Το τρίτο στεφάνι

Μόλις επέστρεψα από την πρεμιέρα, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, της παράστασης «Το τρίτο στεφάνι», βασισμένης στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Κώστα Ταχτσή. Μια παράσταση εξαιρετική, που παρακολουθούσε κανείς με αμείωτο ενδιαφέρον και προσήλωση, παρόλη της την ασυνήθιστα μεγάλη διάρκεια - τέσσερις ώρες. Δεν μπορώ να την κρίνω εν σχέσει με το ίδιο το μυθιστόρημα, καθότι δεν θυμάμαι αν το έχω διαβάσει. Ακολουθώντας την πάγια τακτική μου με αρκετούς συγγραφείς, έχω διαβάσει άλλα βιβλία του Κώστα Ταχτσή - «Η γιαγιά μου η Αθήνα», «Τα ρέστα» - αλλά πιθανότατα όχι «Το τρίτο στεφάνι». Όπως έχω για παράδειγμα διαβάσει διάφορα του Τζορτζ Όργουελ αλλά όχι το «1984». Και αυτό γιατί πιστεύω ότι πολλές φορές «βρίσκουμε» έναν συγγραφέα καλύτερα και ευκρινέστερα στα λιγότερο γνωστά του βιβλία και όχι στο ένα και μοναδικό με το οποίο έγινε γνωστός, ενίοτε για λόγους ανεξάρτητους της συγγραφικής του θέλησης, λόγους δηλαδή συγκυριακούς.

Το συγκεκριμένο έγινε μπεστ σέλερ γιατί αποτύπωνε την ελληνική μικροαστική αλλά και μεσοαστική κοινωνική πραγματικότητα των αρχών και μέσων του περασμένου αιώνα με τρόπο εξαιρετικά γλαφυρό και αφτιασίδωτο, σαν μια λογοτεχνική ακτινογραφία θα έλεγε κανείς, επικεντρώνοντας σε δυο γυναικείους χαρακτήρες, τη Νίνα και την Εκάβη, πραγματικά κομβικούς στα πλαίσια σκιαγράφησης της πραγματικότητας αυτής - μιας πραγματικότητας πολλές φορές προδοτικής, σκληρής, ωμής, αλλά και βαθιά ανθρώπινης. Γι' αυτό και θεωρώ «Το τρίτο στεφάνι» επίκαιρο ιδίως σήμερα, που η ελληνική κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με τις βαθύτερές της βεβαιότητες με τρόπο, όπως και στο παρελθόν στο οποίο μας μεταφέρει το μυθιστόρημα, σκληρό. Είχα την επιπλέον ευτυχία να παίζει στην παράσταση μια πρώτη μου ξαδέρφη, ηθοποιός - και θεωρώ, όχι επειδή είμαστε συγγενείς και την αγαπάω, ότι απέδωσε εξαιρετικά τους περισσότερους από έναν ρόλους που είχε αναλάβει -, η οποία μας εξασφάλισε, εμένα και της γυναίκας μου που συνόδευε, δυο προσκλήσεις στη δεύτερη σειρά καθισμάτων, πράγμα που σημαίνει ότι μπόρεσα να παρακολουθήσω την απαιτητική αυτή παράσταση από καλή θέση και σε πολύ καλή τιμή (δωρεάν). :)

Αλλά να προσθέσω ότι εκτός από την ξαδέρφη μου ήταν καλοδουλεμένοι και καλοπαιγμένοι όλοι οι - ουκ ολίγοι -  δεύτεροι ρόλοι, πράγμα σημαντικότατο για μια τόσο μεγάλης διάρκειας παράσταση, που δε θα μπορούσε να «κρατήσει» και να στηριχτεί μόνο στους δυο-τρεις βασικούς. Μια εξαιρετική ομαδική δουλειά δηλαδή, που θα βλέπουμε από σήμερα και για έναν μήνα στη Θεσσαλονίκη σε έναν χώρο-στολίδι, όπως το Μέγαρο Μουσικής. Μοναδική μου ένσταση - για να μην θεωρηθεί ότι κάνω την… αγιογραφία της θεατρικής αυτής μεταφοράς ενός τόσο σημαντικού σταθμού της νεοελληνικής λογοτεχνίας -, το κάπως υπερβολικό φινάλε, που παρουσίαζε σαν τραγικό πρόσωπο και δραματική κατακλείδα της παράστασης τον ίδιο τον Ταχτσή, ‘τρικ’ που θα έλεγα εκβίαζε συγκινησιακά το κοινό χωρίς να χρειάζεται. Εύχομαι καλή επιτυχία - που βεβαίως την έχει ήδη - και καλή συνέχεια σε όλους τους καλούς ηθοποιούς αυτής της εξαιρετικής προσπάθειας.