15 Απρ 2011

Beyond words

Όταν τα έχεις πει όλα, όταν τα έχεις όχι μόνο πει αλλά ξαναπεί όλα, δε μένουν και τόσα πολλά να πεις. Μένουν μόνο πράγματα να κάνεις. Όσα δεν έκανες όσο μιλούσες. Όσα δεν έκανες όσο έψαχνες λέξεις για να καλύψεις, να μπαλώσεις τρύπες στη συνείδησή σου, κενά στον απολογισμό των πράξεών σου. Πλέον, είμαστε πέρα από τις λέξεις. Οι λέξεις άρχισαν να αποτελούν περισσότερο μέρος του προβλήματος παρά της λύσης. Θα πούμε, θα πούμε, θα πούμε, μέχρι να εκτονωθούμε, να σιγήσουν οι ενοχικές εσωτερικές φωνές, να εξαφανιστούν τα ερωτηματικά, να μείνουν μοναχά ωραία, χορταστικά, μεθυστικά λόγια. Βαρέθηκα, μπούχτισα ν’ ακούω για την κρίση, τις παθογένειες, τις αγκυλώσεις, όλα όσα φταίνε ή δε φταίνε. Μπαίνω το πρωί στο τρόλεϊ, λέξεις. Φτάνω στη δουλειά, κι άλλες λέξεις. Ανοίγω την τηλεόραση, βροχή οι λέξεις. Από ανθρώπους που όλα όσα ζούμε δεν τους έχουν κατά βάθος αλλάξει στο παραμικρό. Μόνο τους έχουν κάνει περισσότερο φλύαρους. Μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε, σαν για να ξορκίσουν το κακό. Εδώ και καιρό έχει έρθει η ώρα των πράξεων, αλλά αντί για πράξεις, περισσότερες, όλο και περισσότερες λέξεις. Αναλύσεις, κόντρα αναλύσεις, προγνώσεις, κόντρα προγνώσεις, αντεγκλήσεις, υποθέσεις, αντιθέσεις, προθέσεις, ρήματα, επίθετα, ουσιαστικά. Ένας πληθωρισμός λέξεων που φιλοδοξούν να καλύψουν, σαν τσουνάμι που σκεπάζει ό, τι βρεθεί στο διάβα του, την απραξία. Νομίζω ότι πια δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Εδώ και καιρό δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Τα είπαμε όλα. Έχουμε μόνο να κάνουμε.

6 σχόλια:

Locus Publicus είπε...

Eχεις φίλε Γεράσιμε να κάνεις τώρα, μόνον εκείνα που σχεδίασες και ονειρεύτηκες εσύ για τον εαυτό σου. Πέσε στις χαραμάδες των συστημάτων και χάσου στο δικό σου κόσμο. Γίνεται. Νάσαι καλά.

Seagull είπε...

Τί να πω κι εγώ τώρα; Λόγια θα'ναι, λέξεις... Τη στιγμή που κι εγώ διψώ για πράξεις. Το ζήτημα, βεβαίως, είναι "τί κάνουμε;". Δρούμε - ενεργούμε βίαια;... (...δικαιώνοντας, έτσι, εμμέσως, την βία που απευχόμεθα και αντιπαθούμε;) Ή "κάνουμε ένα άλμα μεγαλύτερο από την φθορά";! Ο e-φίλος Locus προτείνει "χάσιμο" σε έναν άλλο κόσμο, προσωπικό. Αμφιβάλλω, φίλε Locus, αν αυτή είναι λύση (Η "ιδιωτεία" είναι ίδιον των idiots, δεν νομίζεις;) Στον περίγυρό μου έχω και γενικότερα γνωρίζω πολλούς να έχουν δημιουργήσει τέτοιους κόσμους - "κοσμήματα", αλλά αυτό δεν απέτρεψε την κατά-πτωση της κοινωνίας συνολικά. Ίσως μάλιστα αυτό ακριβώς να φταίει: Πως δηλαδή όλοι "περιχαρακώνουμε" τον κόσμο μας και παγιδευόμαστε σ' αυτόν, την ώρα που "οι τραμπούκοι στήνουν χορό στους δρόμους"!...
Την καλημέρα μου και τις ευχές μου σε αμφότερους!

τινα είπε...

Προχθές μπήκα στο μετρό σταθμός Συγγρού Φιξ, όλα καλά. Χθές, όλα κατεστραμμένα, σπασμένα, ρημαγμένα. Κι εγώ έχω κουραστεί απ΄όλο το μπλα μπλα, αλλά τώρα πλέον έχω μείνει άφωνη και από τη θλίψη.

Locus Publicus είπε...

Δεκτή ή άποψη του φίλτατου Seagull περί "ιδιωτίας", και απολογούμενος να πώ πως φυσικά δεν υποννοώ κάποια αποχώρηση απο τα κοινά. Συνειδητά όμως πρεσβεύω πως κάποιος βαθμός αυτονομίας είναι εφικτός, ακόμα και αν ζούμε μέσα σε πολύπλοκους κόσμους. Την κοινωνική παρακμή δεν μπορώ να την εμποδίσω προσωπικά. Μπορώ όμως επιλεκτικά να βοηθήσω κάποιους. Επηρεάζω ελάχιστο ακροατήριο ιδεολογικά, αγγίζω όμως έντονα κάποιες αληθινές ζωές, και σε αυτές επικεντρώνων την προσοχή μου. Πόσο βοηθάω δεν θα το μάθει κανείς ποτέ του. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.

Σταυρούλα Σανίδα είπε...

Αυτό που πρέπει να κάνουμε για αρχή είναι να είμαστε ευγενικοί με τον εαυτό μας και κυρίως με τους άλλους. Μπορεί να ακούγεται κάπως ρομαντική η άποψη, αλλά θεωρώ ότι η αγένεια και η έλλειψη σεβασμού στους ανθρώπους και τις αξίες γενικότερα οδήγησε την κατάσταση στο σημερινό σημείο.
Ας κάνουμε και μια προσευχή μέρες που είναι...

gerasimos είπε...

Καλή πρωτομαγιά σε όλους!