Οι σύγχρονες Ιφιγένειες των Εξαρχείων

Συνήθως στην Ελλάδα για τα κακώς κείμενα άλλος φταίει, άλλος κατηγορείται και άλλος την πληρώνει. Αυτό επιβεβαιώνεται με τον πιο τραγικό τρόπο κατά συρροή και εξακολούθηση εδώ και ένα μήνα στα Εξάρχεια. Παρακολουθούμε άναυδοι και άπραγοι τη νέα γενιά, δεκαεξάρηδες και εικοσάρηδες, να πληρώνουν με τον πιο άδικο, άστοχο και ακατανόητο τρόπο τα σφάλματα, τους διχασμούς, τις αρτηριοσκληρώσεις των παλαιότερων. Βλέπουμε τους σημερινούς δεκαεξάρηδες και εικοσάρηδες να πληρώνουν με το ίδιο τους το αίμα τα ατοπήματα και τις κακοδαιμονίες των γονέων και των παππούδων τους. Και το χειρότερο; Όσες σύγχρονες Ιφιγένειες κι αν θυσιαστούν στο βωμό των Εξαρχείων, οι ούριοι άνεμοι αρνούνται πεισματικά να 'ρθουν. Μας αφήνουν καταδικασμένους στη νηνεμία, την απραξία και την ατολμία. Για μια ακόμη φορά σήμερα ένας νέος άνθρωπος, ένστολος αυτή τη φορά, θυσιάστηκε στο βωμό της αχόρταγης θεάς που λέγεται σύγχρονη Ελλάδα. Άραγε θα 'ναι ο τελευταίος; Ή απλώς ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της παρακμής μας; Μια ακόμη Ιφιγένεια που θυσιάστηκε άσκοπα; Μια κοιμωμένη που έπαψε από καιρού να 'ναι κι ωραία, η σύγχρονη Ελλάδα αρνείται να ξυπνήσει, να αναρωτηθεί, να απορήσει. Ακόμη και επαναλαμβανόμενα ηλεκτροσόκ όπως αυτά των Εξαρχείων την αφήνουν ασυγκίνητη, αδάκρυτη. Όσο δακρύζουν τα παιδιά από τα δακρυγόνα, όσο δακρύζουν οι μανάδες των αδικοχτυπημένων των Εξαρχείων, τόσο αυτή παραμένει ασάλευτη. Τελικά, ποιος είπε ότι τους 'Ελληνες δε μας χαρακτηρίζει ψυχραιμία; Αποδεικνυόμαστε όχι μόνο ψύχραιμοι, αλλά στην κυριολεξία αναίσθητοι.