Ένας καλός άνθρωπος

Ο Θανάσης Βέγγος που μας άφησε σήμερα αντιπροσώπευε έναν τύπο ανθρώπου που μας έχει αφήσει από καιρό. Οι ταινίες του όμως σκιαγραφούν μια πραγματικότητα που είναι ακόμα μαζί μας: μια εξωπραγματική πραγματικότητα, την ίδια που από τη δεκαετία του ’60 μέχρι τη σημερινή, πιο ιλουστρασιόν εκδοχή της, κυριαρχεί στην Ελλάδα και αποτελεί την σημαντικότερη και πιο απαραίτητη σφραγίδα στο βιβλιάριο ζωής κάθε κατοίκου της χώρας αυτής. Μια πραγματικότητα άναρχη, απρόβλεπτη, αντιφατική. Όπως και ο κεντρικός ήρωας των ταινιών του Θανάση Βέγγου: εκρηκτικός, κατατρεγμένος, αγχώδης. Παρότι σαν τύπος ανθρώπου ο Θανάσης Βέγγος ανήκει σε μια εποχή ανεπίστρεπτη – μια εποχή οραμάτων, ιδεολογιών, ιδανικών, ανεπιτήδευτης αξιοπρέπειας –, ο κεντρικός ήρωάς του παραμένει επίκαιρος. Αναπαριστά χωρίς υπεκφυγές ή στρογγυλέματα την ανείπωτη αγωνία κάθε καθημερινού Έλληνα να βρει τις από αιώνες χαμένες του ισορροπίες, που όσο τρέχει ξοπίσω τους τόσο πέφτει σε καινούργιες, απρόβλεπτες δίνες αντιφάσεων. Μια τελευταία τέτοια δίνη ήταν οι περιπέτειες με την υγεία του, τα εγκεφαλικά επεισόδια, που κατέληξαν στη σημερινή οριστική φυγή του, στην απόδρασή του από αυτή την αντιφατική, αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα και στην τελική λύτρωση από τα δεινά της: ό, τι δεν κατάφερνε στις ταινίες του ο κινηματογραφικός Βέγγος το κατάφερε ο καλός μας άνθρωπος σήμερα. Ξέφυγε.