How to Steal a Million

Δεν ξέρω, πραγματικά, τι ήταν πιο κωμικό στην διάρρηξη που σημειώθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη, με θύματά της έναν Πικάσο (έργο που αποτέλεσε το 1949 δωρεά του καλλιτέχνη προς τον ελληνικό λαό σαν τιμητική προσφορά για την γενναία αντίστασή του κατά την διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, δηλαδή, δυστυχώς, ένας πραγματικά ιστορικός πίνακας), έναν Μοντριάν και ένα σχέδιο του Γκουλιέλμο Κάτσια. Μήπως το ότι τα κλαπέντα έργα ήταν μέρος της έκθεσης «Στα άδυτα της Εθνικής Πινακοθήκης», τα οποία αποδείχτηκαν όχι και τόσο άδυτα για τους διαρρήκτες; Μήπως το ότι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Παπουτσής σε ρόλο «δημοσιογραφικό» χαρακτήρισε «ανύπαρκτους» τους κανόνες ασφαλείας της Εθνικής Πινακοθήκης, ακολουθώντας μια παράλογη αλλά συνηθισμένη τακτική που παρατηρείται τελευταία, δηλαδή υπουργοί να καταγγέλλουν ολιγωρίες στον τομέα ευθύνης τον δικό τους ή άλλων υπουργείων σαν να πρόκειται για απλούς πολίτες σε δημοσιογραφική αποστολή και όχι υπουργούς; Όχι, ούτε αυτό ήταν το πιο κωμικό, παρότι πλησίασε. Το πιο κωμικό ήταν ότι, όπως λέει το ρεπορτάζ, οι διαρρήκτες απενεργοποιούσαν αλλεπάλληλα τον συναγερμό κατά τη διάρκεια της νύχτας, με σκοπό να παραπλανήσουν τον φύλακα, το οποίο βεβαίως και πέτυχαν, καταφέρνοντας εν τέλει να μπουν ανενόχλητοι και να κάνουν τη «δουλειά» τους. Πρόκειται ίσως για το παλαιότερο κινηματογραφικό κόλπο για κλοπή έργων τέχνης, με πλήθος ταινιών όπου έχει πρωταγωνιστήσει. Η πρώτη φορά ίσως που το συναντήσαμε, ήταν στην ταινία How to Steal a Million του 1966, με την Όντρεϊ Χέπμπορν και τον Πίτερ Ο’ Τουλ. Οι διαρρήκτες, απεδείχθησαν σινεφίλ. Ο φύλακας, κουμπούρας.