Inner city blues

Άρτι αφιχθείς από ένα τριήμερο στην ιδιαίτερη πατρίδα μου - την Αθήνα - έμεινα με ανάμεικτες γεύσεις απ' αυτήν, ως συνήθως. Για να ξεκινήσω από τα ωραία της, εξακολουθώ να απολαμβάνω όσα δε βρίσκω στη Θεσσαλονίκη όπως το μετρό και το τραμ, τον μεγαλουπολίστικο αέρα της και κάποιες διαδρομές εντός, εκτός και επί τα αυτά της. Ευχαριστιέμαι κι όταν χαζεύοντας τους ανθρώπους και σεργιανίζοντας στις γειτονιές της βλέπω να απουσιάζει ή εν πάση περιπτώσει να μη βγάζει τόσο μάτι η επαρχιώτικη εσάνς την οποία όπως κι αν το κάνουμε ή όπως αλλιώς κι αν την ονομάσουμε αναδίδουν ορισμένες γειτονιές της άλλοτε κοσμοπολίτικης συμπρωτεύουσας. Παρ' όλα αυτά διαπίστωσα και μια αγριάδα να την πω, αντικοινωνικότητα ή απλώς γουρουνιά; Δεν ξέρω πως ακριβώς θα μπορούσε να περιγραφεί αλλά, ιδίως όταν έπεφτα οδηγώντας σε μεγάλα μποτιλιαρίσματα πέριξ του κέντρου της Αθήνας, αντιλαμβανόμουν ότι τα πράγματα έχουν πλέον αγριέψει. Οι οδηγοί των μποτιλιαρισμένων αυτοκινήτων μου έδιναν ή καλύτερα μου δίναμε την εντύπωση ότι αν μπορούσαμε θα βγαίναμε για να δαγκώσουμε ο ένας το αυτί ή το μάτι του άλλου. Επίσης κάθε φορά βλέπω ότι ακόμα και στην ομολογουμένως αξιαγάπητη περιοχή στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα - τη Νέα Σμύρνη - αυξάνονται τα αυτοκίνητα με πυρετώδεις ρυθμούς, καθιστώντας διαρκώς δυσκολότερη τη μετακίνηση με οποιοδήποτε άλλο μέσο πλην μετρό και τραμ. Επιστρέφοντας βέβαια στη Θεσσαλονίκη βλέπει κανείς ότι τα πράγματα έχουν γίνει σαφώς χειρότερα απ' αυτή την άποψη καθώς τα μποτιλιαρίσματα υπάρχουν κι εδώ όπως και τα χιλιάδες αυτοκίνητα, αλλά χωρίς μετρό ή τραμ. Τη μόνη εναλλακτική μετακίνηση προσφέρουν τα λεωφορεία, γεμάτα από συνταξιούχους, μαθητές και φοιτητές, μια και όποιον Θεσσαλονικιό ενήλικα τον βαστάνε ακόμη τα πόδια του δεν πρόκειται τον δούμε να μπαίνει σε λεωφορείο, ο κόσμος να χαλάσει. Θα προτιμήσει τα αυτοκίνητο ή το μηχανάκι του μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Και το χειρότερο; Οι νοοτροπίες αυτές, με την αυξανόμενη ταλαιπωρία που συνεπιφέρουν όχι μόνο ΔΕΝ αλλάζουν αλλά όσο περισσότερο ταλαιπωρούνται οι πιστοί του αυτοκινήτου με μποτιλιαρίσματα, ανύπαρκτες θέσεις πάρκινγκ, νεύρα και με αντικοινωνικές συμπεριφορές άλλων οδηγών τόσο μουλαρώνουν. Και γίνονται χειρότεροι. Και στην Αθήνα τουλάχιστον μπορούν να πουν ότι, εν πάση περιπτώσει ζουν στην πρωτεύουσα η οποία όπως όλες οι μεγαλουπόλεις έχει τα μποτιλιαρίσματα και το νέφος της. Η Θεσσαλονίκη όμως παραμένει μια κάπως υπερμεγέθης επαρχιακή πόλη με όλα τα μειονεκτήματα μιας μεγαλούπολης - το νέφος και τα μποτιλιαρίσματα που έλεγα, αλλά και βιομηχανίες που μολύνουν - χωρίς δυστυχώς τα όποια πλεονεκτήματά της. Πρόκειται δηλαδή για περίπτωση πόλης η οποία κάποιες φορές δύσκολα αντέχεται, όπως εξίσου δύσκολα αντέχεται η αφελής και ξεπερασμένη από την εποχή μας εξιδανίκευσή της από κάποιες ρομαντικές φύσεις των αθηναϊκών μίντια ως πόλης ερωτικής, μαγικής, γλεντζέδικης, γοητευτικής ή δεν ξέρω τι άλλο. Ας έρθουν όλοι αυτοί οι εκ του μακρόθεν λάτρεις της νυφούλας του Θερμαϊκού να τη ζήσουν από κοντά για κανα μήνα και τα ξαναλέμε. Πρόκειται για μια πόλη που όσο μένει ανεξέλικτη και στάσιμη πολιτιστικά, συγκοινωνιακά, εργασιακά και βιομηχανικά, παρατημένη στο έλεος των λαϊκιστών πολιτικών και παραπολιτικών (λέγε με Άνθιμο) αρχόντων της, τόσο αρέσκονται στο να τη στολίζουν με κάθε λογής κοσμητικά επίθετα οι εκ του μακρόθεν και εξ Αθηνών ορμώμενοι εραστές της, σαν να προσπαθούν να κουκουλώσουν, να σκεπάσουν τις σκληρές διαπιστώσεις γύρω από την καθημερινότητά της με ένα πέπλο μυστηρίου, απ' αυτό που αποπνέει η 'μαγική' τους, ιδεατή πόλη.