με ‘πολιτική’ αγριότητα.