Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά ζούμε σε μια χώρα γερόντων. Και γυρίζουμε γύρω τους, τους γυροφέρνουμε, όπως τα μυγαράκια το γάλα. Ένας, πέθανε ύστερα από χτύπημα από μηχανάκι που δεν τον είδε καθώς διέσχιζε, με σκούρα ρούχα σε ώρα που είχε πέσει το σκοτάδι, έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, χωρίς το ειδικό φωσφορίζον γιλέκο που σε όλη τη γη, σε όλα τα κινηματογραφικά συνεργεία, φοράνε μέχρι και οι τελευταίας διαλογής βοηθοί. Διάσημος στο εξωτερικό, λατρεμένος από πολλούς συναδέλφους του, που όμως φοράνε σαν σωστοί επαγγελματίες τα γιλέκα τους ή ό, τι άλλο χρειάζεται όταν δουλεύουν. Όχι όμως ο δικός μας. Ο δικός μας, ήταν αντικομφορμιστής, ιδεολόγος. Μέχρι θανάτου. Ευτυχώς, ο νεαρός και η κοπέλα που επέβαιναν στο μηχανάκι, γλίτωσαν χωρίς κάποιον σπουδαίο τραυματισμό. Ένας άλλος γέροντας, ποιητής, για χρόνια πολλά κατεστημένο στη Θεσσαλονίκη και διάσημος για τις κακίες του, αρνήθηκε να πάρει ένα βραβείο. Και έγινε αντικείμενο αντικρουόμενων σχολίων, υμνητικών και επικριτικών, χωρίς κανείς να κάτσει να πολυσκεφτεί,
γιατί τόσος θόρυβος. Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος ήταν που έκανε κάτι τέτοιο. Και, εν τέλει, η «επαναστατική» του αυτή πράξη δεν άφησε, πίσω της, ούτε καν λίγο καπνό. Δεν άφησε τίποτα. Ίσως διότι δεν ήταν παρά ένα αντίγραφο «υπερήφανης άρνησης ανεξάρτητου διανοουμένου στην εξουσία», το «όχι» του συνταξιούχου ποιητή σε ένα υπουργείο μόνο κατ' όνομα «Πολιτισμού», μιας ξεφτισμένης κυβέρνησης μιας κουρελιασμένης χώρας. Ένας τρίτος γέρων, πρώην διευθυντής μεγάλης εφημερίδας που μόλις έκλεισε και μέχρι τα βαθιά γεράματα στην επικαιρότητα και την «πιάτσα» με εκπομπή στην κρατική τηλεόραση, από την οποία θρηνούσε για τη δυστυχία των νέων που στερούνται ευκαιριών στην Ελλάδα, βρέθηκε να χρωστάει κάποιες δεκάδες χιλιάδες ευρώ στο δημόσιο και συνελήφθη. Μαζί με όσους άλλους συλλαμβάνονται και αφήνονται ελεύθεροι, μόλις κλείσουν οι προβολείς της δημοσιότητας, για να συνεχίσουν τη ζωή τους μεταμελημένοι, σκληραγωγημένοι από ένα ή δυο εικοσιτετράωρα σε κάποιο κρατητήριο. Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι μαζί με όλους τους γέροντες πρωταγωνιστές της μικρής μας ζωής στην Ελλάδα, γερνάμε, πρόωρα και όλοι οι υπόλοιποι. Γερνάμε, μαζί τους.
5 σχόλια:
Με εξαίρεση την περίπτωση του Θ.Αγγελόπουλου (που οκ μπορεί κανείς να το δει κι έτσι), νομίζω ότι θα ταίριαζε το "..γερνάμε υπό τον φασισμό των γερόντων" ως τίτλος στην ανάρτησή σας.
Οι γέροντες αποφασίζουν, οι γέροντες διοικούν, οι γέροντες επιβάλουν, οι γέροντες κατέχουν (τα λεφτά, τις θέσεις, τα αξιώματα). Μία γηράσκουσα κοινωνία είμαστε, που κάθεται και απορεί με τις δυσεξήγητες αρλούμπες ενός ηλικιωμένου ποιητή ή τις βαρυσήμαντες δηλώσεις ενός υπεραιωνόβιου πρώην πρωθυπουργού. Από αλτσχάιμερ θα πάμε...
maximus νομίζω μεγαλύτερη αξία από την τέχνη έχει η ανθρώπινη ζωή. Προφανώς ο Αγγελόπουλος έβαλε, τη ζωή του, χαμηλότερα από την τέχνη του στην οποία επέλεξε να βυθιστεί με κάθε τίμημα. Αλλά οι άλλοι τι του έφταιξαν που θα μπορούσε να τους είχε πάρει μαζί του;
Πιγκουίνε δυστυχώς η Ελλάδα στη στιγμή αυτή της κρίσης δεν έχει από που να πιαστεί για να βγει από τον λάκκο των κερδοσκόπων λεόντων που την κατατρώνε και επέλεξε τον λάκκο των γερόντων...
Πιο πολύ εντύπωση μου κάνει ο τελευταίος γέροντας, τον οποίο, κάποτε, εκτιμούσα. Είναι 75 χρονών και, μέχρι προ τινος τουλάχιστον, έμενε γαντζωμένος στη θέση παρουσιαστή εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης με παχυλότατη αμοιβή, ενώ υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι νέοι δημοσιογράφοι.
H ελληνική τηλεόραση, δυστυχώς Μερόπη, στην κατάντια της έχει γίνει οίκος ευγηρίας (πραγματικής ευγηρίας, με παχυλές όπως είπες αμοιβές) των πάλαι ποτέ κραταιών της δημοσιογραφίας ή του lifestyle, όπως του Πέτρου Κωστόπουλου, που αφού έπεσε έξω επιχειρηματικά, βρήκε φιλόξενη και κερδοφόρο στέγη σαν 'κριτής' σε ριάλιτι και σαν 'οικοδεσπότης' σε δικό του τοκ σόου. Τη στιγμή που νέα παιδιά 'χτυπιούνται', φεύγουν στο εξωτερικό, απελπίζονται...
Δημοσίευση σχολίου