Ξωτικά, καλικάντζαροι, χόμπιτ και άλλα καλόκαρδα δαιμόνια

Από μικρό με συνάρπαζαν αυτά τα πλασματάκια που λέμε καλικάντζαρους ή ξωτικά ή, στον σημερινό κινηματογράφο του φανταστικού, με το καινούργιο τους ονοματάκι, χόμπιτ. Και αυτό γιατί ξέφευγαν από τους κόσμους των μεγάλων, με τις ασφυκτικές τους κοινωνικές πιέσεις και συμβάσεις, ανοίγοντας ένα παράθυρο, ένα τοσοδούλικο παραθυράκι, σ’ έναν άλλον κόσμο, απροσδόκητο, απροσδιόριστο, ανεξερεύνητο. Και, κυρίως, ατακτοποίητο. Μπορεί η εμφάνισή τους να μην τα κολακεύει ιδιαίτερα (εδώ, εδώ κι εδώ θα δείτε μερικά που βρήκα στο διαδίκτυο – προσοχή, το τρίτο μπορεί να το δείτε και στην πραγματικότητα). Αλλά δεν θέλουν το κακό των ανθρώπων, ούτε και θα 'πρεπε να τα περιφρονούμε ή να τα αποφεύγουμε. Οι Καλικάντζαροι, τα Καλκατζόνια, οι Σκαλαπούνταροι, οι Τζόγιες, οι Κωλοβελόνηδες, οι Μαντρακούκοι, ή όπως αλλιώς μπορεί να τους ξέρουμε, μπορεί να 'ναι λίγο πειραχτήρια, ανακατωσούρηδες, κακομούτσουνοι, κακά τα ψέματα. Αλλά πώς να τους κρατήσει κανείς κακία; Πώς να μην τους συμπαθήσει κατά βάθος; Χωρίς τις αφεντιές τους, η ζωή θα ‘ταν μονοκόμματη, μονοσήμαντη, μονόχνοτη, το δίχως άλλο. Και ευθυγραμμισμένη, τόσο, που να καταντά πνιγερή, ανιαρή, άχρωμη. Κάπως σαν τη σημερινή μας την πραγματικότητα, που, ύστερα από τρεχαλητό αιώνων για να ξεφύγει, σαν παραδοσιακή, νευρωτική νοικοκυρά, από λογιών δαιμόνια που απειλούσαν να της χαλάσουν το τακτοποιημένο, συγυρισμένο της σπιτικό, έφτασε να ασφυκτιά κάτω από το βάρος της πολιτικής ορθότητας αλλά και σαθρότητας, της πολιτιστικής νωθρότητας, της οικονομικής λιτότητας, της κοινωνικής χλιαρότητας, αλλά και κάποιων αυστηρά καθορισμένων ‘πρέπει’ ή και ‘θέλω’, που καταπιέζουν, αλλοτριώνουν. Εύχομαι η χρονιά που μόλις μπήκε να 'ναι γεμάτη από δαύτους, τους στραβοπόδαρους, στραβομούρηδες, στραβοχέρηδες πειραχτήριδες, για να κάνουν άνω κάτω πολλές καλοστημένες ζωές, σπάζοντας τη μονοτονία και τη μιζέρια που φέρνει. Καλή χρονιά! Και μη φοβάστε τους καλικάντζαρους!