Που θα πάει αυτό;

Oι φωτογραφίες που βλέπετε τραβήχτηκαν με το κινητό μου τηλέφωνο στη στάση όπου περιμένω το λεωφορείο προς το κέντρο της πόλης στην οποία ζω – της Θεσσαλονίκης.



Σχεδόν κάθε φορά που θα βρεθώ στη στάση, θα δω τουλάχιστον ένα αυτοκίνητο και με τις τέσσερις ρόδες ανεβασμένο στα πεζοδρόμια, το οποίο θα δυσκολεύει τους πεζούς τόσο στο να διασχίσουν το δρόμο όσο και στο βάδισμά τους. Τα πεζοδρόμια όπως βλέπετε έχουν αρκετά μεγάλο πλάτος, προκλητικά μεγάλο θα έλεγα για τους διερχόμενους οδηγούς που σπεύδουν να τα εκμεταλλευτούν, παρότι στην περιοχή δεν υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα στάθμευσης και λίγα μέτρα πιο πέρα θα μπορούσαν να σταθμεύσουν χωρίς να κοντέψουν να μπουν μέσα στο οπωροπωλείο των παρακάτω φωτογραφιών.



Η αντίδρασή μου; Όσες φορές – και δεν ήταν λίγες – έτυχε να δω εμπρός μου οδηγούς που έμπαιναν ή έβγαιναν από τα κατ’ αυτόν τον τρόπο σταθμευμένα αυτοκίνητά τους δεν είπα κάτι και περιορίστηκα, κάποιες φορές που είχα εκνευριστεί περισσότερο, στο να τους κοιτάξω με βλέμμα που προσπάθησα να το κάνω όσο γινόταν πιο απορημένο. Μοναδικό αποτέλεσμα αυτής μου της κίνησης ήταν το να τραβήξω επάνω μου, με τη σειρά μου, τα απορημένα βλέμματα άλλων ανθρώπων που περίμεναν στη στάση λόγω της ασυνήθιστης, προφανώς, αντίδρασής μου – που να μιλούσα κιόλας! Είπα ασυνήθιστης, διότι διαπιστώνω καθημερινά ότι ζω σ’ έναν τόπο οι κάτοικοι του οποίου έχουν διαπαιδαγωγηθεί ούτως ώστε να υπομένουν αγόγγυστα, αδιαμαρτύρητα, ακόμα και τα χειρότερα δεινά που θα τους βρουν. Αλλά ας επιστρέψω στη στάση.



Ανεβαίνοντας στο λεωφορείο και κοιτώντας από τα παράθυρα, κατευθυνόμενος πλέον προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης, οι εικόνες που βλέπω γίνονται κατά πολύ χειρότερες απ' αυτές των φωτογραφιών. Αυτοκίνητα σταθμευμένα σε διαβάσεις πεζών που εμποδίζουν μητέρες με καροτσάκια να διασχίσουν τους δρόμους, τζιπ, μοτοσικλέτες και διαφόρων ειδών οχήματα ανεβασμένα το ένα πίσω απ’ το άλλο σε πεζοδρόμια, εμπρός σε εισόδους πολυκατοικιών και καταστημάτων και μηχανάκια που τρέχουν ΕΠΑΝΩ στα πεζοδρόμια, παραμερίζοντας τους πεζούς . Αλλά και δεκάδες διπλοπαρκαρισμένα και τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα χωρίς αλάρμ, σε στενούς δρόμους που εμποδίζουν λεωφορεία και άλλα οχήματα στην κίνησή τους. Η απίστευτη αυτή εικόνα που περιγράφω κάποιες φορές συμπληρώνεται και από το θέαμα δυο αστυνομικών σε κάποιο επίσης διπλοπαρκαρισμένο περιπολικό, που απολαμβάνουν αμέριμνοι και ατάραχοι τους φραπέδες και το τσιγαράκι τους. Στα στενά μάλιστα της Τούμπας, όπου κατοικούν οι γονείς της γυναίκας μου, έχω δει ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα κατειλημμένα απ’ άκρη σ' άκρη από αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα οι πεζοί – μητέρες με παιδιά, ηλικιωμένοι, παρέες νέων, άνθρωποι κάθε ηλικίας – να κυκλοφορούν πλέον καθημερινά στους δρόμους, με τα μάτια και τ’ αυτιά τους ορθάνοιχτα και τεντωμένα για να προφυλάξουν τη σωματική τους ακεραιότητα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, που πλέον έχουν σαφώς την προτεραιότητα, όχι μόνο οδικά αλλά και από πάσης απόψεως. Κουβεντιάζοντας μάλιστα με έναν οδηγό ταξί πριν λίγες μέρες, έμαθα ότι σε κάποιες περιοχές το ήδη απερίγραπτο αυτό πρόβλημα οξύνεται ακόμη περισσότερο λόγω του ότι κάποιες καινούργιες πολυκατοικίες κατασκευάζονται χωρίς (!) πυλωτές ή άλλους χώρους στάθμευσης. Και με την σύγχρονη ελληνική οικογένεια να χρειάζεται ένα, δυο, τρία και όσα ακόμη αυτοκίνητα αντέχει για τις καθημερινές μετακινήσεις της, αντιλαμβάνεστε ότι… δεν πάμε καλά. Αλήθεια, που θα πάει αυτό;