Άνθρωποι και ζώα

Σήμερα ήρθα στη δουλειά, λόγω απεργιακής συγκέντρωσης ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, παρέα με τον Πέτρο, τον Γιόχαν και τον Φραντς που σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς. Εγώ δεν δουλεύω σε φάμπρικα ούτε τανκς φτιάχνω (γενικά νομίζω στην Ελλάδα δεν φτιάχνουμε τανκς, τα εισάγουμε και μάλιστα πληρώνοντάς τα ακριβά). Δουλεύω κάπου που δεν έχει νόημα να απεργήσεις αφού δεν υπάρχει καν σωματείο εργαζομένων. Δεν θα το λέγαμε φάμπρικα, αλλά περισσότερο ένα κέντρο διερχομένων, απ’ όπου περνάνε εργαζόμενοι καθ’ οδόν προς άλλες δουλειές. Περαστικοί. Κάπως όπως κι εγώ. Περαστικός όχι μόνο απ’ αυτή τη δουλειά αλλά κι απ’ αυτή την πόλη. Μέχρι το καλοκαίρι έχω βάλει στόχο να την ξαναφήσω πίσω μου. Μια και καλή. Η αλήθεια, το ψιλομετάνιωσα που επέστρεψα σ’ αυτήν λόγω δουλειάς πριν δυόμισι χρόνια. Μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω ότι, τελικά, η δουλειά στη ζωή ενός ανθρώπου δεν είναι το παν. Γιατί ζει και εκτός δουλειάς. Ή τουλάχιστον προσπαθεί. Και η προσπάθεια αυτή στην Αθήνα, όπως έχει γίνει, μου έχει γίνει δύσκολη. Οι συνθήκες στο ‘ιστορικό’ κέντρο όπου εργάζομαι αυτές που ξέρετε. Απ’ την άλλη, οι συνθήκες στο προάστιο όπου μένω, δύσκολες από μια άλλη άποψη. Από την άποψη θα έλεγα της ανθρωπινότητας των ανθρώπων, που γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτη. Όπως όταν συναντώ όλο και συχνότερα στο δρόμο ανθρώπους με τα σκυλάκια τους. Μη με παρεξηγήσετε, αγαπώ τα ζώα (τα τετράποδα ζώα) αλλά αυτή η αστική ζωοφιλία πάντα μου φαινόταν κάπως θλιβερή, κάπως δηλωτική μιας έλλειψης ανθρώπων στη ζωή κάποιων άλλων ανθρώπων, μιας έλλειψης που γεμίζει με ζώα. Χαρακτηριστική η πρόσφατη είδηση από το πόσο σοκαρίστηκαν, λέει, στο κέντρο της Αθήνας περαστικοί όταν είδαν υπάλληλο του δήμου να ακινητοποιεί αδέσποτο σκύλο με τρόπο που του προκάλεσε αιμορραγία. Σε αντίθεση με τον σκύλο οι ακινητοποιημένοι από την ένδεια, τις εξαρτήσεις, την κοινωνική περιθωριοποίηση άνθρωποι που έχουν γεμίσει τους δρόμους της πρωτεύουσας δεν τραβούν την προσοχή κανενός. Ίσως διότι δεν μπορούν να γεμίσουν τα δυσαναπλήρωτα κενά στη ζωή κανενός, δεν μπορείς να τους περάσεις ένα λουρί και να τους βγάζεις βόλτα ή να τους έχεις σπίτι σου και να περιμένεις να σε υποδέχονται όταν γυρίζεις κουρασμένος κουνώντας την ουρά. Είχαν την ατυχία, σε αυτή τη ζωόφιλη πόλη, να γεννηθούν άνθρωποι και όχι σκύλοι.