H μαύρη τρύπα

Στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες που αναδεικνύουν «ηγέτες» όπως ο Μπους στις ΗΠΑ, ο Σαρκοζί στη Γαλλία και πιθανότατα ο Μπερλουσκόνι ξανά στην Ιταλία, οι πληθυσμοί χαρακτηρίζονται από κάποιες ανησυχητικές νοοτροπίες. Οι άνθρωποι διαρκώς περισσότερο εγκλωβίζονται στην ιδιωτική τους ζωή, βολεύονται διαρκώς βαθύτερα στους καναπέδες τους και αδιαφορούν με διαρκώς περισσότερο κυνικό, μηδενιστικό τρόπο για τα κοινά και την πολιτική. Η τελευταία αυτή λέξη έχει ταυτιστεί για μεγάλη μερίδα ανθρώπων με τη διαφθορά, τα δυσώδη σκάνδαλα και την ανυποληψία. Γι’ αυτό και προτιμούν να αφιερώνονται περισσότερο στα χόμπι τους και να παρασύρονται σ' ένα life-style άκρατου καταναλωτισμού - ο οποίος καταναλωτισμός έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη ιδεολογία, πολύ πιο διαδεδομένη από τον μαρξισμό ή τον φιλελευθερισμό -, ηδονοθηρίας, αντικοινωνικών συμπεριφορών και γενικότερης μόνωσης. Πέφτουν έτσι, αποξενωμένοι από τους συμπολίτες τους και αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει έξω από τις πόρτες των διαμερισμάτων τους στις γειτονιές, τις πόλεις και τις ίδιες τους τις χώρες, σ' ένα κενό το οποίο οι ίδιοι άφησαν να δημιουργηθεί. Ένα κενό αξιών, θεσμών, προτύπων και ιδεολογιών. Ένα κενό, μια μαύρη τρύπα στα βάθη της οποίας το μόνο που μένει ως κατακάθι είναι η απάθεια και η αδράνεια ως επικρατούσα νοοτροπία και μάστιγα της εποχής μας. Στην επιφάνεια αυτού του κενού αναδύονται άνθρωποι που ξέρουν να επιβιώνουν σε τέτοιες εποχές παρακμής, εκμεταλλευόμενοι αυτήν ακριβώς την αδράνεια και την αδιαφορία των πληθυσμών. Άνθρωποι δηλαδή όπως οι προαναφερθέντες «ηγέτες» που αναδεικνύονται αρνητικά, μέσα από την αδιαφορία και τον απεγνωσμένο εγκλεισμό των ανθρώπων στα σαλόνια τους, εμπρός σε τηλεοράσεις που τους αποχαυνώνουν και τους χειραγωγούν. Τηλεοράσεις στις οποίες χαζεύουν τις προσβλητικές χειρονομίες του Μπερλουσκόνι σε συνόδους κορυφής, τις χυδαιότητες του Σαρκοζί σε δημόσιες εμφανίσεις του, τις χαζομάρες που εκστομίζει τα τελευταία οκτώ χρόνια ο Μπους και τις αερολογίες του δικού μας πρωθυπουργού σαν να πρόκειται για stand-up κωμικούς που ανώδυνα ξετυλίγουν το ταλέντο τους, σαν να παρακολουθούν τους Λαζόπουλους της διεθνούς πολιτικής, ξεχνώντας ότι πρόκειται για ανθρώπους που κρατάνε τις τύχες εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων στα χέρια τους. Η απουσία ενδιαφέροντος για την πολιτική μεταφράζεται έτσι σε εθελοτυφλία εμπρός στις συνέπειες της απολιτικής στάσης μας. Απέναντι στο ότι μόνοι κερδισμένοι από την αποχώρηση του πλήθους από το δημόσιο βίο, από την ιδιωτικοποίηση των πολιτών, βγαίνουν άνθρωποι όπως ο Μπερλουσκόνι. Το χειρότερο με αυτό το κενό στο οποίο έχουν πέσει οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι ότι δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν. Δε μπορούν να κοιτάξουν παραέξω, παραπέρα, παραπάνω. Απλώς μπορούν να αφεθούν - κάτι το οποίο είναι και το πιο εύκολο - να βουλιάξουν ακόμη βαθύτερα. Η άλλη μάλιστα όψη αυτού του νομίσματος, αυτής της θλιβερής σύγχρονης κατάντιας που λέγεται ιδιωτικοποίηση των συνανθρώπων μας, είναι ο τρόμος και οι παράλογες φοβίες που γεννιούνται σε μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, με την παραμικρή υποψία «αποκάλυψης» ή «παραβίασης» των «προσωπικών» τους «δεδομένων». Πρόκειται για την εκτεταμένη φοβία πολλών γύρω από τις κάμερες παρακολούθησης, τις καταγραφές τηλεφωνημάτων και προσωπικών στοιχείων από διάφορες επιχειρήσεις, υπηρεσίες και οργανισμούς σε τράπεζες δεδομένων τα οποία κάποιοι υποτιθέμενοι κακοί συσσωρεύουν και επεξεργάζονται προκειμένου, κάποια στιγμή, να επιχειρήσουν αιφνιδιαστικά να εκπορθήσουν το απόρθητο κάστρο του ιδιωτικοποιημένου, αντικοινωνικού ανθρώπου της εποχής μας. Έτσι, ο σύγχρονος άνθρωπος του καναπέ που βουλιάζει διαρκώς περισσότερο στα μαξιλάρια του παρακολουθώντας βλακείες στην τηλεόραση και παραγγέλνοντας νοστιμιές από ντελίβερι ξυπνάει και κοιμάται με τη φοβία μήπως κάποια στιγμή αυτός ο ηδονοθηρικός και ταυτόχρονα άκρως αντικοινωνικός και αντιπολιτικός τρόπος ζωής του απειληθεί από τους φανταστικούς αυτούς εχθρούς. Και όσες ικανότητες και δυνατότητες διαμαρτυρίας διαθέτει, επενδύονται σ' αυτόν τον φαύλο και θλιβερό στόχο. Θυσιάζονται σε αυτόν τον βωμό. Στο βωμό της προάσπισης και διαφύλαξης της ιδιωτικοποίησής του, της τηλεοπτικής αποβλάκωσής του, των χόμπι του, των απολαύσεών του, της αντικοινωνικής στάσης του και της κυνικής, αδιάντροπης αδιαφορίας του για τα κοινά. Πρόκειται για έναν βωμό, στην άλλη όψη του οποίου αναδεικνύονται «ηγέτες» όπως ο Μπερλουσκόνι, που υπόσχονται να υπερασπιστούν με νύχια και με δόντια την επιλογή αυτή των σιωπηλών πλειονοτήτων που τους ψηφίζουν να ιδιωτεύσουν. Εξασφαλίζοντας έτσι την ανάδειξη και την μακροημέρευσή τους στην εξουσία. Διότι μόνο μια κοινωνία όχι πολιτών αλλά ιδιωτών, δηλαδή idiots, θα αναδείκνυε σε «ηγέτες» ανθρώπους όπως ο Μπους, ο Σαρκοζί, ο πρωθυπουργός μας και πιθανότατα ξανά ο Μπερλουσκόνι.