Παραδοσιακή ελληνική αμηχανία

Όταν πριν ένα μήνα δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ακολούθησε σωρεία δηλώσεων αποτροπιασμού, οδύνης και συλλυπητηρίων στη μητέρα του από κρατικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους, εκπροσώπους κομμάτων και από κάθε δημόσιο πρόσωπο που θεώρησε ότι η συγκυρία προσφερόταν για τέτοιου είδους δηλώσεις. Παρομοίως, όταν πριν λίγο καιρό τραυματιζόταν βαριά από πυροβολισμούς ο νεαρός αστυνομικός Διαμαντής Μαντζούνης ξανά καταιγισμός δηλώσεων αποδοκιμασίας. Πέραν των δηλώσεων, στον διάδρομο έξω από το δωμάτιο του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται πηγαινοέρχονταν ο πρωθυπουργός, ο αρχιεπίσκοπος, ο υπουργός Εσωτερικών, ο υπουργός Υγείας και πλήθος άλλοι. Έξω δε από το νοσοκομείο πλήθος αστυνομικών, συνάδελφοι του άτυχου νεαρού συγκεντρώθηκαν για να εκφράσουν την συμπαράστασή τους στον ίδιο και την οικογένειά του.

Από τους άτυχους των σκοτεινών καιρών που ζούμε ήταν και μια γυναίκα, η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Ιστορικός από τη Βουλγαρία, η Κωνσταντίνα ήρθε να εργαστεί ως καθαρίστρια στην Ελλάδα. Ήταν και συνδικαλίστρια, διεκδικούσε λιγότερο μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας για την ίδια και τους συναδέλφους της και δεχόταν απειλές γι' αυτή της τη δράση. Ένα βράδυ, δυο άνδρες αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν τις απειλές: της έστησαν καρτέρι έξω απ' το σπίτι της καθώς γυρνούσε απ' τη δουλειά της, την ακινητοποίησαν και την περιέλουσαν με βιτριόλι. Σήμερα, παραμορφωμένη η όμορφη αυτή γυναίκα για το υπόλοιπο της ζωής της, νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό με βαριά εγκαύματα και με κίνδυνο να τυφλωθεί. Και η ελληνική πολιτεία; Αντί να τιμήσει διπλά και τριπλά μια γυναίκα που όχι μόνο μας έκανε την τιμή να αφήσει τον τόπο της και να έρθει στην Ελλάδα για να ζήσει και να εργαστεί, αλλά προσπάθησε και να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής και εργασίας των συναδέλφων της, δείχνει την αμηχανία της. Αμηχανία εμπρός σε μια γυναίκα που δε λέγεται Κουνεβίδου, Κουνεβοπούλου ή Κουνεβιάδου αλλά Κούνεβα. Ο διάδρομος έξω από το δωμάτιο του Ευαγγελισμού όπου νοσηλεύεται, άδειος. Ούτε υπουργοί ή άλλοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, ούτε αρχιεπίσκοποι. Όχι ότι η παρουσία τους εκεί θα είχε πραγματική σημασία. Αλλά τουλάχιστον, όπως στις άλλες δυο περιπτώσεις του Αλέξη και του Διαμαντή θα έδειχνε ότι αναγκάστηκαν, ότι υποχρεώθηκαν, ότι κάποιοι τους συμβούλεψαν να πάνε εκεί για να δείξουν ότι το επίσημο κράτος στέκεται δίπλα της. Όμως, σε αντίθεση με τον Αλέξη και τον Διαμαντή η Κωνσταντίνα είχε και λάθος επίθετο. Και κάπως έτσι η παραδοσιακή ελληνική φιλοξενία παρέδωσε τη θέση της στην παραδοσιακή ελληνική αμηχανία. Αμηχανία απέναντι σε κάθε μετανάστη, σε κάθε άνθρωπο που μας τίμησε με την επιλογή του και με την παρουσία του στον αχάριστο αυτό τόπο.