Δεν δικαιούμαστε

Επειδή πριν τρεις εβδομάδες ήμουν στη θέση του, αλλά, σε αντίθεση μ’ αυτόν, έζησα για να δω τη γέννηση του παιδιού μου. Επειδή εργάζομαι λίγα τετράγωνα πιο πέρα από εκεί που αυτός ζούσε και τον βρήκε αντί για τη γέννηση ο θάνατος, αντί για μια νέα ζωή η απώλεια της δικής του. Επειδή βαρέθηκα να ακούω λόγια από ανθρώπους – πολιτικούς, τηλεδημοσιογράφους – που ούτε με τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα δεν τους έχω δει να περνάνε από εκεί που αυτός ζούσε και εγώ εργάζομαι για να δούνε, έστω μια φορά, αυτό για το οποίο δεν κουράζονται να μιλάνε. Επειδή πραγματικά δεν το χωράει ο νους το πόσο έχει αφεθεί να βουλιάξει, να ρημάξει το κέντρο της πρωτεύουσας αυτής της κουρελιασμένης χώρας. Επειδή δεν βλέπω καμία απολύτως διέξοδο από όλα αυτά τα αδιέξοδα όταν οι νέοι, μορφωμένοι άνθρωποι αυτής της χώρας, οι δεκαεννιάρηδες φοιτητές της ΑΣΟΕΕ, αντί να αντιδράσουν σε όλη αυτή την ασχήμια, την εγκατάλειψη, την κατάντια που έχουν κάθε μέρα μπροστά στα πόδια τους χώνονται ακόμα βαθύτερα, ακόμα πιο απελπιστικά, στις δικές τους αγκυλώσεις, δεν βλέπω και κανένα νόημα να συμμετέχω κι εγώ σε ένα ακόμα κούφιο, βλακώδες μπλα-μπλα για μια βουλιαγμένη στο κέντρο της πόλη που έχει αφεθεί στην τύχη της. Το μόνο που μπορώ, να ευχηθώ κανένας να μην ξαναζήσει σ’ αυτή την πόλη, σ’ αυτή τη γη, πουθενά, ό, τι ζουν αυτές τις στιγμές δυο οικογένειες – του νεκρού και της γυναίκας του – και θα ζουν δυο παιδάκια, ένα δυο ετών κι ένα λίγων ωρών, για το υπόλοιπο της ζωής τους. Αναρωτιέμαι αν και πώς θα βρεθεί, κάποτε, κάποιος να τους ‘εξηγήσει’ πώς χάθηκε ο πατέρας τους καθ’ οδόν προς το μαιευτήριο. Και τι θα σημαίνει αυτό για τον ψυχισμό τους. Ψέματα, δεν μπορώ καν να αναρωτηθώ. Δεν δικαιούμαι να αναρωτηθώ. Όπως κανένας απ’ όσους εξακολουθούμε να ζούμε σ’ αυτή την πόλη και περιμένουμε από κάποια αόρατη δύναμη – κυβέρνηση, κράτος, αστυνομία – να κάνει ό, τι δεν κάνουμε οι ίδιοι, να μας εξανθρωπίσει, δεν δικαιούμαστε να αναρωτιόμαστε για τέτοια πράγματα.