Δακτυλογράφοι των ονείρων μας

Κλείνοντας πέντε χρόνια που φλυαρώ σ' αυτό το blog, σκέφτηκα να ετοιμάσω μια ανάρτηση επετειακή. Μια ανάρτηση που να συνοψίζει, να αντανακλά, τα χρόνια που πέρασα στα λεγόμενα social media, συμμετέχοντας, τόσο σ' αυτό εδώ το blog όσο και αλλού σε εκατοντάδες συζητήσεις, επί παντός επιστητού. Μίλησα, όλον αυτό τον καιρό, με αμέτρητους ανθρώπους, πίσω κι αυτοί από έναν υπολογιστή, ανταλλάξαμε απόψεις, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, διαπληκτιστήκαμε, θυμώσαμε, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε. Βρήκα, διαδικτυακά, συνομιλητές αξιομνημόνευτους, ενδιαφέροντες, που δεν θα είχα τη δυνατότητα να συναντήσω έξω, έφτασα μέχρι και να συνομιλήσω με έναν ήρωα των παιδικών μου χρόνων, τον 'Παραμυθά' της παλιάς κρατικής τηλεόρασης. Αλλά και με ανθρώπους από μακρινές χώρες απ' όλο τον πλανήτη, με παρόμοιες, όμως, μ' εμένα ανησυχίες, όλων των ηλικιών και προελεύσεων: συγγραφείς, καλλιτέχνες, ανθρώπους του μόχθου, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες. Ένα πραγματικά απέραντο ψηφιδωτό προσώπων, προσωπικοτήτων, χαρακτήρων, ενδιαφερόντων. Με έναν ακατανίκητα ελκυστικό κοινό παρανομαστή: την κριτική σκέψη, την αμφισβήτηση της έξω πραγματικότητας στις αγκυλώσεις της, το ρηξικέλευθο πνεύμα, την πολλές φορές αγωνιώδη, οραματική αναζήτηση μιας καλύτερης, ωριμότερης, αξιοπρεπέστερης ανθρώπινης κατάστασης. Εγχείρημα συναρπαστικό, εμπνευσμένο, ευγενές. Στέκομαι όμως λιγάκι και αναρωτιέμαι. Aν φτάσαμε να ζούμε μια πραγματικότητα δυο ταχυτήτων. Ή, αν θέλετε, δυο παράλληλες πραγματικότητες: αυτή του ίντερνετ όπως μόλις τη σκιαγράφησα - μια κάπως πλασματική, ιδεατή πραγματικότητα - και αυτή έξω, που έχει μείνει τραγικά ίδια όταν κλείνουμε τους υπολογιστές. Στέκομαι λιγάκι και στοχάζομαι αν γίναμε δακτυλογράφοι των ονείρων μας...