Παρελάσεις μισαλλοδοξίας

Η εθνική μας εορτή πλησιάζει, πιστή στο Οκτωβριανό ραντεβού της τα τελευταία χρόνια με κάθε λογής υπερπατριώτες, ανθρώπους δηλαδή που δυσκολεύονται να καταπιούν το θέαμα του να σηκώνει τη σημαία της σχολικής παρέλασης ένα παιδί που δε θεωρούν γνήσιο, καθαρόαιμο λυκόσκυλο. Συγνώμη, λυκόσκυλο είπα; Ελληνόπουλο ήθελα να πω, αλλά γι' αυτούς πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει διαφορά. Με αυτή την αφορμή, της εθνικής επετείου και των εθνικιστικών της παρατράγουδων θυμήθηκα την πρώτη μου ανάρτηση σ' αυτό το blog, που είχε με τη σειρά της αφορμή την ιστορία ενός νεαρού μετανάστη όπως την περιέγραφε ο Ελληνο-Αλβανός δημοσιογράφος Γκάζι Καπλάνι στο blog του. Έλεγα ότι οι Έλληνες έχουμε πολλά καλά ως λαός, αλλά είμαστε και βαθιά συμπλεγματικοί άνθρωποι. Νιώθουμε άνετα όταν μας εκπροσωπεί στη Eurovision - είχαμε μόλις στείλει τον Σαρμπέλ εκεί - ένας αλλοδαπός τραγουδιστής, εφόσον πρόκειται για έναν ποπ διαγωνισμό, που κανείς αξιοπρεπής και σοβαρός άνθρωπος δεν θ' ασχοληθεί μαζί του στα σοβαρά. Υποσυνείδητα μάλιστα μπορεί - μπορεί, λέω - να θεωρούμε αυτόν τον άνθρωπο κατώτερό μας πολιτιστικά, μορφωτικά και από αισθητικής άποψης κι έτσι, στέλνοντάς τον και στη Eurovision να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια, ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας. Όταν όμως αυτός ο χωρίς πιστοποιητικό γνησιότητας Έλληνας - σαν να μιλάμε για σκυλιά ράτσας σε αντίθεση με ημίαιμα και όχι για ανθρώπους - αποδεικνύεται καλύτερος μαθητής από τα παιδιά μας στο σχολείο, όταν τα λέει καλύτερα από εμάς στα blogs ή τις εφημερίδες και μάλιστα βγάζει κι ωραία βιβλία, όταν αποδεικνύεται καλός μουσικός ή ποιητής, καλός με λίγα λόγια σε ο,τιδήποτε μας 'πονάει' και κυρίως, καλύτερός μας, αφυπνίζεται ο εγωισμός μας. Και τότε, αλίμονό του. Ή μήπως αλίμονο σ' εμάς, που διατηρούμε έναν αναχρονιστικό, μιλιταριστικό και διχαστικό θεσμό όπως οι μαθητικές παρελάσεις; Ακόμα κι εργαλειακά αν το δούμε το πράγμα, σε τι άραγε μας χρειάζονται πλέον - αν χρησίμευαν ποτέ σε κάτι; Μήπως έχει από καιρό αυτονομηθεί ο φαντασιακός τους, υπερπατριωτικός πυρήνας ως θεσμού; Αν αυτό συνέβη, αν απώλεσαν δηλαδή πλήρως την χρηστικότητά τους ως θεσμός, η όποια λειτουργικότητά τους με δεδομένη την αυτονόμηση του φαντασιακού τους πυρήνα εξαντλείται στους κύκλους των υπερπατριωτών, τους οποίους και βοηθούν να ξεχωρίζουν τους καθαρόαιμους από τους 'ημίαιμους' αριστούχους και να επιτρέπουν μόνο στους πρώτους να έχουν την τιμή συμμετοχής σ' αυτές ως σημαιοφόροι ή να διαμαρτύρονται στην αντίθετη περίπτωση.