Το πραγματικό σκάνδαλο στην υπόθεση Στρος Καν

O Ντομινίκ Στρος Καν ήταν μια αντίφαση. Βαθύπλουτος σοσιαλιστής, κάτι σαν Μαρξ και Ένγκελς σε ένα πρόσωπο με την έμφαση στον δεύτερο, δηλαδή κάποιος με την περιουσία, με την οικονομική άνεση του Ένγκελς αλλά χωρίς το στοχαστικό βάθος του μεγάλου και παρεξηγημένου από τους ίδιους τους οπαδούς του Μαρξ. Κάποιος, εν τέλει, που ο τρόπος ζωής του και οι πράξεις του – το ότι τέθηκε επικεφαλής ενός κατεξοχήν καπιταλιστικού μηχανισμού ‘διάσωσης’ οικονομικά αδύναμων κρατών – κάθε άλλο παρά σοσιαλιστή δείχνουν. Βέβαια, ζούμε πλέον στον εικοστό πρώτο αιώνα. Ο δέκατος ένατος αιώνας ήταν ο αιώνας της συγκρότησης των κυριότερων ιδεολογιών που μέχρι και σήμερα ξέρουμε, του σοσιαλισμού, του φιλελευθερισμού, ακόμα και του αναρχισμού. Ο εικοστός αιώνας ήταν αυτός της περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένης εφαρμογής τους, περισσότερο επιτυχημένης όπως στην περίπτωση του φιλελευθερισμού σαν διαφημιστικού σλόγκαν περισσότερο παρά σαν ιδεολογίας και λιγότερο επιτυχημένης όπως στην περίπτωση του ‘υπαρκτού’ σοσιαλισμού, που φάνηκε να υπήρξε μόνο και μόνο για να προμοτάρει τον φιλελευθερισμό. Ο εικοστός πρώτος αιώνας στο κατώφλι του οποίου μας βρίσκουμε φαίνεται μέχρι στιγμής να 'ναι ο αιώνας που τόσο οι ιδεολογίες αυτές όσο και οι εφαρμογές τους θα τεθούν σε βαθιά αμφισβήτηση. Για να επανέλθω στον πρωταγωνιστή μας, το μείζον κατ' εμέ στην υπόθεση Στρος Καν δεν ήταν αυτό καθ' εαυτό το σεξουαλικό σκάνδαλο, που απλώς επιβεβαιώνει τις από αιώνων ανεξέλεγκτες ορμές ακόμα κι αυτού του κυριλέ ζώου που λέγεται άνθρωπος, ορμές που όσο κι αν τις στριμώχνουμε κάτω απ' το χαλί τόσο ξεπετάγονται δυνατότερες. Αυτό που ήταν πολύ σημαντικό αλλά πέρασε απαρατήρητο ήταν αυτό που ο σοσιαλιστής αυτός με τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής και δράσης ενσαρκώνει μ' έναν τρόπο πολύ δυνατό, σοκαριστικό σχεδόν: η βαθιά κρίση των δυο αυτών κυρίαρχων ιδεολογιών, που μας έφεραν κουτσά-στραβά μέχρι το σήμερα και που εξακολουθούν να αποτελούν το οπλοστάσιο, το ορμητήριο, τη βιτρίνα των μεγαλύτερων, δημοφιλέστερων πολιτικών κομμάτων στη Δύση. Ο πάμπλουτος σοσιαλιστής Στρος Καν απέδειξε ότι όταν ο άνθρωπος στερέψει ιδεολογικά, όταν φτάσει στο τέρμα μιας μέχρι τότε γνωστής του αξιακής διαδρομής, καταλήγει έρμαιο των πιο αρχέγονων, προϊστορικών, ορμών του. Μένει ανυπεράσπιστος μπροστά στα πιο ταπεινά του ένστικτα. Αν οι ιδεολογίες του δέκατου ένατου αιώνα με τις άτσαλες πολλές φορές εφαρμογές τους στον εικοστό μας τελείωσαν, πρέπει να εφεύρουμε μια νέα ιδεολογία αξιοπρέπειας, σεβασμού απέναντι στους άλλους, αυτοσεβασμού.