Το ξεχείλωμα

Νομίζω ότι στην Ελλάδα – και όχι μόνον, αλλά το ότι όσα περιγράφω στην ανάρτηση ίσως συμβαίνουν κι αλλού, δε συνιστά δικαιολογία – ζούμε πλέον στην εποχή του ξεχειλώματος. Σχεδόν κάθε σύγχρονος χώρος δημιουργίας, δημόσιας έκφρασης και δράσης πάσχει νομίζω από έναν κορεσμό άνευ προηγουμένου. Στον λεγόμενο και χώρο της μουσικής ας πούμε, μέχρι πριν λίγες δεκαετίες – μέχρι πριν κάποια χρόνια ακόμη – υπήρχαν δυο-τρεις, πέντε ή δέκα καλοί μουσικοί, τραγουδιστές και συνθέτες, τη μουσική και τα τραγούδια των οποίων πολλές φορές προτιμούμε ν’ ακούμε και σήμερα. Παρά το ότι πλέον υπάρχουν χιλιάδες τραγουδιστές, μουσικοί και συνθέτες, εφόσον ο χώρος αυτός – της μουσικής – σα να έχει κάπως ξεχειλώσει, προκειμένου να χωρέσει θα έλεγα κάθε καρυδιάς καρύδι. Το ίδιο και στο χώρο της δημοσιογραφίας. Παλιότερα υπήρχαν κάποιοι καλοί δημοσιογράφοι που εργάζονταν αξιοπρεπώς, ασκώντας ένα λειτούργημα. Ενώ σήμερα έχουμε χιλιάδες – τηλεδημοσιογράφους, life-style δημοσιογράφους και κάθε λογής ανθρώπους – οι οποίοι βαφτίστηκαν και καθημερινά βαφτίζονται δημοσιογράφοι προκειμένου να προσδώσουν στα όσα πράττουν ένα κάποιο κύρος και μια κάποια αξιοπρέπεια. Αλλά και στην πολιτική, αυξήθηκαν και πλήθηναν όσοι αποκαλούνται «πολιτικοί»: άνθρωποι που χρησιμεύουν ως ντεκόρ σε τηλεοπτικές ζούγκλες ή που φλυαρούν σε τηλεπαράθυρα, δροσερές κοπέλες που βραβεύονται όχι για την πολιτική τους δράση αλλά για το life-style τους και ευκατάστατοι νέοι και νέες που συνεχίζουν κάποιες οικογενειακές παραδόσεις. Πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να μην πολυπατάνε στο κοινοβούλιο διότι τους φέρνει χασμουρητά αλλά νέα παιδιά είναι, να μη βαρεθούν; Ποιος μπορεί να τα κατηγορήσει; Τη στιγμή μάλιστα, που στα χασμουρητά τους συναγωνίζονται και μεγαλύτεροι σε ηλικία βουλευτές; Πέραν των πολιτικών όμως, διαπιστώνω ότι τα ίδια με τους πάσης φύσεως καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και νέας κοπής πολιτικούς συμβαίνουν και με τους συγγραφείς και τους ποιητές της σύγχρονης Ελλάδας. Κάποτε υπήρχαν δυο-τρεις ή και λίγοι περισσότεροι πολύ καλοί συγγραφείς και ποιητές, τους οποίους εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε. Σήμερα υπάρχουν πλέον χιλιάδες και διαρκώς εμφανίζονται καινούργιοι, αλλά εξακολουθούμε να προτιμούμε κάποιους παλιότερους. Άραγε τυχαία; Θα μπορούσα να συνεχίσω, αναφερόμενος και σε άλλους ξεχειλωμένους από υπερπληθυσμούς φιλόδοξων ανθρώπων χώρους διανόησης, δημιουργίας και πρωτοβουλιών. Όμως θα προτιμούσα να σταματήσω και ν’ αναρωτηθώ, αν οι περισσότεροι καλλιτέχνες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ποιητές και συγγραφείς σημαίνουν ότι ο πολιτισμός μας έγινε πλουσιότερος. Φοβάμαι πως μάλλον όχι. Κι όχι μόνο αυτό. Νομίζω επίσης ότι όσο περισσότεροι εμφανίζονται, τόσο περισσότερο κάποιες φορές βαυκαλιζόμαστε και βυθιζόμαστε σε μια αυταπάτη. Στην αυταπάτη ότι περισσότερο ίσον καλύτερα...