Κάτι όμως που εξίσου ενοχλεί, πέραν της εξωπραγματικής, ασύλληπτης αυτής ακρίβειας; Απαξιωτικές, μειωτικές, αντικοινωνικές συμπεριφορές απέναντι στον ταλαίπωρο καταναλωτή σε εστιατόρια, καφέ, χώρους 'διασκέδασης'. Χθες πήγαμε οικογενειακώς (ο γράφων, η γυναίκα του και δυο μικρά παιδάκια) μια εκδρομή και φάγαμε, το μεσημέρι, σε ένα χωριό του νομού Πέλλας, σε ένα ωραιότατο, 'γκουρμέ' εστιατόριο που βρίσκεται εκεί. Χατζιδάκις στα μεγάφωνα, νοστιμότατες γεύσεις στα πιάτα, πολιτισμένο περιβάλλον, παρότι χωμένο το ρεστοράν στα στενά του μικρού χωριού. Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε και όταν τελειώσαμε, ήρθε και ο λογαριασμός, στα σαράντα οκτώ ευρώ. Άφησα λοιπόν ένα πενηντάρικο και περίμενα τα ρέστα. Και περίμενα. Και περίμενα. Μη έχοντας την πολυτέλεια να περιμένω πολύ, μια και τα νεότερα μέλη της οικογένειας έκαναν σαν παιδάκια τα δικά τους, άφησα το εκβιασμένο πουρμπουάρ των δυο ευρώ και φύγαμε. Αλλά μου έμεινε αυτή η αντιμετώπιση. Και μου χάλασε όλη την καλή εντύπωση που είχα σχηματίσει γι' αυτό το καλαίσθητο εστιατόριο. Συμπέρασμα; Όσο σκληρό κι αν ακουστεί, μια χρεοκοπία μας αξίζει από τη στιγμή που έχουμε ήδη χρεοκοπήσει κοινωνικά.
11 σχόλια:
Συνηθισμένος από τις ΗΠΑ όπου το πουρμπουάρ στα εστιατόρια είναι αναμενόμενο και αποδεκτό 15-20% του λογαριασμού, και έχει ειδικό μέρος να το προσθέσεις στις αποδείξεις που υπογράφεις για την πιστωτική κάρτα, και σε €48 το tip είναι 9.60, υπολογισμένο, καταλαβαίνεις τι μου σούρνανε οι φίλοι στα εστιατόρια όταν γύρισα όσο δεν ήξερα ακόμα ότι στην Ελλάδα σου κάνουνε τεμενάδες με 20 σεντς…
Αλλά, από την άλλη μεριά, στην Αθήνα πέρσι αγοράσαμε σε ένα παιγνιδάδικο ένα δώρο, 49.99, και πήρανε το πενηντάρικο χωρίς να δώσουν πίσω το ένα σεντ. Έκανα φασαρία, δεν είχαν, ήρθε η ιδιοκτήτρια, πήγανε, βρήκανε κάπου ένα σεντ και μου το δώσανε. Το πήρα, το ακούμπησα δίπλα στο ταμείο και είπα «κρατήστε τα ρέστα, παρακαλώ».
To να θεωρείται δεδομένο στη σημερινή Ελλάδα και μάλιστα σε ένα χωριουδάκι στο πουθενά ένα φιλοδώρημα εφτακοσίων δραχμών ή €2 είναι α-πα-ρά-δε-κτο. Συν το ότι όχι μόνο ευχαριστώ δεν είπαν (εννοείται ουτε τεμενάδες έκαναν), δεν βοήθησαν καν στο άνοιγμα της πόρτας φεύγοντας που ταλαιπωρούμασταν με το καρότσι του μικρότερου παιδιού (όπως μας βοήθησαν αλλού). Δυστυχώς διαπιστώνω ότι στη σημερινή Ελλάδα αντί να βλέπει ο καθένας πως θα ξαλαφρώσει λιγάκι τον άλλο από το ψυχικό βάρος της κρίσης κοιτάει πώς θα τον ξαλαφρώσει από 'περιττά' ευρώ, συντηρώντας έναν εντελώς κερδοσκοπικό δηθενισμό από τα παλιά, της κακιάς ώρας.
Άν έγινε κάτι τέτοιο σίγουρα εν αγνοία τού εστιάτορα διότι κανένα "αφεντικό" δέν θέλει νά χαλάσει τήν εικόνα τού μαγαζιού του.- Αυτά γίνονται από τούς σερβιτόρους πού οι πλειονότητα στήν χώρα μας όταν έχει "πρόσφορο κλίμα" δηλαδή πολυκοσμία, φέρονται σάν κάου μπόϋς σέ τέτοιες περιπτώσεις.- Ο κάθε υπεύθυνος ιδιοκτήτης θά τόν έκανε δημόσια επίπληξη & ίσως νά τόν έδιωχνε απ' τήν δουλειά του.- Τό χωριουδάκι πού πήγατε ήταν πράγματι εντυπωσιακό, παραδοσιακό, πέτρινο αλλά η Ελληνική νοοτροπία στήν επαρχία τελικά σάς χάλασε τήν "γεύση"..!!- Εγώ πήγα πρόσφατα σε μιά ταβέρνα "εκτός" & μού χρέωσαν τό νερό τής βρύσης 2,5 euro άν είναι δυνατόν! αυτό έχει λογική? & όμως μου συνέβη..!!-
Το χωριουδάκι δεν ήταν κανένα 'παραδοσιακό', ένα απλό χωριό ήταν λίγο κάτω απ' τα Λουτρά Πόζαρ που πάμε εδώ και χρόνια...
