Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, που μόλις βρήκε το θάνατο σε ένα δυστύχημα που μοιάζει βγαλμένο από ταινία ιταλικού νεορεαλισμού, από διερχόμενη βέσπα που κατάφερε εν ώρα γυρίσματος να κόψει το νήμα της ζωής του, γύριζε ταινίες που εκτυλίσσονταν σε έναν δικό του, άχρονο χρόνο, ολότελα άλλον απ’ αυτόν που ξέρει και εμπιστεύεται το ελληνικό κινηματογραφικό κοινό. Ίσως γι' αυτό πολλοί δυσκολεύονταν να παρακολουθήσουν, να μπουν σε αυτόν τον αγγελοπουλικό χρόνο, αφήνοντας έξω από την κινηματογραφική αίθουσα την βιαστική, ασθμαίνουσα πραγματικότητά τους. Ο εσωτερικός κόσμος του Αγγελόπουλου, όπως αναπαρίσταται στην κινηματογραφία του, δεν έχει, δεν είχε από καταβολής του, καμία σχέση με τον λαχανιασμένο εξωτερικό κόσμο στον οποίον ζούσαν και ακόμη περισσότερο βιώνουν σήμερα, στην αιώνια αυτή στιγμή της Κρίσης, οι συμπατριώτες του. Και επειδή στην νεότερη Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ μια φιλόξενη για την τέχνη - την τέχνη την κινηματογραφική και όχι μόνο - περιρρέουσα κουλτούρα, αλλά μονάχα μια υποκουλτούρα της ευκολίας, της ατάκας, του χαβαλέ, όπως αποκρυσταλλώνεται και σε πάμπολλες σημερινές δημιουργίες του ελληνικού σινεμά, ο Αγγελόπουλος παρέμενε ο μεγάλος δημιουργός εκτός των τειχών της γενέτειράς του, που, εντός τους, είχε μόνον λίγους πραγματικούς, ειλικρινείς θαυμαστές της τέχνης του. Σήμερα, όμως, σύσσωμο το πανελλήνιο διαγκωνίζεται για να τον θρηνήσει, να κλέψει λίγη από τη δόξα του θανάτου του. Ναι, δόξα. Διότι ο θάνατος ενός ανθρώπου που, με κάθε τίμημα, σε κάθε στροφή της ζωής - και είχε πολλές η μεταπολιτευτική Ελλάδα -, ακολούθησε μια δική του, και μάλιστα έντεχνη, πορεία και όχι αυτή που θα επέβαλλαν, αν τις άφηνε, οι περιστάσεις, είναι ένδοξος. Περήφανος. Αντίθετα με τις περίτεχνα βουρκωμένες μοιρολογίστρες που τον περικυκλώνουν, κόντρα στον φωναχτό θρήνο από όσους σπεύδουν, πάνω από το άψυχο κορμί του σκηνοθέτη, να διαλαλήσουν την απώλεια. Με αποτέλεσμα να μην ξέρει κανείς με τι να προβληματιστεί, σε τι να σταθεί, συλλογισμένος, περισσότερο: στον θάνατο ενός μεγάλου ανθρώπου που έζησε και πέθανε έντεχνα, κινηματογραφικά, βυθισμένος στην τέχνη του; Ή στην αμετροέπεια κάποιων που στριμώχνονται γύρω από τον θάνατο αυτόν βυθισμένοι σε καιροσκοπικές σκοπιμότητες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου