Bλέπω τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά τους. Τα μάτια τους πλημμυρισμένα με προσμονή, τα χέρια σταυρωμένα ευλαβικά σαν σε προσευχή. Τέρμα τα ψέματα, αντιλαμβάνονται ότι πλέον έφτασαν στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής τους. Πρόκειται για δεκάδες, εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες παιδιά στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Κύπρο και ποιος ξέρει που αλλού. Παιδιά δεκαέξι, δεκαοκτώ ετών ίσως και λίγο μεγαλύτερα, που συντροφιά με γονείς, παππούδες και φίλους τους με επισκέπτονται σχεδόν καθημερινά, μέσω της τηλεόρασης. Τα δάκρυά τους θα γίνουν δάκρυα χαράς αν ακούσουν το μεγάλο 'ναι' και θα συνοδευτούν από χοροπηδητά, φωνές ανακούφισης και χαράς, αγκαλιές με τους υπερήφανους γονείς. Ταυτόχρονα ένα ιερό δέος τα κατακλύζει, μια σιωπηρή αδημονία για τον σκληρό αγώνα που τα περιμένει προκειμένου να τα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες που έρχονται. Διότι τα αγαθά, κόποις κτώνται. Απ' την άλλη, αν αντί γι' αυτό το τεράστιο 'ναι' ακουστεί το 'όχι' που κανένας δε θέλει ν' ακούσει, το πάτωμα κάτω απ' τα πόδια τους σα να γίνεται γκρεμός που πέφτουν μέσα. Ξανά δάκρυα, όχι όμως πια υπερέντασης αλλά πικρίας, στενοχώριας, απογοήτευσης. Οι αγκαλιές των γονέων πάλι θα περιμένουν εκεί, για παρηγοριά αυτή τη φορά. Ένα μεγάλο 'γιατί' θα πλανάται στα χείλη, στα μάτια όλων σαν ενοχλητικό φάντασμα. Αν δεν το αντιληφθήκατε ήδη, πρόκειται για τα νέα παιδιά που συμμετέχουν σε ένα καινούργιο τηλεοπτικό σόου υποψήφιων τραγουδιστών. Στις αντιδράσεις που μόλις περιέγραψα δεν έβαλα την παραμικρή υπερβολή. Προσπάθησα να σας τις μεταφέρω όπως ακριβώς τις είδα. Αυτό που θα δυσκολευόμουν όμως να σας μεταφέρω και να εκφράσω θα ήταν η απορία μου γύρω από αυτά τα παιδιά. Αλλά και γύρω από την ψυχοσύνθεση γονέων και οικογενειών ολόκληρων που φαίνονται έστω και προσωρινά να στηρίζουν τις ελπίδες τους για την εξέλιξη των παιδιών τους σε ένα ριάλιτι σόου που ψάχνει τον καινούργιο σούπερ ποπ σταρ της Ελλάδας. Aυτοί οι γονείς, όταν τα παιδιά τους έφτασαν να τους εκμυστηρευτούν ότι αποφάσισαν να πασχίσουν να αναδειχτούν στα νέα μεγάλα ποπ είδωλα της Ελλάδας μέσα από ένα καινούργιο τηλεοπτικό σόου, αντί να ανοίξουν τις αγκαλιές τους, δεν αναρωτήθηκαν μήπως θα όφειλαν αντί για αγκαλιές να είχαν ανοίξει περισσότερα παράθυρα στα παιδιά τους; Παράθυρα στις τέχνες, στις επιστήμες, στον πολιτισμό; Όπως και να 'χει το θέαμα νέων παιδιών τα οποία ζουν υπό το καθεστώς ενός πολιτιστικού ολοκληρωτισμού και που στρατολογούνται στην ποπ νεολαία αυτού του πολιτιστικά φασιστικού καθεστώτος από τόσο τρυφερές ηλικίες, μου αφήνει ερωτηματικά, ανάμεικτα με έκπληξη. Ερωτηματικά για τις ισχνές έως ανύπαρκτες αντιστάσεις τους στον ολοκληρωτισμό αυτόν, αλλά και για το πως - μέσα από ποιες άραγε απογοητεύσεις ή τι είδους ελλείψεις ερεθισμάτων - έφτασαν μέχρι τις εγκαταστάσεις του τηλεοπτικού σόου. Η έκπληξη, απ' την άλλη αφορά περισσότερο στο πόσο πολλά παιδιά βρέθηκαν, είτε έτσι είτε αλλιώς, εκεί με χείλη τρεμάμενα, μάτια υγρά, κορμιά που αρνούνται να χαλαρώσουν και κούφιες ελπίδες.
20 Οκτ 2008
Σταυροδρόμια ασημαντότητας
Bλέπω τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά τους. Τα μάτια τους πλημμυρισμένα με προσμονή, τα χέρια σταυρωμένα ευλαβικά σαν σε προσευχή. Τέρμα τα ψέματα, αντιλαμβάνονται ότι πλέον έφτασαν στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής τους. Πρόκειται για δεκάδες, εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες παιδιά στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Κύπρο και ποιος ξέρει που αλλού. Παιδιά δεκαέξι, δεκαοκτώ ετών ίσως και λίγο μεγαλύτερα, που συντροφιά με γονείς, παππούδες και φίλους τους με επισκέπτονται σχεδόν καθημερινά, μέσω της τηλεόρασης. Τα δάκρυά τους θα γίνουν δάκρυα χαράς αν ακούσουν το μεγάλο 'ναι' και θα συνοδευτούν από χοροπηδητά, φωνές ανακούφισης και χαράς, αγκαλιές με τους υπερήφανους γονείς. Ταυτόχρονα ένα ιερό δέος τα κατακλύζει, μια σιωπηρή αδημονία για τον σκληρό αγώνα που τα περιμένει προκειμένου να τα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες που έρχονται. Διότι τα αγαθά, κόποις κτώνται. Απ' την άλλη, αν αντί γι' αυτό το τεράστιο 'ναι' ακουστεί το 'όχι' που κανένας δε θέλει ν' ακούσει, το πάτωμα κάτω απ' τα πόδια τους σα να γίνεται γκρεμός που πέφτουν μέσα. Ξανά δάκρυα, όχι όμως πια υπερέντασης αλλά πικρίας, στενοχώριας, απογοήτευσης. Οι αγκαλιές των γονέων πάλι θα περιμένουν εκεί, για παρηγοριά αυτή τη φορά. Ένα μεγάλο 'γιατί' θα πλανάται στα χείλη, στα μάτια όλων σαν ενοχλητικό φάντασμα. Αν δεν το αντιληφθήκατε ήδη, πρόκειται για τα νέα παιδιά που συμμετέχουν σε ένα καινούργιο τηλεοπτικό σόου υποψήφιων τραγουδιστών. Στις αντιδράσεις που μόλις περιέγραψα δεν έβαλα την παραμικρή υπερβολή. Προσπάθησα να σας τις μεταφέρω όπως ακριβώς τις είδα. Αυτό που θα δυσκολευόμουν όμως να σας μεταφέρω και να εκφράσω θα ήταν η απορία μου γύρω από αυτά τα παιδιά. Αλλά και γύρω από την ψυχοσύνθεση γονέων και οικογενειών ολόκληρων που φαίνονται έστω και προσωρινά να στηρίζουν τις ελπίδες τους για την εξέλιξη των παιδιών τους σε ένα ριάλιτι σόου που ψάχνει τον καινούργιο σούπερ ποπ σταρ της Ελλάδας. Aυτοί οι γονείς, όταν τα παιδιά τους έφτασαν να τους εκμυστηρευτούν ότι αποφάσισαν να πασχίσουν να αναδειχτούν στα νέα μεγάλα ποπ είδωλα της Ελλάδας μέσα από ένα καινούργιο τηλεοπτικό σόου, αντί να ανοίξουν τις αγκαλιές τους, δεν αναρωτήθηκαν μήπως θα όφειλαν αντί για αγκαλιές να είχαν ανοίξει περισσότερα παράθυρα στα παιδιά τους; Παράθυρα στις τέχνες, στις επιστήμες, στον πολιτισμό; Όπως και να 'χει το θέαμα νέων παιδιών τα οποία ζουν υπό το καθεστώς ενός πολιτιστικού ολοκληρωτισμού και που στρατολογούνται στην ποπ νεολαία αυτού του πολιτιστικά φασιστικού καθεστώτος από τόσο τρυφερές ηλικίες, μου αφήνει ερωτηματικά, ανάμεικτα με έκπληξη. Ερωτηματικά για τις ισχνές έως ανύπαρκτες αντιστάσεις τους στον ολοκληρωτισμό αυτόν, αλλά και για το πως - μέσα από ποιες άραγε απογοητεύσεις ή τι είδους ελλείψεις ερεθισμάτων - έφτασαν μέχρι τις εγκαταστάσεις του τηλεοπτικού σόου. Η έκπληξη, απ' την άλλη αφορά περισσότερο στο πόσο πολλά παιδιά βρέθηκαν, είτε έτσι είτε αλλιώς, εκεί με χείλη τρεμάμενα, μάτια υγρά, κορμιά που αρνούνται να χαλαρώσουν και κούφιες ελπίδες.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
Όταν θεωρούνται επιτυχημένες διάφορες ξανθιές που πήραν εκπομπές στην τηλεόραση, ρόλους σε θέατρα ή έκαναν δίσκο με μοναδικό τους εφόδιο τις καλές πίπες, γιατί απορείς που συνωστίζονται παιδάκια που μπορεί και να έχουν - και - ταλέντο σε τέτοιου είδους show... Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω... Έτσι δεν λένε?
Γεράσιμε κάνεις λόγο για ανύπαρκτες αντιστάσεις, εκεί είναι όλο το "παιχνίδι". Για να καταφέρεις να αντισταθείς, να αμυνθείς(αφού σαν πόλεμος είναι), να αντιδράσεις και τελικά να διαφοροποιηθείς χρειάζεται ΠΑΙΔΕΙΑ. Και αν μέσω της εκπαίδευσης που λαμβάνουμε μέχρι τα 18 μας έτη ή μέσω της οικογένειας δεν μπορέσουμε να πάρουμε αυτά τα κατάλληλα εφόδια προκειμένου να αναπτύξουμε τις απαιτούμενες αντιστάσεις, χρειάζεται η ατομική μας ενεργοποίηση-κινητοποίηση για να κινήσουμε μόνοι τα νήματα της ζωής μας αντι να παριστάνουμε τις μαριονέτες, όπως ίσως κάνουν τα παιδιά που ανέφερες. Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε μάθει να αντιδράμε, παραδινόμαστε ανευ όρων σε αυτόν τον ολοκληρωτισμό, του οποίου οι συνέπειες είναι τραγικές.
fevis απλώς μου κάνει εντύπωση αυτή η φαινομενικά ανεξάντλητη δεξαμενή νέων υποψήφιων pop stars που διαθέτει η σύγχρονη βιομηχανία της μαζικής κουλτoύρας. Ένας ολόκληρος στρατός από wannabe σταρς που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για την οντισιόν...
elli_auth εκεί ακριβώς, στο να θεμελιωθούν γερές αντιστάσεις εντοπίζω και το ρόλο της οικογένειας. Η οποία οφείλει, νομίζω να ανοίγει στα παιδιά όπως είπα παράθυρα σε πράγματα που αξίζουν και όχι εύκολες αγκαλιές.
Επειδή, λοιπόν, πιστεύω ότι δεν μπορούν όλες οι οικογένειες να ανοίξουν αυτά τα παράθυρα γιατί δεν τα ξέρουν ούτε οι ίδιες ή δεν τις ενδιαφέρουν, χρειάζεται ο κάθε νέος να αυτενεργήσει και να διαφοροποιηθεί, προκειμένου να δει την υπέροχη θέα αυτών των παραθύρων. Και μετά αυτός ο νέος είναι σαν να ζει σε μια άλλη πραγματικότητα εκτός της οποίας κινδυνεύει να άποκλείσει τους ανθρώπους που αγαπάει μιας και δυσκολεύονται πια να επικοινωνήσουν. Γίνεται έτσι κάτι σαν το "μαύρο πρόβατο" της οικογένειας που ξεχωρίζει και απομακρύνεται για να βρει άλλα "μαύρα πρόβατα" με τα οποία θα μπορεί να μοιραστεί το ίδιο
"μαύρο λιβάδι"...Και κάπως έτσι περνάει η ζωή!
Γεράσιμε μου,
αυτή σου η ανάρτηση μου θύμισε ένα διάλογο του γιου μου με τον πατέρα του, όταν ο πρώτος ήταν πέντε χρονών.
Γιος -Εγώ όταν θα μεγαλώσω θα γίνω διάσημος.
Πατέρας -Καλέ τι βλακείες είν' αυτές? Επιστήμονας θα γίνεις.
Γιος -Πριτς, έχεις δει κανένα επιστήμονα διάσημο???
Πολλά ζητάς από τους νεοέλληνες Γεράσιμε.
Μήπως επειδή προσπαθούμε νε εκπληρώσουμε τα δικά μας όνειρα μέσω των παιδιών μας;
elli_auth νομίζω οτι ιδίως στην εποχή μας θα έρθει η στιγμή που πολλοί νέοι θα συνειδητοποιήσουν ότι έφτασαν να είναι πιο μορφωμένοι, πιο καλλιεργημένοι, ίσως ακόμη και πιο έξυπνοι από τους γονείς τους. Κι εκεί έχει μεγάλη σημασία πως θα χειριστούν αυτή την κατάσταση... ιδίως όσον αφορά στην όποια παρεμβατικότητα των γονιών τους.
meropi ... κάγκελο ο πατέρας μετά!
mariana ανέκαθεν νομίζω αυτό ήταν το πρόβλημά μου. :-(
phlou...flis ποιος ξέρει, ίσως υπάρχει κι αυτή η διάσταση: απωθημένα γονέων παιδεύουσι τέκνα.
Όταν η τηλεόραση προβαλει σωρό από ασήμαντους μωροφιλόδοξους, αγράμματους και ατάλαντους είναι σαν να λέει στον κάθε νέο παιδί ότι και αυτό μπόρεί να γίνει αστέρι χωρίς να διαθέτει κανένα προσόν.
αθεόφοβος θυμήθηκα τον Μπους, που σε πανεπιστημιακή ομιλία του είχε πει στους φοιτητές: 'στους αριστούχους λέω μπράβο σας. Στους φοιτητές του C λέω: κι εσείς μπορείτε να γίνετε πρόεδροι'. Ένα τέτοιο μήνυμα νομίζω ότι περνά και η ελληνική τηλεόραση. Iδίως μάλιστα κανάλια όπως το Star που στήνουν ολόκληρο δελτίο ειδήσεων πάνω στα trivia της εγχώριας σόουμπιζ.
Δημοσίευση σχολίου