"Στις 6 Οκτωβρίου 1916 εξορίστηκα στη Βουλγαρία ως όμηρος μαζί με
άλλους είκοσι τρεις άνδρες του χωριού μου. Μας πήγαν κατευθείαν στη
Σόφια όπου μας έβαλαν φυλακή για σαράντα πέντε μέρες, χωρισμένους σε
δυο ομάδες. Μετά μας οδήγησαν στο Bani-Hissar όπου παραμείναμε
σαράντα ημέρες. Για τροφή μας έδιναν ένα κομμάτι ψωμί 200
γραμμαρίων. Από εκεί μας πήγαν στο Hascovo, όπου παραμείναμε
δεκαεννέα μήνες."
Σήμερα δικαιούμαστε να συζητούμε για πουρμπουάρ.
ο ίδιος ανώνυμος
Χρεωκοπήσαμε πρώτα κοινωνικά και μετά ακολούθησαν όλα τα άλλα. Και η οικονομική χρεωκοπία, που απ'ό,τι φαίνεται δεν τη γλιτώνουμε, είναι αυτό που μας αξίζει ως σύνολο. Δυστυχώς, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Και δεν αποκλείεται τα χλωρά να είναι περισσότερα. Το λάθος μας ήταν ότι ανεχόμασταν αυτές τις συμπεριφορές για δεκαετίες...
Έφαγα προχθές ωραιότατα σε σοβαρό εστιατόριο, μου έφεραν χαρτάκι αντί λογαριασμού που ανέγραφε το ποσό των 45 ευρώ, έδωκα 50ευρω, μου φέρανε τα ρέστα και καλό σας βράδυ. "Εεεε συγνώμη: την απόδειξη;"
"Α ναι! Να σας τη φέρουμε..."
Να ένας από τους λόγους γιατί χρεοκοπήσαμε. Και η κρίση δεν έχει διδάξει απολύτως τίποτα: ούτε τους κυβερνώντες, ούτε τους πολίτες. Ας ζήσουμε λοιπόν και την τελική σκηνή του δράματος με την υποτιμημένη δραχμή και τους μισθούς να επαρκούν οριακά για να καλύψουν τα τρόφιμα και τα ξαναλέμε για εκείνο το πουρμπουάρ των δύο ευρώ (ήτοι τριών χιλιάδων δραχμών με τη νέα ισοτιμία) που σου απέσπασαν με το έτσι θέλω.
Κάπου έχουμε μπερδέψει τις έννοιες. Η λέξη "φιλοδώρημα" στα ελληνικά σημαίνει κάτι που το δίνεις φιλικά, ως δώρο, και είναι στη διακριτική σου ευχέρεια, τόσο ως χειρονομία όσο και ως ποσό. Η "θεσμοθέτηση" ποσοστού επί της κατανάλωσης ως δικαιωματικό "φιλοδώρημα" μόνο φιλική δεν κάνει τη χειρονομία. Όπως και πολλά άλλα πράγματα, κάτι που ξεκίνησε ως προαιρετικό κατάντησε "δικαίωμα" και "κατάκτηση". Με τις υγείες μας λοιπόν!
Αν πιστεψουμε στην εξέλιξη των τάσεων γιατί δε θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε οτι το "φακελάκι" είναι μεταλλαγή του φιλοδωρήματο; Η μόνη διαφορά είναι το μεν προηγείται της εκδούλευσης το δε έπεται.
ο ίδιος ανώνυμος
Ανώνυμε, συμφωνώ. Έτσι είναι. Το δωράκι που δίνει κανείς στον γιατρό ή τον υπάλληλο που τον εξυπηρέτησε φτάνει να γίνεται εκ των προτέρων απαίτηση για την προσφορά της υπηρεσίας. Δυστυχώς.
Δεν θα απαντήσω στα σχόλια καθότι βρίσκομαι με περιορισμένο και προβληματικό ίντερνετ. Θα πω μόνο ότι επιστρέφοντας χθες το βράδυ με το αυτοκίνητο ενός φίλου από τη βιβλιοπαρουσίαση της προηγούμενης ανάρτησης είδα ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας να κοιμούνται σε πεζοδρόμια, τυλιγμένοι σε κουβέρτες. Κάτι που δεν είχα ξαναδεί.
Δημοσίευση σχολίου