8 Ιαν 2012

Δακτυλογράφοι των ονείρων μας

Κλείνοντας πέντε χρόνια που φλυαρώ σ' αυτό το blog, σκέφτηκα να ετοιμάσω μια ανάρτηση επετειακή. Μια ανάρτηση που να συνοψίζει, να αντανακλά, τα χρόνια που πέρασα στα λεγόμενα social media, συμμετέχοντας, τόσο σ' αυτό εδώ το blog όσο και αλλού σε εκατοντάδες συζητήσεις, επί παντός επιστητού. Μίλησα, όλον αυτό τον καιρό, με αμέτρητους ανθρώπους, πίσω κι αυτοί από έναν υπολογιστή, ανταλλάξαμε απόψεις, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, διαπληκτιστήκαμε, θυμώσαμε, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε. Βρήκα, διαδικτυακά, συνομιλητές αξιομνημόνευτους, ενδιαφέροντες, που δεν θα είχα τη δυνατότητα να συναντήσω έξω, έφτασα μέχρι και να συνομιλήσω με έναν ήρωα των παιδικών μου χρόνων, τον 'Παραμυθά' της παλιάς κρατικής τηλεόρασης. Αλλά και με ανθρώπους από μακρινές χώρες απ' όλο τον πλανήτη, με παρόμοιες, όμως, μ' εμένα ανησυχίες, όλων των ηλικιών και προελεύσεων: συγγραφείς, καλλιτέχνες, ανθρώπους του μόχθου, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες. Ένα πραγματικά απέραντο ψηφιδωτό προσώπων, προσωπικοτήτων, χαρακτήρων, ενδιαφερόντων. Με έναν ακατανίκητα ελκυστικό κοινό παρανομαστή: την κριτική σκέψη, την αμφισβήτηση της έξω πραγματικότητας στις αγκυλώσεις της, το ρηξικέλευθο πνεύμα, την πολλές φορές αγωνιώδη, οραματική αναζήτηση μιας καλύτερης, ωριμότερης, αξιοπρεπέστερης ανθρώπινης κατάστασης. Εγχείρημα συναρπαστικό, εμπνευσμένο, ευγενές. Στέκομαι όμως λιγάκι και αναρωτιέμαι. Aν φτάσαμε να ζούμε μια πραγματικότητα δυο ταχυτήτων. Ή, αν θέλετε, δυο παράλληλες πραγματικότητες: αυτή του ίντερνετ όπως μόλις τη σκιαγράφησα - μια κάπως πλασματική, ιδεατή πραγματικότητα - και αυτή έξω, που έχει μείνει τραγικά ίδια όταν κλείνουμε τους υπολογιστές. Στέκομαι λιγάκι και στοχάζομαι αν γίναμε δακτυλογράφοι των ονείρων μας...

7 σχόλια:

Νίκος Κιτωνάκης είπε...

Έχεις πολύ δίκιο. Τουλάχιστον όμως το blogging είναι μία κάποια παρηγοριά: καθησυχάζεις τον εαυτό σου με τη διαπίστωση ότι υπάρχουν και άλλοι που σκέφτονται και ονειρεύονται με τον ίδιο τρόπο με σένα. Άγνωστοι ως ταυτότητες, απόλυτα συγγενείς σου ως οντότητες.

Πολλές ευχές για τα πέντε κεράκια!

ΞΕΝΗ είπε...

Ουαου. Ωραία ήταν αυτά τα 5 χρόνια (τα διαδικτυακά). Εύχομαι να τα 100στήσεις. Φαντάσου ότι υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχες την δυνατότητα να γίνουν όλα αυτά. Όσο για αυτό που γράφεις "-αυτή έξω, που έχει μείνει τραγικά ίδια όταν κλείνουμε τους υπολογιστές. Στέκομαι λιγάκι και στοχάζομαι αν γίναμε δακτυλογράφοι των ονείρων μας...",
Εμμένω πεισματικά στην άποψη ότι την πραγματικότητά μας την φτιάχνουμε εμείς. Άσχετα με το τι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Απλά με αυτή την κατάσταση που επικρατεί σήμερα θα χρειαστεί περισσότερη υπομονή για να κάνει κανείς οτιδήποτε. (Γαϊδουρινά αισιόδοξη ετσι;)

Ποιητής-Αριδαία-Πέλλας είπε...

Φίλε Γεράσιμε αισίως έκλεισες τήν internetiki σου 5ετία σού εύχομαι τά καλύτερα.- Μαζί σου βρίσκουμε διέξοδο με τίς επικαιρες καί τίς όποιες άλλες συζητήσεις είσαι τό ηρεμιστικό μας, ανταλάσουμε απόψεις, εκφέρουμε τήν γνώμη μας, συμφωνούμε ή διαφωνούμε καί γίνεται ένας ευχάριστος διάλογος.-Προσεγγίζουμε τήν καθημερινότητα με τα προβλήματά της, αναπολούμε τα παλιά, νά ξέρεις ότι δακτυλογραφούμε τίς σκέψεις, τα όνειρά μας.- Βρίσκουμε ανταπόκριση τίς περισσότερες φορές επομένως έχουμε ευρύ "συγγενικό" κοινό κι' αυτό είναι θετικό, παρήγορο κι' εποικοδομητικό.- Συμφωνώ μέ τήν Ξένη πού ανέφερε ότι εμείς φτιάχνουμε τήν πραγματικότητα, αλλά με λυπεί τό γεγονός όταν γινόμαστε φανατικοί θεατές τού dancing on ice, ή τίς άπειρες καθημερινές εκπομπές μαγειρικής στό "Χαζοκούτι" πού επηρεάζουν κατά τήν άποψή μου τόν κόσμο αρνητικά.-

vasiliki είπε...

Αν δεν ήτανε το blogging πάλι θα κάναμε όνειρα.... ανυπόγραφα:)
Δεν θα άλλαζε κάτι απλά θα είμαστε πιο περιορισμένοι στο να γνωρίσουμε όλα αυτά που περίτεχνα περιγράφεις.
Η πραγματικότητα παραμένει και με το blogging και χωρίς αυτό.
Δυστυχής όποιος την απαρνείται.
Καλή σου μέρα με πολλές ευχές για την πενταετή σου πορεία μέσα στο χώρο αυτό.-φιλί

Unknown είπε...

Συγχαρητήρια
Και να τα εκαυοστήσεις..

gerasimos είπε...

Σας ευχαριστώ όλους. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι...

αθεόφοβος είπε...

Μια 5ετια με μοναδικά κείμενα που ξεχωρίζουν!
Εύχομαι να συνεχίσεις με την ίδια όρεξη και τα επόμενα χρόνια!