Το καλοκαίρι του 2000 από την Αγγλία, όπου ζούσα τότε, έπρεπε να έρθω για ένα συνέδριο στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα στην Κρήτη, στο Ρέθυμνο. Όταν, λοιπόν, ήρθε ο καιρός πήρα, για να κατέβω στην πατρίδα, μια μεταμεσονύκτια πτήση τσάρτερ. Έφτασα μέσα στη νύχτα στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου και ξημερώθηκα εκεί, περιμένοντας να φύγει το πρώτο λεωφορείο της ημέρας για Ρέθυμνο. Ύστερα, παίρνοντας το λεωφορείο, θυμάμαι ότι ήταν μια διαδρομή κουραστική, ότι ανεβοκατεβαίναμε βουνά, ατελείωτα βουνά. Ίσως βέβαια και να μην ήταν ακριβώς έτσι, ίσως να έφταιγε η εν συγκρίσει επίπεδη Αγγλία, που με είχε κάνει να ξεσυνηθίσω τις βουνοτοπιές. Εν πάση περιπτώσει, όταν κάποια στιγμή φτάσαμε κακήν κακώς στο Ρέθυμνο, ήμουν κατάκοπος. Σέρνοντας τη βαλίτσα μου κατέβηκα, περπατώντας, από εκεί που μας είχε αφήσει το λεωφορείο μέχρι την παραλία. Εκεί βρήκα ένα ψιλικατζίδικο και μπήκα για να κάνω ένα τηλεφώνημα σε μια γυναίκα που είχα κλείσει ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Στο ψιλικατζίδικο ήταν μια κοπελίτσα, που, αφού έκανα το τηλεφώνημα, αρνήθηκε χαμογελαστή όταν έκανα να την πληρώσω. Αφήνοντάς με έκπληκτο και συγκινώντας με, αστραπιαία και βαθύτατα. Διότι ήταν κάτι, αυτό, που δεν θα συνέβαινε ποτέ μα ποτέ στην Αγγλία από την οποία ερχόμουν. Ένα δωρεάν τηλεφώνημα, που μου το πρόσφερε κάποια άγνωστη που προφανώς - τώρα που το σκέφτομαι - είχε δει σε τι κακό χάλι βρισκόμουν και λυπήθηκε να μου πάρει λεφτά για ένα τόσο δα πραγματάκι. Για ένα τηλεφώνημα. Κάνοντάς με να σκεφτώ, βγαίνοντας και παίρνοντας το δρόμο για το ενοικιαζόμενο δωμάτιό μου, ότι στην Ελλάδα, στην Κρήτη, στο Ρέθυμνο, στην παραλία της όμορφης αυτής πόλης, στο ψιλικατζίδικο εκείνο, υπήρχε ακόμα η δυνατότητα για μια ζεστή, ανθρώπινη, μη τυποποιημένη επαφή ανθρώπου με άνθρωπο. Μια δυνατότητα, που είχε χαθεί ανεπιστρεπτί στην αχανή και βροχερή Αγγλία. Άραγε, υπάρχει ακόμα; Αν ναι, καιρός να την ξαναθυμηθούμε.
3 σχόλια:
Ας διαφωνήσω, επικαλούμενος τις δικές μου αναμνήσεις από την Αλβιόνα. Πηγαίνοντας για πρώτη φορά στο Manchester το 1987 έπιασα κουβέντα με τον Άγγλο που καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο. Ρωτώντας να μάθω κάποια στοιχειώδη, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα αγγλικά κέρματα για να τηλεφωνήσω στο σπίτι όπου ήταν να μείνω, ενώ η περασμένη ώρα σήμαινε ότι τράπεζες και καταστήματα στο αεροδρόμιο θα ήταν κλειστά. Χωρίς άλλη σκέψη έβγαλε και μου πρόσφερε δυο κέρματα, με τα οποία εξυπηρετήθηκα με το παραπάνω. Τον ξαναθυμήθηκα διαβάζοντας την ανάρτηση αυτή. Τελικά άνθρωποι μπορούν να βρεθούν παντού...
Πάντως και σε μένα σε ένα αεροδρόμιο της Αγγλίας όταν πήγα να πάρω ένα αναψυκτικό και τα ψιλά μου δεν έφταναν ευγενικά μου τα συμπλήρωσε ένας κύριος που ήταν δίπλα μου.
Αντίστοιχα όμως και στην Ικαρία ρωτώντας το βράδυ για το πού είναι το φαρμακείο σε ένα χωριό ο καταστηματάρχης που απευθυνθήκαμε πήρε ο ίδιος τηλέφωνο να ρωτήσει αν είναι ανοικτό για να μην πηγαίνουμε άδικα.
Παντού λοιπόν Γεράσιμε υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ με κεφαλαία!
Μου το χαλάσατε. Είπα να πω μια καλή κουβέντα για την πατρίδα που δοκιμάζεται και με βγάλατε οφ σάιντ. Άντε πια. :)
Δημοσίευση σχολίου