Όταν ο πολιτισμός κατεβάζει ρολά…

Κλειστά παραμένουν τα ελληνικά μουσεία τα σαββατοκύριακα για όσους θελήσουν να τα επισκεφτούν. Όπως κλειστά ήταν το τριήμερο των Θεοφανείων. Για μια ακόμη φορά η παντοδύναμη νεοελληνική γραφειοκρατία νίκησε, τούτη τη φορά, τον πολιτισμό. Οι εργαζόμενοι που δεν τα βρήκαν με την ηγεσία του ΥΠΠΟ για τις αμοιβές τους πέραν του πενθήμερου, μια Κοινή Υπουργική Απόφαση των υπουργών Οικονομικών και Πολιτισμού που αργεί να βγει και τα μουσεία λειτουργούν, όπως και όλες οι άλλες δημόσιες υπηρεσίες, πενθήμερο. Τα μουσεία, όμως, σε αντίθεση με το πώς το σκέφτονται στο ΥΠΠΟ, δεν είναι δημόσιες υπηρεσίες. Δεν είναι εφορίες. Δεν είναι ‘βολικές’ αποθήκες ανθρώπων, όπως φαίνεται να τα θεωρεί η ελληνική πολιτεία όταν μετατάσσει μαζικά σε αυτά προϊσταμένους αμαξοστοιχιών των… πρώην ΗΣΑΠ. Τα μουσεία είναι σύγχρονες κιβωτοί πολιτισμού, που εντός τους φυλάσσονται, ανέγγιχτες από το πέρασμα των αιώνων, από οικονομικές ή κοινωνικές κρίσεις σαν τη σημερινή, οι υψηλότερες στιγμές της ανθρωπότητας, οι αρτιότερες δημιουργίες του ανθρώπινου πνεύματος. Και οι εργαζόμενοι σε αυτά δεν είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά πολιτισμικοί λειτουργοί. Τι λένε άραγε οι ίδιοι;

Μετά την αδυναμία του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού και των αρμοδίων υπηρεσιών ΤΑΠ (Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων) να βρουν τρόπο καταβολής της αμοιβής, σύμφωνα με το νέο μισθολόγιο, για την πέραν του πενθημέρου εργασία των αρχαιοφυλάκων, είμαστε αναγκασμένοι να εφαρμόσουμε άμεσα πενθήμερη εργασία.

Με άλλα λόγια, το ελληνικό κράτος δεν έχει να πληρώσει τους εργαζόμενους στα μουσεία για εργασία πέραν της πενθήμερης. Οι εργαζόμενοι, από την πλευρά τους, δεν είναι πρόθυμοι να εργάζονται τα σαββατοκύριακα χωρίς πληρωμή. Μια μέση λύση σε αυτό το αδιέξοδο θα ήταν να μειωθεί, προσωρινά, μέχρι να βρεθούν τα αναγκαία χρήματα, το ωράριο εργασίας τους τις καθημερινές, ώστε να εξασφαλιστούν πληρωτέες ώρες εργασίας τα σαββατοκύριακα, που ο περισσότερος κόσμος θα βρει τον χρόνο να επισκεφτεί κάποιο μουσείο. Όμως, στο σημείο αυτό έρχεται, πιστή στο ραντεβού, αμείλικτη η υπενθύμιση: στην Ελλάδα ζούμε. Μέσες λύσεις, δεν υπάρχουν. Ή, αν υπάρχουν, δεν τις θέλουμε, καθότι είμαστε των… άκρων, ιδίως σε ζητήματα εργασιακά. Ιδίως σε αυτή την άγρια συγκυρία. Ιδίως όταν μιλάμε για ‘δημοσίους υπαλλήλους’. Ακόμα και αν μιλάμε για τον πολιτισμό, τη διαφύλαξη και διαιώνισή του. Και μάλιστα σε μια χώρα που ο πολιτισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο αξιοπρέπειας, το τελευταίο της ‘χαρτί’ σε μια για τα καλά χαμένη παρτίδα – σε μια χαμένη, χρεοκοπημένη πατρίδα.