Για την ημέρα της μητέρας από έναν πατέρα

Σήμερα γιορτάζουν οι μανούλες. Χρόνια τους πολλά. Επειδή όμως εκτός απ’ τις μανούλες που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε υπάρχουν και αυτοί οι ταλαίπωροι τύποι που ζαλώνονται καροτσάκια για να τα βάλουν σε πορτμπαγκάζ, που ψάχνουν να βρουν διανυκτερεύοντα φαρμακεία όταν κάτσει η ώρα η στραβή, που τρέχουν σαν τον μακαρίτη τον Βέγγο όσο οι μανούλες ασκούν τα ιερά τους καθήκοντα, οι πατερούληδες δηλαδή που δεν γιορτάζουμε ποτέ (για να είμαστε ακριβείς υπάρχει μια Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα που φυσικά δεν την ξέρει κανείς), δράττομαι της ευκαιρίας να πω δυο λογάκια. Όταν μιλάμε για τη μητρότητα νιώθουμε ότι μιλάμε για κάτι διαχρονικό, για τον προαιώνιο, ιερό δεσμό της μάνας με το παιδί της, που μόνο δέος και σεβασμό μπορεί να προκαλέσει. Όταν απ’ την άλλη μιλάμε για την πατρότητα, μιλάμε περισσότερο για έναν νομικό όρο που στο νου φέρνει μόνο σχετικές δικαστικές διαμάχες, που ούτε ιερές θα τις λέγαμε, ούτε κανένα ιδιαίτερο δέος προκαλούν. Όταν ακούμε τη λέξη ‘μανούλα’ νιώθουμε να μας πλημμυρίζει η τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας ποτισμένης με την αγάπη της μάνας, που μας συντροφεύει μέχρι να γίνουμε κοτζάμ μουλάρια. Όταν, απ’ την άλλη, ακούμε τη λέξη ‘πατερούλης’ θυμόμαστε τον Στάλιν. Τι θέλω να πω; Εν συγκρίσει με τη μάνα, αυτό το ιερό τέρας της παρέας που λέγεται οικογένεια, ο πατέρας είναι ο ριγμένος της υπόθεσης. Όπως κι αν το δει κανείς. Από την αρχή, την πολύ αρχή, ανακαλύπτει ότι είναι στην απ’ έξω. Τη μάνα αναζητά το νεογέννητο βρέφος, που στην αγκαλιά της ξαναβρίσκει την ηρεμία και τη θαλπωρή του αμνιακού σάκου. Ακούγοντας τους γνώριμους χτύπους της καρδιάς της, ανακουφίζεται λιγάκι το καημένο από το αξεπέραστο σοκ της γέννησης. Με τη σειρά της, η μάνα αναζητά τον πατέρα να πάει για πάνες και στέλνοντάς τον καθημερινά για τέτοιου είδους ψώνια, ξαναβρίσκει κι αυτή την ηρεμία της και παρηγοριέται λίγο ως γυναίκα που στερείται το αγαπημένο της χόμπι (τα ψώνια ντε). Εν γένει, μια και η μητέρα είναι απασχολημένη μέχρι τα παιδιά να πάνε φαντάροι με το προαιώνιο της καθήκον ως μάνας, ο πατερούλης (όχι ο Στάλιν, αυτός που πάει για πάνες) είναι αυτός που αναλαμβάνει τα πιο πεζά και τετριμμένα καθήκοντα της προμήθειας της μάνας και των παιδιών με τα ολίγα απαραίτητα (πάνες, μωρομάντηλα, παιδικά σαμπουάν, φυσιολογικούς ορούς, κρέμες, γαλατάκια, κι άλλες κρέμες, παιχνίδια, ποδηλατάκια, παραμυθάκια κτλ) προκειμένου να αφιερωθεί η εκλεκτή της καρδιάς του στο ιερό της έργο απερίσπαστη και γαλήνια. Ο πατέρας είναι αυτός που θα ακούσει τα παιδιά να λένε για πρώτη φορά ‘μαμά’ και θα ψάξει να βρει την ιερή μάνα. Θα είναι αυτός που όταν δεν θα βρίσκουν τη ‘μαμά’ θα ακούσει τα παιδιά να αναγκάζονται κάποια στιγμή να πουν και ‘μπαμπά’. Με μια κεφαλαιώδη διαφορά από κει και πέρα: μαμά θα λένε μόνο την ευτυχή τους μητέρα που γιορτάζει και σήμερα, ενώ ‘μπαμπά’ θα λένε κάθε φορά που θα βλέπουν και θα δείχνουν ένα αυτοκίνητο σαν του μπαμπά τους. Όπως αντιλαμβάνεστε, τα παιδιά από νωρίς το παίρνουν χαμπάρι ότι αν η μάνα φέρνοντάς τα στη ζωή έκανε το καθήκον της και πάει, ο μπαμπάς οφείλει να προσφέρει και να κάνει πολλά περισσότερα. Αν η μάνα ταλαιπωρήθηκε εννέα μήνες που ο πατέρας χάζευε αραχτός τηλεόραση, από τη στιγμή που θα γεννηθεί το πλασματάκι που σιγά-σιγά θα γίνει άνθρωπος οι όροι θα αρχίσουν να αντιστρέφονται. Δια παντός. Και, συν τοις άλλοις, λόγω του προνομιακού της, ανεβασμένου στάτους ανά τους αιώνες εν σχέσει με τον πατέρα, η μάνα έχει και τη δική της σημερινή γιορτή για να παίρνει λουλουδάκια από τα παιδάκια της και να ακούει τα χρόνια πολλά. Ενώ ο έρμος ο πατέρας; Αυτός θα είναι που θα χαρτζηλικώσει τα παιδάκια για να αγοράσουν τα λουλούδια στη μαμά, πιστός στον διαχρονικό του ρόλο του χεριού που δίνει λεφτά. Ηθικό δίδαγμα; Μανούλες να σας χαιρόμαστε, όχι μόνο σήμερα που γιορτάζετε αλλά κάθε μέρα. Μην ξεχνάτε όμως όλοι και τον αφανή ήρωα που λέγεται πατέρας!