Το αρχιμήδειο σημείο

Αφορμή αυτής της ανάρτησης στάθηκε μια άλλη ανάρτηση. Πιάνοντας, τρόπον τινά το νήμα από εκεί που το άφησε εκείνη, από τις αντιδράσεις δηλαδή πρωθυπουργού και υπουργού Δικαιοσύνης στις παραιτήσεις προχτές των Αντεισαγγελέων Εφετών Ηλία Κολιούση και Ελένης Σωτηροπούλου, οι οποίοι ερευνούσαν την υπόθεση της ανταλλαγής εκτάσεων μεταξύ Δημοσίου και Μονής Βατοπαιδίου, θα ήθελα να εκφράσω κάποιους προβληματισμούς. Ο κύριος πρωθυπουργός λέγεται ότι παρενέβη ζητώντας από τον υπουργό Δικαιοσύνης να μην κάνει δεκτές τις παραιτήσεις τους και «να συνεχίσουν απρόσκοπτα το έργο τους, ώστε να βγουν όλα στο φως και να μη μείνει καμία σκιά». Νομίζω ότι ο πρωθυπουργός θα μπορούσε απλώς να βγει και να ανακράξει, όπως ο (πιο μπρουτάλ) θείος του πριν 45 χρόνια: ποιος επιτέλους κυβερνά αυτό τον τόπο; Κάτι τέτοιο θα το έβρισκα ειλικρινέστερο ιδεολογικά και λιγότερο νερουλό πολιτικά. Αλλά αυτός ο άνθρωπος έχει καταντήσει κάτι ακόμη χειρότερο από το θείο του, που δε μπόρεσε τότε να βάλει σε κάποια τάξη το παρακράτος της εποχής: από ισχνός έως ανύπαρκτος πολιτικά και έρμαιο των δημοσκοπήσεων, οι οποίες και καθορίζουν την εκάστοτε στάση του, όποτε υποχρεώνεται να δείξει ότι μπορεί να υιοθετήσει και κάποια στάση. Παρ' όλα αυτά θυμίζω ότι τότε, στην περίπτωση του θείου του και της δολοφονίας Λαμπράκη ΔΕΝ παραιτήθηκαν (φυσικά) ο ανακριτής - και μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης - και ο εισαγγελέας που ερευνούσαν την υπόθεση, παρά τις πιέσεις και παρεμβάσεις που δέχονταν από τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και μετέπειτα πρωθυπουργό της δικτατορίας Κόλλια. Αντιθέτως, οδηγήθηκε σε παραίτηση η ίδια η κυβέρνηση Καραμανλή. Νομίζω ότι αν τότε οδηγούνταν οι λειτουργοί της δικαιοσύνης σε παραίτηση όπως συνέβη προχτές, θα είχε πέσει πρώτα προ πολλού η ίδια η κυβέρνηση. Εν έτει 2008 όμως, αυτό ακριβώς συνέβη: παραιτήθηκαν δυο εισαγγελείς όχι απλώς από μια υπόθεση αλλά από το ίδιο το δικαστικό σώμα και όχι μόνον δεν έχει πέσει η κυβέρνηση, αλλά μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν φαίνεται να τρέχει και τίποτα (πέρα από κάποιες αοριστολογίες και αναβλητικές κινήσεις γύρω από εξεταστικές επιτροπές). Βλέπετε, ο θείος μπορεί να ήταν πιο μπρουτάλ από τον ανιψιό αλλά και η τότε ελληνική κοινωνία είχε σαφέστατα λιγότερο νωθρά αντανακλαστικά από την απολιτίκ σημερινή. Με τη σειρά του, ο υπουργός Δικαιοσύνης δήλωσε ότι δεν κάνει δεκτές τις παραιτήσεις και κάλεσε τους δικαστικούς λειτουργούς «να συνεχίσουν, ανεπηρέαστοι από ο,τιδήποτε, να επιτελούν το καθήκον τους, έως την τελική έκβαση της υπόθεσης». Με αυτή του τη δήλωση μοιάζει να υπονοεί την ύπαρξη ενός αρχιμήδειου σημείου άσκησης εξουσίας. Φαίνεται δηλαδή να μας λέει, πλαγίως πλην σαφώς ότι υπάρχει ένα εξωπολιτικό, εξωκομματικό, εξωκοινοβουλευτικό ΚΑΙ εξωκυβερνητικό κέντρο δύναμης το οποίο επηρεάζει ανεμπόδιστα τη λειτουργία της ελληνικής δικαιοσύνης, δρώντας πέρα και πάνω από τις όποιες δικές του δυνάμεις και δυνατότητες. Μιλάμε δηλαδή στην καλύτερη των περιπτώσεων για ένα ασύλληπτο σενάριο πολιτικής ή παραπολιτικής φαντασίας, το οποίο εξυφάνθηκε και σερβιρίστηκε δια στόματος του υπουργού Δικαιοσύνης και το οποίο θα ζήλευε κι ο ίδιος ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ένα σενάριο το οποίο προφανώς στοχεύει στο να θολώσει - με τον πλέον αφελή, αστόχαστο και ανεύθυνο τρόπο - τα νερά. Σύμφωνα με αυτό ακόμη και ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν δύναται να ξέρει τι είδους μυστηριώδεις δυνάμεις μπορεί να παρεμβαίνουν στη λειτουργία της ελληνικής δικαιοσύνης και, άρα, δε μπορεί παρά να παροτρύνει τους δυο λειτουργούς της να αντισταθούν σε αυτές. Στη χειρότερη των περιπτώσεων όντως δεν ξέρουμε ούτε θα μπορούσαμε ποτέ να ξέρουμε αφενός - στην περίπτωση των δηλώσεων του πρωθυπουργού - ποιος επιτέλους κυβερνά αυτό τον τόπο και, αφετέρου - στην περίπτωση του υπουργού του - πώς και υπό την επιρροή ποιών δυνάμεων και παραγόντων λειτουργεί η δικαιοσύνη του. Διότι αν όντως τελικά υπάρχει αυτό το αρχιμήδειο σημείο άσκησης δύναμης και πολιτικής επιρροής και δεν μας πουλάει τρέλα ο υπουργός δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: ποιο είναι, που βρίσκεται και πώς λειτουργεί;